De Revisor. Jaargang 34

[p. 58]

Wouter Godijn
Aan de aarde
Knutselgrage

mannen die een hoer als een haring opensnijden:
vooral 's morgens zie je er veel
op weg naar een ver en vreemd karwei,
hun ogen nog hol van de slaap,
(grauwe ramen lanterfanten boven hun wangen, de bleke lucht, één
klein, dom paarsig wolkje:
hoe een van de zeven dwergen, na tientallen jaren lalle lollen te lebben afgelezen,
opduikt in het verkeerde sprookje)
hun handen geheimzinnig ruikend
naar aarde, geraniums, eelt, oud, roestig bloed;
ik voer de snelheid van mijn rolstoel op tot het maximum
en vlucht, terwijl meeuwen waarschuwend krijsen,
het platteland op, waar de wielewielewiele

blijven steken in zuigende, in gedachten verzonken, zware klei;
precies wat ik wou: als een man die zich voorover in een vijver laat vallen,
kukel ik het zompige grasland in, lieveheersbeestjes
wriemelenovermijngezicht: nergens plaats

voor rustige, bedachtzame overwegingen: beesjesbeesjesbeesjes;

wriemelende herinneringen aan het leven van Heidegger - hoe hij Hannah's mantelpakje zo ruw opentrok
dat de knopen alle kanten uit sprongen - verlaten hoofdschuddend mijn hersens;
de boeren laten lang op zich wachten,
de hoeven slapen als opgerolde poezen op de rand van de horizon;
ik verlang naar een uier, een teerroze speen binnendringend
tot aan mijn huig, een liefdevolle schending. Aarde voed -

voed mij. Terwijl ik jou voed. Wijs mij toch niet af.