De Revisor. Jaargang 35

[p. 57]

Lucas Hüsgen
Lady Penelope in gevaar!

Bij de grote Audi-garage aan de rand van Oberbilk zou mijn grijns de mannen met roze stropdassen tot een knus contactmoment met de politie hebben verleid. Ik moest mij dus wenden tot automerken die mij niet rechtstreeks aan mijn eerste elegante diefstal herinnerden. De tucht van Lenuta's altijd onverwacht opduikende vrienden was vindingrijk. Dat kwam van pas: beangstigd door mijn eigen plan, had ik mij rot zitten vervelen. Een vertaalopdracht (een gebruiksaanwijzing bij een serie fornuizen) had ik, stom als een Ariër, binnen de kortste keren afgewerkt. Hopelijk had ik hier en daar een fout niet opgemerkt.

Ik had mij moeten storten op een uitvoerige email van hartstocht en verlangen. Nog sluimerden in mij de dromen van Isnads bloesems, dwaalde ik (met op mijn rug in een bundel de bruidsjaponnen) door half verwilderde tuinen waar zij zich tussen de amaryllissen traag van de talloze kledingstukken onder haar gladde regenjas ontdeed: toch gleed als laatste de regenjas met zijn zwarte figuurtjes van haar leden, en haar lichaam was een rozenstruik waar ranke amazones overheen hupten, en alle vrouwen die ik eens naakt had mogen aanschouwen, glimlachten ons beidjes toe.

Ik dacht aan mijn bankrekening en wist niet wat ik met die bruidsjaponnen aan moest - behalve natuurlijk: verpatsen via internet. Ik kreeg het toch al niet klaar om Isnad te bellen en te zeggen dat ik haar snel wilde zien.

Eigen schuld: ik had mij weer zo nodig moeten verdiepen in het wereldwijd achteruithollen van de salamanderstand, in de zorgen van wetenschappers om het uitsterven van de amfibieën, ouder dan de mensheid die van takken knuppels had gemaakt. Grazige weiden vol boterbloemen verschenen mij voor ogen waar Isnad zich 's nachts door mij zou laten uitkleden. Maar geen kikker zou ons vanuit modderpoel of sloot nog opzwepen tot verdere bijdragen aan het vegetatieve genot van de werkelijkheid. De bolle wangen stuikten ineen, de ogen vielen weg, onder huilerige geluidjes verkleurden ze. Alle verlangens die Isnad en ik nog op konden brengen, losten met de kikkerpootjes als slijmerige koorden op.

Het kwam dus van pas dat ik van Lenuta's Roemenen naar de AutoMeile moest. Misschien bood die opdracht vergetelheid; misschien vatte ik zelfs genoeg moed om haar nummer te kiezen. Traag kwam ik aangedwaald vanuit het park met de weelderige speeltuin aan de voet van de koeltoren waar het water ruist. Zowaar huppelde ik een stukje, als een vriendelijke marionet, maar ik viel braaf in mijn leeftijd terug toen de besnorde mannen en de lodderige vrouw bij de drankenhal me aanstaarden, stom als Ariërs.

Eenmaal voorbij aan de felgroene kubus van de stroomvoorziening, dwaalde ik door de decent openschuivende deuren de witte kolos binnen die met zijn beheerste gebrek aan vensters de uitgestalde Bentleys voor besnorde mannen en lodderige vrouwen behoedde. Mijn ogen durfde ik nauwelijks te gebruiken, bevangen door een roze waas dat de pronte bumpers bijna misdadig maakte. Gelukkig lieten aan de andere kant glazen deuren mij

[p. 58]

weer soepel naar buiten treden, zodat ik snel wennen kon aan de miljoenen mensen die dankzij de internationale hulpdienst in een oud fabriekspand hun laatste restjes gezondheid bij elkaar mochten vegen. Hun hoofden zouden niet langer groter dan hun lichaam worden, zij hoefden niet met stramme ledematen en strakke koppen amechtig door de wereld te huppen. Het Rode Kruis zou er wel voor zorgen dat de mensen nooit hoefden te lijken op de brave blauwe broertjes van die andere hulporganisatie, International Rescue: hadden de Thunderbirds met hun vastgeplakte haren zich ooit voor de hongerbuikjes van arme sloebers geïnteresseerd? Alsof die nooit werden bedreigd door technologisch instrumentarium dat door zijn poten zakt. Ik toog langs het café waar mensen in korte mouwen uitpuften van de ambtenaren die hen op een hogere verdieping van hun autopapieren hadden voorzien.

Aan de overkant stonden onder een ronde betonnen luifel motorkap na motorkap, voor mijn opdrachtgevers niet groot, duur, verlokkelijk genoeg. Ik baande mij een weg tussen de valstrikken van het rubber, het chlorofyl en de nerven van het staal, de aanhoudende regenbuien van robotspuiters. Kon the Hood ze ooit tegen hun bazen opzetten, dan spoten zij lustig in de rondte, trokken erop los, spoten de hele wereld onder. Werd dan toch International Rescue ingeschakeld, dan rolde de Mol uit Thunderbird 2 om zich onder de robotspuiters door een weg te boren en de relais die hen voedden aan stukken te rijten, maar voor het eerst had Brains zich in zijn berekeningen vergist, want van computertechnologie snapte hij geen moer: hij realiseerde zich niet dat de robotspuiters door geautomatiseerde straalzenders werden bediend, een Toren van Babel werd opgericht waarin laag om laag de afgedankte bestelauto's kwebbelden en morden tot fatale verwarring bij luisterstation Thunderbird 5, hoog in de atmosfeer.

Ik, de beoogde uitvoerder van een lucratieve klus, bleef steken in die toren met zijn afgedankte kreten van bewondering bij het passeren van een landschap, op ruzies uitlopende verhuizingen, kisten met rottende meloenen, nieuw gestoffeerde stoelen die nooit aan hun eigenaar werden teruggebracht; al die uren uren in de file, en 's nachts bij een servicestation door kogels doorzeefd worden.

Elk paar koplampen staarde mij aan als een Mona Lisa, zo strak in de lak als de glimlach waarmee zij haar chauffeur de opdracht gaf te doden zodat een van die bestelwagentjes over de weg slingerde en tegen een boom knalde binnen het landschap achter haar rug. Iemand moest mij in staat stellen mijn weg te vervolgen nadat we eerst de toren in de lucht hadden gejaagd.

Was ik met mijn nieuw verworven identiteitsbewijs van Roemeense makelij werkelijk overtuigd dat ik de wereld kon verbeteren, de mensen met de neus op de feiten mocht drukken, ze straffeloos mocht confronteren met het verdwijnen van de diersoorten, de lange reeks slachtoffers door de eeuwen heen, een stapel kwelende schuld met in iedere bestelwagen de genetische informatie van alle beesten die sinds de aanvang van landbouw en veehouderij het loodje legden? Waarom moest ik mij daarvoor interesseren? Het was toch mijn vak akten nauwgezet te vertalen, gebruiksaanwijzingen in proza van likmevestje om te zetten? En in het geniep mocht ik dan voor de lol nog gerust het verzamelde werk van een dichter wiens naam ik zelfs nooit durfde uit te spreken vertalen. Daar moest ik tevreden mee zijn.

Als ik al iets wilde, dan wel bedrog. Op de keper beschouwd moest ik ook Lenuta bedriegen, haar revolutie tegen haar zelf in stelling brengen, haar meeslepen in de tunnel, die in onbruik geraakte verbinding met het Hauptbahnhof. Lenuta liep net als ik over van vechtlust, maar we wisten geen raad met onze vuisten. De louche vriendjes uit Roemenië moesten voor haar goedmaken wat ze had verspeeld toen ze aan haar verzekeringsklerk was blijven plakken.

Als kind had ik het makkelijker. Ik hoefde maar

[p. 59]

televisie te kijken, en de oplossingen stuiterden wekelijks over mij heen. Een atoomvliegtuig waar the Hood, die gemene kerel, een bom aan had gehangen; een monsterlijke stalen kever die vreemde strijders in de bushbush moest vernietigen, maar na het vertrappen van het hele oerwoud schoot hij o wee in een diepe put, en in die put, midden in de wildernis, had het Amerikaanse leger afgewerkt oorlogstuig achtergelaten. Ik vond dat als jongetje heel zielig, dus ik was blij dat de bemanning, bedreigd door het smeulen van die oude militaire rotzooi (trouwens: geen idee hoe dat kon), toch nog gered werd door de dociele snuitjes achter het roer van hun monsters, nee, dat waren Thunderbird 1 en 2, de ene een sigaar in de vorm van een eend en de andere een spons in de vorm van een kikker.

Nee, ik ben jaloers.

Ik ben jaloers dat zij in contact stonden met Lady Penelope, de edelste vrouwe ter wereld, en dat ik dat werkeloos moest aanzien. De auto's van vandaag de dag doen zich wel groot voor, maar je kunt er vanuit de grill geen projectielen mee afschieten, mensen ongemerkt achter de maan plakken, zoals met de fabi, de roze Rolls Royce van Lady Penelope.

Ik bleef staan, met trillende handen, als was ik een stoute jongen die de wereld wil redden maar de wereld mag niet ontdekken dat ik daarvoor verantwoordelijk ben geweest. Ik moest eindelijk naar de Hummers verderop, de Cadillacs, al kon ik ook een Alfa proberen in te palmen. Bentleys durfde ik niet aan. Stel, ze werden roze en ik werd als dief betrapt. Dat zou ik niet overleven.

Langs de plavuizen stonden paaltjes die 's nachts licht geven, maar ik durfde overdag al nauwelijks mijn ogen te gebruiken. Ik zakte neer op het natuursteen dat tussen de hallen met hun glas en staal tere boompjes omvatte, en wierp schielijk een blik over de schouder.

Aan de lange glazen tafel achter hoge glazen wanden zat de platinablonde verkoopster in een strak rood broekpak. Haar hand voerde de vulpen over de paperassen. De aangespannen rechterdij spoorde de voorbijgangers aan om samen met haar het leer in de Cadillacs te beproeven.

Ik schoof centimeter na centimeter dichterbij. Ik wilde het gezicht zien dat achter de gladde bijgepunte haren de controle voerde over de zwarte bolides en de potentiële kopers in hun desbetreffende vakjes zou stoppen. Hoe lagen haar ogen in hun kassen? Ik moest erop kunnen vertrouwen dat zij mij niet nog verder zou afleiden door gedachten aan de zalige borsten van de neanderthalerpop.

Langzaam kwam ik omhoog ter voorbereiding op mijn taak als klant. Ik veegde iets goors van mijn knie. Ik nam de houding aan van een man die ieder jaar van autosleutels wisselt. Haar aangespannen dij schoof strakker over het linkerbeen. Haar rechterhand gleed onder de loshangende haren: het gezicht kwam vrij.

Ze merkte mij niet op, maar ik moest weer gaan zitten. Ik kon er onmogelijk vandoor gaan, ik zou op zijn best kunnen meedelen dat ik druk aan het vervluchtigen was en of ze mij zou kunnen helpen, zoals ze al deed, maar ik ging er maar van uit dat zij dat bij het Amerikaanse hoofdkantoor nooit zou kunnen verantwoorden. Dus dan zou ze nee zeggen, en me een kopje koffie aanbieden, maar dat hoorde juist zij niet te doen. Voor die taak diende ze een oud-bajesklant in livrei in dienst te hebben.

Het werd tijd voor een por in de rug van mijn carrière als potentiële bajesklant, met even platte tongval als Lady Penelope's Parker. Nog beter begreep ik nu de noodzaak om mijn zonderlinge vriend uit het hofpark over de kling te jagen, al moest ik daarbij systematisch te werk gaan. Ik kon het mij niet permitteren te vroeg van zijn mooie zinnen verstoken te raken. Ik mocht niet uit het oog verliezen dat zij op de vrouw van Krüger, bij wie ik mij tenslotte naar binnen wilde vleien, indruk hadden gemaakt: ‘Zij propte haar vacante ge-

[p. 60]

zicht van haar poliep in de speekselbak van de slachter en verheugde zich op aller dromen tijd.’

En vooral met Krüger en zijn vrouw moest ik eindelijk eens een afspraak maken, om te zien hoe ver ik met haar kon komen, maar ik moest wel beseffen dat zij mijn Lady Penelope niet kon zijn.

Want die zat daarginds.

Nooit eerder zag ik vrouwenogen zo gecontroleerd rusten boven wangen die nog niet uit de plooi zouden schieten als mocht blijken dat de man die met de zwarte Cadillac op een proefrit de stad is in geschoven, een vals paspoort heeft achtergelaten. Misschien zou deze vrouw niet eens hoeven te vertrouwen op het scherpschutterstalent van de plat pratende butler. In haar vleselijke staat zou zich deze Lady Penelope aan alle marionettenmeesters onttrekken.

Ik doorzag dat bij mijn steelse gang door de hal van de Bentleys, poenerige aftreksels van Rolls Royce, het roze van fabi zich aan mij had opgedrongen. Maar kundig was voor later bewaard waar ik nooit op had gerekend. Dacht ik de ene neanderthalerpop uit de weg te kunnen gaan, dan diende zich tussen Cadillacs en Alfa Romeo's, Hummers, Jaguars en Saabs de volgende pop aan, en nu wist ik ook waarom ik mij eerder zo aangetrokken had gevoeld tot de neanderthalervrouw. De ene pop kondigde de andere pop aan, kondigde de rust en ongenaakbaarheid van Lady Penelope aan, de gelijkmoedigheid waarmee zij zich had laten vastbinden aan de ladder die dan de spoorwegtunnel in stak zodat ze zou worden meegesleurd door de voortjakkerende monorail, maar zij blijft vol vertrouwen dat de brave borsten in hun blauwe pakkies, de nette zoontjes Tracy die zich door pappa soms kort maar krachtig op hun nummer laten zetten en alles voor hem overhebben, zich zeker voor haar tot het uiterste zullen inspannen. Door die mannetjes zal zij worden gered. Dat wist ze zeker. Als lid van de oude adel kon zij zich vol vertrouwen overgeven aan de uitgekiende lapmiddelen van de technologie.

Hoe zou zij het in haar versie van vlees en bloed vinden dat ik als nazaat van International Rescue de Roemeense economie een steuntje in de rug kwam geven, ertoe trachtte bij te dragen dat de Europese machtsverhoudingen sneller zouden verschuiven? Zodat we het grote neanderthalerplan dichterbij konden brengen, omdat de stille afbraak van het Westen door al die diefstallen door niemand meer kon worden opgehouden? Ik wist best dat de Roemenen vooral hun mooie praatjes ophingen om indruk te maken op Lenuta, maar de vier cijfers van het honorarium maakten indruk op mij.

Mijn lichaam verstijfde als een marionet. Ik moest mij oprichten van de natuurstenen rand en een daad stellen. Ook ik moest mij in een blauw pakkie hijsen, maar het bonkte in mijn hoofd dat Lady Penelope alleen maar tot International Rescue was toegetreden, omdat ze het kasteel van haar voorouders niet meer kon bekostigen. Daarom kon ze zo precies het probleem navoelen van die oude taart: een oude hertogin die in het casino haar hele bezit had verspeeld, en dat kon al niet veel meer zijn. Dat oude mens met haar kakelende stem moest worden geholpen, maar vooral omdat het Lady Penelope zelf financieel niet meer voor de wind ging. Waarom zou ze anders voor de post van butler en chauffeur toevlucht hebben gezocht bij een voormalige bajesklant, die haar als het erop aankwam ook nog eens in de steek liet zodat zijn vroegere celgenoot kon inbreken in de Bank of England? Als ik mij bij deze Lady Penelope van vlees en bloed wilde waarmaken, moest ik haar misschien ontvoeren naar Duisburg en dan 's nachts het hek over en haar de restanten van de Thyssenfabriek in trekken, tussen de stalen skeletten door waar de borden aan de omrastering je voor waarschuwen, terwijl je je voorbereidt op de hallen die tot concertzalen werden omgebouwd. Ik zou haar met een prop in de mond vastbinden aan het staalwerk, en een belletje om losgeld plegen bij die Cadillac-dealer, waarschuwen dat ze de politie erbui-

[p. 61]

ten lieten, benadrukken dat alleen International Rescue mocht proberen of ze op tijd konden zijn voordat het staalwerk het begaf en Lady Penelope in de diepte stortte, op zijn best door de wildgroei van lover opgevangen.

De platinablonde verkoopster stond op. Ze stak haar hand uit om een klant die via de andere ingang moest zijn binnengekomen te begroeten. Ik kon de man nauwelijks zien, maar het deerde niet. Een flard van haar donkere stem gleed over mij heen, en ik wist dat ik nooit iets anders had gedaan dan zoeken naar een Lady Penelope van vlees en bloed. Deze vrouw moest ik straffen voor het ongeluk dat ik als schooljochie verliefd was geraakt op een marionet die ik met alle wapentuig van de wereld moest zien te beschermen, terwijl ze zelf geniepig genoeg was om met moordopdrachten te strooien, en lekker thuis aan een kopje thee te nippen, doen alsof ze zelf niet met een revolver om kon gaan, zoals bij de ingang van de oude mijnschacht waar de boeven zich verscholen. Het Ruhrgebied moest haar maar eens leren wat oude mijnschachten vermochten.

Ze verdiende straf voor mijn afgang als de marionet van wereldverbeteraars, en alsof het niet anders kon, verloor ik telkens hart, pik, ogen, gehoor, ballen aan een hoer of een vrouw die mij binnen de kortste keren voor een ander inruilde, en zij verdiende straf omdat ik niet in staat was Isnad met haar gladde jas op te bellen, ook al mocht ik vermoeden dat Isnad zich wel aangetrokken voelde tot zo'n mannetje dat met diefstal en bedrog een zakcentje bijverdiende. Ik had het moeten weten: ik heb Lady Penelope lief, maar daarvoor kan ik Lady Penelope niet straffen, want Lady Penelope bestaat niet. Ze was zo mooi dat ik mij liet afschepen door een zooitje mooie zinnen van de idioot in het park, en ook hij verdiende het niet langer te bestaan. Maar als dat zo was, dan kon ik de wereld alleen redden door ervoor te zorgen dat ook Lady Penelope niet meer bestond.

Maar hoe kreeg ik deze Lady Penelope in de auto mee, hoe maakte ik van haar een neanderthalerpop, restant van de uitgestorven soort? Verheugde ik mij op aller dromen tijd - of was ik al mijn dromen kwijt?