Ilja Leonard Pfeijffer
Literaire non-fictie
Er was eens een schrijver die ontdekt had dat alles gebeurde wat hij schreef. Niet echt letterlijk, zo werkte het niet. Maar als hij schreef dat er iemand doodging, dan was het ook echt zo dat er in de dagen daarna ergens iemand doodging, zij het onder andere omstandigheden. En als hij schreef dat hij geil was, wat vaak voorkwam, dan werd hij het ook echt. Over andere dingen schreef hij eigenlijk nauwelijks. Ook over de dood eigenlijk maar één keer. Maar het gaat om de statistische tendens.
Op een dag wilde de schrijver - hij was soms ook maar een mens - met een klein blond meisje neuken met kleine tieten. Maar in zijn verhaal maakte hij er toch weer dikke tieten van. Je moet de lezer tenslotte wat bieden. Houvast geven, of zoiets. En bovendien was het beter voor het verhaal. Dikke tieten zijn bijna altijd beter voor het verhaal, welk verhaal het ook is.
Het was niet zo dat er toen gelijk iemand met dikke tieten in zijn bed lag. Zo werkte het nou ook weer niet. Hij moest ervoor naar het café, zoeken naar de juiste kandidate, drankjes aanbieden, mee naar huis nemen, nog meer drankjes en pilletjes, kortom, het was in de praktijk nog een heel gedoe. En zo enorm waren die tieten ook niet. Maar toch was hij een goede schrijver.
Het probleem was wel een beetje dat zij hem bleef bellen, sms'en en schrijven. Op een dag stuurde ze hem een heus gedicht, verdomd als het niet waar is. Compleet met versregels. Over dat hij de enige ware was. Met daarbij als toevoeging dat hij het als schrijver veel beter zou kunnen verwoorden. Dat vond hij zelf ook. Maar hij keek wel uit.
In plaats daarvan schreef de schrijver een verhaal waarin het blonde meisje met dikke tieten een gruwelijke marteldood stierf onder de handen van allerlei Japanners met touwen en dieren. En wat schetste zijn verbazing? Het verhaal was nog niet gepubliceerd in het literaire tijdschrift of zijn moeder overleed. Zij was niet blond en had ook niets te maken met tieten, althans niet in die zin. Zoiets zet je toch aan het denken, als literator.
In de jaren daarna heeft hij nog vaak geschreven over zichzelf en over het feit dat hij langzaam ten onder ging en al zijn vriendinnetjes kapot had geschreven. Dat was ook een pose, hoor. En toen hij eindelijk durfde te schrijven over de dood van zijn moeder, ging hij zelf dood. Zul je altijd zien. Terwijl dat toch prachtig materiaal was. Schitterend materiaal. En helemaal waar gebeurd. We hadden allemaal zo graag gelezen wat hij daarover had geschreven. Hij. Met zijn talent.
Auteursrechtelijk beschermd