De Revisor. Jaargang 35

[p. 55]

Ilja Leonard Pfeijffer
Verhalen

Hoe Li Hongmao werd gedood door Chu Jinghua omdat deze niet langer naar een muis wilde luisteren

‘Wanneer een ongeboren kind begint te spreken,’ zegt Li Hongmao, ‘is het altijd een slecht voorteken. Luister naar het verhaal van mevrouw Zhang. Ze was de echtgenote van een herbergier in een dorp zonder naam bij de grens met Khitan, in het noorden. “O,” zo bad mevrouw Zhang, “laat mijn zoon de taal van Tang spreken, laat hij de heilige teksten citeren.” “Moeder,” zei het ongeboren kind, “u zou beter gaan koken. Keizer Tang komt op bezoek.” Op de derde dag arriveerde keizer Tang met zijn gevolg in het dorp zonder naam bij de grens met Khitan in het noorden en in de herberg deed hij zich tegoed aan een keizerlijk maal dat mevrouw Zhang voor hem had bereid alsof zij zijn komst had verwacht. “Het lijkt alsof u mijn komst had verwacht,” zei de keizer. “Dat is ook zo,” zei mevrouw Zhang. “Mijn zoon heeft uw komst voorspeld in de taal van Tang.” Ze wees op haar dikke buik. “Mijn zoon,” zei ze. Er viel een diepe stilte in de herberg in het dorp zonder naam bij de grens met Khitan in het noorden. De keizer schudde zijn hoofd. Hellebaardiers in zijn gevolg sneden het ongeboren kind uit de schoot van mevrouw Zhang. Speerdragers uit zijn gevolg doorboorden de ongeboren vrucht met hun speren. Precies een jaar later zouden de barbaren uit het noorden de grens met Khitan oversteken. Dat was het einde van de dynastie van de Tang.’ Zo sprak Li Hongmao.

‘Maar waarom,’ vroeg Chu Jinghua, ‘was de zoon van mevrouw Zhang een teken?’

‘Zou de kat,’ zei Li Hongmao, ‘luisteren naar het advies van een muis?’

[p. 56]

De wedstrijd van de medici

Pherenikos was hem door de goden gegeven. Hij had glorieuze overwinningen voor hem behaald in Olympia, Delphi, op de Isthmos, in Nemea en op tientallen kleinere festivals in heel Griekenland. Dankzij Pherenikos had hij in het thuisland de erkenning gekregen die zo onmisbaar was voor hem. Dankzij Pherenikos was zijn naam op tientallen heilige plaatsen door de heraut geroepen. Zijn naam was Hiëron. Hij was tyran van Syracuse. Pherenikos was het beste paard dat hij ooit had gehad. En nu was Pherenikos ziek.

Hiëron had navraag laten doen naar de beste artsen van de Griekse wereld. Twee namen werden door iedereen genoemd: Aristarchos uit Thebe en Aristokleitos uit Athene. Hij had beiden ontboden in Syracuse. Een van hen zou de opdracht krijgen om Pherenikos te genezen. Om te bepalen wie van beiden de beste was, organiseerde Hiëron een wedstrijd.

Als eerste was Aristarchos aan de beurt. Hij gaf Aristokleitos een drankje uit een albasten flacon. Aristokleitos had het gif nog niet doorgeslikt of borstelig haar verscheen op de rug van zijn handen, groene vlekken tekenden zijn gezicht, helse maagkrampen werden zijn deel en een blauwe waas trok voor zijn ogen. Maar hij slaagde erin de juiste diagnose te stellen en het tegengif te bereiden dat hem genas.

Daarna was het zijn beurt. Hij gaf Aristarchos een drankje uit een flacon van lood. Onverschrokken dronk hij deze leeg en onmiddellijk daarna nam hij triomfantelijk een dubbele dosis van het sterkste tegengif dat hij ooit had bereid. Het was het tegengif waartegen geen gif was bestand. Alleen al een druppel van het tegengif kon een man doden als hij het zou drinken zonder te zijn vergiftigd. Maar Aristarchos had de dubbele dosis nog niet gedronken of hij werd bevangen door een vlammende koorts. Zijn vingers trokken krom en zwarte vlekken verschenen op zijn huid. En voordat hij stierf, besefte hij dat de loden flacon slechts water had bevat.

Zo verwierf Aristokleitos uit Athene de opdracht het paard Pherenikos te genezen. Pherenikos genas. Maar kort daarna overleed Hiëron aan een mysterieuze ziekte die gepaard ging met allerhande gekleurde vlekken die zijn huid ontsierden. Hij moest worden verbrand en van het ritueel van opbaring moest worden afgezien. Aristokleitos werd de nieuwe tyran van Syracuse. Pherenikos heeft nog vele overwinningen behaald in zijn naam. In Olympia, Delphi, op de Isthmos en in Nemea heeft de heraut de naam geroepen van Aristokleitos.

[p. 57]

De droom van Boddhiprishna

Het begon allemaal met de voorspelling dat Boddhiprishna, de Heilige Zon van Alwetend Licht, de koning van de nieuwe religie, op het moment dat zij dat het minst verwachtten, hun stad zou aandoen. Op doorreis naar het westen zou hij zich een wijle te rusten leggen in de schaduw van hun tempel en mocht het hem gelukken aldaar voor een moment de slaap te vatten, zo zou hij een droom dromen die de waarheid over de menselijke aard openbaarde. Vast van zins de kans niet aan zich te laten voorbijgaan om van hun bescheiden stad een voornaam bedevaartsoord te maken, met alle economische voordelen van dien, stelden zij alles in het werk om de voorspelling op de gewenste manier te doen uitkomen. Zij voorzagen hun tempel aan de voorzijde van een weids baldakijn van zware, koele stoffen. In de weldadige schaduw daaronder stelden zij een rustbed op van blank ivoor, met witte parels ingelegd. Ze bekleedden het met honderd zijden kussens in de kleuren van de nacht. De rivier werd omgeleid zodat er een beekje van koel, helder water rond de ranke poten van het ledikant vreedzaam kabbelend de kiezels omspeelde. Ze lieten de mooisten van hun dochters knielen aan hoofd- en voeteneinde met geurende oliën en ruisende waaiers. Een blinde zanger met de stem van een krekel zong een fluisterend lied bij zijn lispelende lier met snaren van spinrag. En toen ze alles op deze manier volmaakt in gereedheid hadden gebracht, doodden ze het muildier omdat zijn gebalk de kostbare rust zou kunnen verstoren en verjoegen ze een armzalige landloper die in het gras aan de achterkant van de tempel in de schaduw lag te slapen en de plaats ontheiligde. Hij probeerde zijn hachje te redden door te beweren dat hij een droom had gehad, maar van dergelijke grappen waren ze niet gediend. Ze wisten wel raad met een schamele schooier zoals hij en sloegen hem kreupel. Kermend verliet hij de stad in westelijke richting. Een weldadige rust daalde neer. Wie hier de slaap niet kon vatten, zou nergens meer slapen. Nu hoefden ze alleen nog maar te wachten op de komst van Boddhiprishna, het Hemelse Licht van de Waarheid. Het was zeker dat hij zou komen en na hem, als alles goed ging, de pelgrims met hun rijke gaven, hun honger en hun dorst en hun behoefte aan een weldadige nachtrust.

[p. 58]

De goede dwerg Wim

Eigenlijk heette hij Quicombio. Dat had met een traditie te maken. Maar dat was nou precies het soort onzin dat er de reden van was dat hij het zo zoetjesaan wel had gehad met dat hele sprookjesbestaan. Hij werd geacht gedichten te schrijven op duizenden vallende herfstbladeren, goud, roodgoud en goudgeel van kleur. Ja, doe het zelf, dacht hij. Ik ben gekke Henkie niet. Veel liever wilde hij in hoge zwarte laarzen banjeren door de blubber en aan lekkere wijven denken met benen die tien keer zo lang waren als hij. Lekker onder hun rokjes gluren als een toerist onder de Eiffeltoren. Dwergen waren sowieso slecht. Dat was zijn nieuwe filosofie. Ze waren net mensen. Daarom wilde hij Wim heten.

Het hoeft niet te verbazen dat Wims besluit tot nogal wat consternatie leidde. De autoriteiten van het sprookjesbos dienden een officiële klacht in bij Wims manager. Ze dreigden zelfs met juridische stappen. Maar ze hadden geen poot om op te staan, want voor de wet is er een verschil tussen een contract en een traditie. Wims manager dreigde op zijn beurt de arbeidsomstandigheden van dwergen aan de kaak te stellen. Daar was, in zijn woorden, niets sprookjesachtigs aan. Het werd al met al een onverkwikkelijke affaire, die Wim geen windeieren legde omdat er nogal wat aandacht was van de media. Er verschenen zelfs opiniestukken waarin hij werd beschouwd als icoon van de dwergenemancipatie. Hij kreeg een column in de Nieuwe Revu. Mai Spijkers van uitgeverij Prometheus betaalde honderdduizend goudstukken als voorschot op zijn memoires. Hij hoefde niet meer te fantaseren dat hij onder een rokje gluurde, want hij lag elke nacht onder een heel tentenkamp.

Het ging slecht met Wim. Hij had gebroken met zijn manager na een onbenullige ruzie over de royalties van al die duizenden gedichten die hij vroeger op vallende herfstbladeren had geschreven. Hij raakte aan de coke en werd onhandelbaar. Zijn publieke optredens werden geannuleerd. Mai Spijkers wilde zijn voorschot terug. Hij zat diep in de schulden vanwege zijn impulsaankoop van de Eiffeltoren. Hij trad in het huwelijk en scheidde binnen een maand. De bladen schreven dat hij net een mens was. Daarmee was zijn magie voorgoed vervlogen.

Nu schrijft Wim gedichten. Ze gaan over onrecht en verbittering en het streven van het individu om zijn eigen weg te vinden. Ze gaan over het verlangen naar lange benen. Ze gaan over de herinnering aan een gouden, roodgouden, goudgeel verleden. Ze worden nauwelijks gerecenseerd. Af en toe zie ik Wim wel eens lopen in de stad als een soort gekke Henkie. Hij mompelt in zichzelf en scheldt vrouwen in korte rokjes uit voor hoer. Hij is, sorry dat ik het zeg, mens geworden.

[p. 59]

De dood van het beest

Ze werd de keizerin van Proxima Alpha genoemd en dat was ze ook. Sommigen noemden haar de hoer van de Andromedanevel. Ze beschouwde mannen als Sybians die ze bereed tot ze bezweken. Wie in haar klaarkwam, werd in de arena terechtgesteld. Men spande hen op een rek en streek hun aars in met bloed van menstruerende koeien voordat onder luid gejuich het beest werd losgelaten. Er gaan verhalen over mannen die met verbrijzeld bekken en uitgescheurde darmen zelfs na de veertiende verkrachting nog in leven bleken. Zij kregen gratie en mochten de rest van hun leven doorbrengen in de kooi van het beest. Hun die in haar bijzijn verslapten, beet ze ter plekke het lid af om het in hun van pijn opengesperde mond te spuwen. Sommigen kwamen van pure doodsnood alsnog klaar in hun eigen keelgat.

Ambassadeur T'Qai van de Federatie was er de man niet naar om onvoorbereid af te reizen naar vreemde planeten. Het ruim van zijn schip herbergde zijn geschenk van vijfduizend pikzwarte slaven, grootgebracht op een dieet van paardenbloed, stierenmerg, mango en oesters en in vorm gehouden door hologrammen van schuimend blonde mensenmeisjes op surfboards en scooters, schuimend rode mensenmeisjes met paarden en schuimend donkere mensenmeisjes die overal mysterieus bij keken. Er waren in het schip speciale leidingen aangelegd door de beste ingenieurs van het Alpha Kwadrant om al het sperma te kunnen afvoeren. Het plafond van het laadruim was verhoogd.

Maar de keizerin had ook een geschenk voor hem. Ze ontdeed zich van haar vuurrode sluiers en begon voor hem te masturberen. Trillend in zijn ambtsgewaad probeerde de ambassadeur zijn gezicht in de plooi te houden. Het onderhoud duurde veertien uur. Na afloop was hij, nog altijd onbewegelijk rechtop staand in de onberispelijke houding die een hoge diplomaat past, honderdveertig keer spontaan klaargekomen. Daarna hadden ze de beste seks die de kosmos ooit had beleefd. Vijfduizend pikzwarte slaven keken werkloos toe. Die nacht stierf het beest.

Ze trouwden en leefden nog lang en gelukkig. Ze gingen wonen in de Merenwijk op planeet Aarde. Op zaterdag deden ze boodschappen in winkelcentrum De Kopermolen. Ze hebben de video nog wel eens een keer teruggekeken. En toen 's nachts na de buurtbarbecue sterren fonkelden aan het firmament en zelfs de Andromedanevel vaag zichtbaar was, heeft een van hen kortstondig een gedachte gekoesterd, een gedachte aan iets wat ver weg was, onnoemelijk ver weg was.

[p. 60]

Het bloemenmeisje

Ze werd het bloemenmeisje genoemd, maar niemand kon zich eigenlijk herinneren waarom. Ze had niets met bloemen en een meisje kon ze ook al minstens veertig jaar niet meer worden genoemd, zelfs niet met de beste wil van de wereld. In de grijze oudheid, ruim veertig jaar geleden, had ze weliswaar een kortstondige flirt gehad met iemand die wel eens bij hippies over de vloer kwam, maar veel verder dan wat kansloos gitaargetokkel was het nooit gekomen.

En toen was ze opeens dood. Niet dat dat iemand echt verbaasde. Ze zag er al jaren uit als een vrouw die minstens vijf soorten kanker tegelijk zat weg te drinken aan de bar van Café De Kater. Maar toch. Ze hadden de overlijdensadvertentie naast de tap gehangen. De andere stamgasten vroegen zich af wie er nu weer dood was. Ze herkenden haar naam niet. Ze kenden haar als het bloemenmeisje.

Maar toen werd er ingezameld voor een grote bloemenkrans. En omdat De Kater gefrequenteerd werd door dichters, schrijvers en ander artistiek volk, was haar crematie een waar festival van verhalen, gedichten en gloedvol gebrachte hippieliedjes waarin het bloemenmeisje werd gememoriseerd. Er was, vanwege één zanger die optrad, zelfs televisie bij en de volgende dag werd de omroep overspoeld door e-mails en telefoontjes over dat ene liedje over het bloemenmeisje. Zo werd ze na haar dood nog een hele beroemdheid. In praatprogramma's doken zelfs mensen op die beweerden dat ze haar hadden gekend of dat ze zelf ook een bloemenmeisje waren. Maar ze hadden haar niet gekend. Niemand heeft ooit geweten waarom ze het bloemenmeisje werd genoemd.

[p. 61]

Mijn kleine Boeddha

Ik weet het zelf ook wel, dat het stom klinkt. Waarom zou de Boeddha reïncarneren in een mooi Siberisch meisje dat grappa drinkt voor het ontbijt en whisky voor de lunch? Anderzijds, waarom niet? Ik geloofde het echt. Ik weet dat het stom klinkt. Maar eigenlijk geloof ik het nog steeds.

Dus ik ging haar testen. Ik zat met haar aan de cafétafel en vertelde haar de koan van de kat. Het is een ingewikkeld verhaal over monniken die een zwerfkatje hebben gevonden en erover discussiëren wat ze ermee moeten doen. Sommigen vonden dat de Boeddha verbiedt zich emotioneel te hechten aan een levend wezen, anderen waren van mening dat de Boeddha opdraagt elk levend wezen te verzorgen en te koesteren. Er ontstond ruzie. De abt kwam. Hij was een wijs man. Hij hakte de kat doormidden met zijn zwaard. Het was nog ingewikkelder, maar ik vat het nu even samen. Later vertelde de abt dit verhaal aan een heremiet die het klooster aandeed. Ook hij was een wijs man. Toen hij het verhaal had gehoord, trok hij zijn sandalen uit, zette ze op zijn hoofd en liep weg. ‘Als jij er toen bij was geweest,’ riep de abt, ‘had je de kats leven gered.’

Ze had ademloos geluisterd. ‘Wat vind je ervan?’ vroeg ik. ‘Het gaat over iedereen,’ zei ze. ‘En wat vind jij ervan?’ Ik legde haar uit dat ik had begrepen dat de hele koan draait om het beeld van de man die zijn sandalen op zijn hoofd draagt. Dat zou potsierlijk zijn, zo zei ik, omdat sandalen bedoeld zijn om aan je voeten te dragen. Hun functie is om jou op een comfortabele manier in contact te brengen met de wereld. Niets meer dan dat. Net zo misbruikten de monniken hun intellectuele capaciteiten door te discussiëren over de kat. Je gedachten zijn als sandalen. Je moet ze zien als schoeisel dat je in contact brengt met de wereld. Niets meer dan dat. Wie discussieert om gelijk te krijgen, draagt zijn sandalen op zijn hoofd. Dit alles zei ik. Ik zei het toen veel beter dan nu. Ik vat het nu even samen. Ik voegde eraan toe dat de meeste mensen hun sandalen op hun hoofd dragen. Dat leek mij wijs.

Zij glimlachte. ‘Wat vind jij ervan?’ vroeg ik. ‘Of ben je het oneens?’ Op dat moment moest ze heel hard lachen. ‘Waarom probeer je te discussiëren?’ vroeg ze. Ze nam een grote slok van haar jenever en lachte toen weer.

‘Ik ben er zo trots op om jouw leerling te zijn,’ zei ik. Toen moest ze nog harder lachen. ‘Dat is net zoiets,’ zei ze, ‘als de leerling zijn van deze tafel. Het doet er niet toe van wie of wat je leert. Het maakt niet uit. Maar ik ben trots op je dat je leert.’

Toen wist ik het zeker. Een paar dagen later vertelde ik haar dat en toen zei ze mij dat ze helemaal niet had geluisterd naar mijn koan van de kat omdat ze dronken was en alleen maar geil werd van mijn stem. Ze lachte en keek mij aan alsof ik een jongetje was dat nog heel veel moet leren.