De Revisor. Jaargang 34

[p. 85]

Hans Verhagen
Chaos van het ogenblik

Storm

Als hoofddeksels op windkracht 8, vergeten serieus te nemen,
zag ik alles wat ik tot op heden heb gedacht
& iedereen gehavend die ik liefhad
mij ontvliegen in de storm over de Oostenburgergracht

Ik die nog geen in de modder weggezakte bezemkast bezat
had knikkers en een kogelgat en poeders meegebracht
om ons overeind te houden zonder overlast
tijdens windkracht 9

Honderden der onzen raakten maximaal geminimaliseerd
door wat ontbrak - geen tuinen in de tuinsteden,
geen criminelen in de schurkenstraten,
allemaal ontslagen van de plicht te moeten delen

De instigator had zich ter voorkoming van stigmatisering
uit de constellatie teruggetrokken, voor het laatst gezien
in zwarte gaten, contemplerend substantiële decimering
De achterblijvers vlogen ons vooruit op windkracht 13

[p. 86]

Terreur

Opnieuw laten we de weg bepalen
door vreeskwezels en aartsverraders
Het zijn de zotte botte bijltjesdagen
waarvoor wij de straat opgaan
om ons uit te leven in hoe stadgenoten
onder onze neuzen doodgaan
Als wij er maar voor mogen betalen

Terreur door onze voorouders bedreven
die iets schoons iets smerigs maakten,
onderdanig zich aan hol vertoon vergaapten,
bleek, verkeerd begrepen door hun nazaten
die de geur van het succes niet konden verdragen,
bij heel wat tijdgenoten op het lijf geschreven

De hemel die nu heerste had meer weg
van een groothandel in grofstoffelijkheden;
het afgetrapte slagveld, ooit vol leven, lag verlaten
ten faveure van de nieuwe vrede. Maar Europa's
grondslagen waren nog niet helemaal verdwenen

Voor het wrekertje in onze genen,
altijd doende om het leven naar onszelf toe af te ronden,
is vrede het seizoen om wraak te nemen
Nieuwe slachtoffers zijn al gevonden

[p. 87]

Horizon

Hij bloedde stoer, in druppels nonchalant genoeg
om af te schrikken en te worden weggeweeklaagd
door de moeder aller ringeloren;
uitgerekend in het uur dat hij zich overwon
ging hij in de chaos van het ogenblik verloren

Hij wist niet meer of hij overleden was of sliep,
of hij zweefde om één mee te worden of niet
Hij wilde weten wie dit gekkenhuis begon,
en waarom

Hij kwam van het natte zand, te koud
voor de in primaire kleuren opgeverfde
schatbewaardster van het regenwoud,
die iets richting evenaar riep wat hij niet verstond
Toch lag het antwoord op z'n tong

Hij meerde aan, trotseerde in een 8-baan enig ongemak,
werd ontvangen als een held omdat hij zichzelf was gebleven
Maar brak hij onverwacht die ruimte geruchtmakend open
(‘vlieg op met vieze vleugels die mijn horizon verbleken’)
zou hij door zijn trouwe aanhang worden afgeschoten