De Revisor. Jaargang 35

[p. 49]

Han van der Vegt
De engelbewaarders

Ontgoocheld weliswaar, hadden ze niets aan luister ingeboet.
Het kostte ons (wijd het aan onze hardvochtigheid) ruim een week
om hen van de rest van het toestromend tuig te onderscheiden
aan hun lengte, het tweesnijdend zwaard onder hun regenjas
en aan hun stap die het geruis van vleugelslagen verspreidde.
Enkelen onder ons suggereerden al dat zíj het waren
voordat wij wisten van het licht dat van hun huid en haar afstraalde,
slechts zichtbaar bij donker. Ze waren naar elders op doortocht,
wellicht op zoek naar een heer die voor hun diensten kon betalen,
namen wij aan, maar ze installeerden zich in plantsoen en park,
waar ze ook 's nachts te vinden waren, broedend, roerloos, klaarwakker
in het schijnsel van een straatlantaarn. Geen doel leek hen te roepen.
Ze groepten niet samen, ze bemoeiden zich in niets met elkaar.
Een meewarige knik in het voorbijgaan, en daar bleef het bij.
Onze aanwezigheid leken ze niet eens op te merken.
Wat wilden ze? Wat moesten wij met hen? Met een houw van zijn zwaard
kapte een van hen een oude plataan om die voor de zon stond.
Daarmee begrepen wij hoe zij ons van nut zouden kunnen zijn.

[p. 50]

 

Op onze bede stelden zij zich op langs de toegangswegen

 

in onverhuld blinkende glorie, het geheven zwaard ter hand

 

en hielden iedereen buiten die niet in de stad thuishoorde.

 

In ruil bouwden wij voor hen een ronde, roestvrijstalen koepel

 

waarvan de binnenwanden bekleed waren met sterke lampen.

 

Meer vroegen zij niet van ons. We wisten niet wat zij er deden

 

maar zagen hun houding en oogopslag zich dagelijks scherpen.

 

Kwam het door hun met verantwoordelijkheid hervonden waarde

 

of door het licht waaraan zij hun schrale huid weer konden laven

 

dat zij telkens voortvarender werden in hun werkzaamheden?

 

Geen bloedbad, maar rechtsbedeling zonder overbodig vertoon

 

en zonder uitstel. De kling van hun zwaard schroeide de wonden dicht

 

terwijl hij door het vlees gleed, zonder een druppel te verspillen.

 

Slechts een vonk van schuldbesef lichtte op in de dorre ogen

 

van de gestraften voor ze in strakke delen uiteenvielen.

 

Werden die vervolgens voor opbaring tegen elkaar gelegd

 

dan liet slechts een bruine streep over hoofd of borst de snee raden.

 

Wij verheugden ons in een geruisloos bestuurde gemeenschap.

[p. 51]

 

Maar steeds vaker gebeurde het dat we onze eigen burgers

 

in stukken op straat vonden, gestraft voor het een of ander kwaad

 

waar wij geen weet van hadden, waar wij geen weet van wilden hebben.

 

Onze pogingen tot onderhandelen liepen op niets uit.

 

We sneden de stroom af. De duisternis viel onder hun koepel.

 

We wachtten af. Aanvankelijk nam het aantal slachtoffers toe.

 

Ze gilden in doodsnood, bloed gutste uit gerafelde wonden.

 

We scholen in kelders, we vluchtten naar omringende dorpen.

 

Toen de gieren eenmaal verdwenen waren keerden wij terug,

 

maakten we de straten schoon en betrokken als vanouds de huizen.

 

Onze eigen wachters, hoe zwak, onoplettend en corrupt ook,

 

droegen wij weer de controle op van wie er in en uit kwam.

 

De koepel braken we af. We troffen daarin voorwerpen aan

 

waarvan het gebruik en de bedoeling ons voor raadsels stelden.

 

Een paar dagen later zagen we hen nog boven de delta.

 

Ze vlogen laag over het riet, recht naar de ondergaande zon

 

met een trage, voorname slag, moe van de mensheid, de wereld

 

en voor de eerste keer beseften we dat ze vleugels hadden.