De Revisor. Jaargang 33

[p. 14]

Antjie Krog (tekst)
Wende Snijders (muziek)

Vertrekkend

[Origineel]

Soveel kere sien ek jou op vreemde reise gaan.
Soveel kere bly ek op my verlate oprit staan.
Ek sluit die voordeur vinnig teen 'n wit albaster maan

en vou my arms rondom my -

my oë smeul jou naam.

Soveel jare bly ek reeds my hart alleen bewoon
deur dae wat verkleur van blou tot oker silikoon.
Wolke in die winterson bly voortvou aan 'n droom -

teen die draad vurk bome

hulle roerlose patroon.

Saans in koue strate dwaal ek doelloos in jas.
Ek sien verlate winkels, 'n pop wat liglangs tas.
Papiere waai verkreukel; met ek wat nêrens pas.

Dit bloei daar waar ons eens

aan mekaar so vas was.

Soveel kere sien ek jou gestalte in my deur.
Soveel kere voel ek hoe vreemd is alles weer.
Dan is jy skielik by my en ek het geen verweer:

hoe ruik jou trui, hoe geur jou stem -

die kilheid word besweer.

Soveel kere sien ek jou op vreemde reise gaan.
Soveel kere bly ek op my verlate oprit staan.
Wolke teen die winterson bly voortvou aan 'n droom -

teen die draad vurk bome

hulle roerlose patroon.

[p. 15]

Vertrek

[Vertaling]

Talloze malen zie ik jou op vreemde reizen gaan.
Even zo vaak blijf ik op mijn verlaten oprit staan.
Vlug sluit ik de voordeur tegen een witalbasten maan

en vouw mijn armen voor mijn borst -

in mijn ogen smeult je naam.

Talloze jaren is 't al dat ik mijn hart alleen bewoon
door dagen die verkleuren van blauw tot okersilicone.
Wolken in de winterzon blijven werken aan een droom -

tegen de heining priemen bomen

hun roerloze patroon.

's Avonds in kille straten dwaal ik doelloos in mijn jas.
Ik zie verlaten winkels, een pop in zwierige pas.
Papieren waaien verkreukeld op; ik ben een ander ras.

Het bloedt daar waar we eens

vastzaten, aaneengelast.

Talloze malen zie ik je gestalte in mijn deur.
Even zo vaak voel ik hoe vreemd is alles weer.
Dan ben je plotseling bij me en ik heb geen verweer:

hoe ruikt je trui, hoe geurt je stem -

de kilte wordt gekeerd.

Talloze malen zie ik jou op vreemde reizen gaan.
Even zo vaak blijf ik op mijn verlaten oprit staan.
Wolken tegen de winterzon blijven werken aan een droom -

tegen de heining priemen bomen

hun roerloze patroon.

vertaling: Robert Dorsman en Jan van der Haar