De Revisor. Jaargang 33

[p. 92]

Karine Martel
Gedichten uit Sailor's Home
vertaling: Arjen Duinker

1

De zee trok zich terug en liet de wereld
Leeg
In een inham van stilte
In een fossiel moment
Leeg
Op de ingezogen duin
Op de Galicische algen.

De boten hebben hun buiken bloot
En verteren het zeegras onder de sterren
Van de eb.

Het woord verdwaalde
In een drooggevallen bekken
De voeten bloeden en knarsen in hun eentje
Van het rennen door het scherpe zand voor het ontwijken van
De vloed.

We kiezen het ruime sop! Het tij heeft zich uitgeput in de woestijn.

De uitdroging komt naar de mondhoeken
De tongen kerven zich uit
De inkten vermengen zich
De wereld zwelt aan
Van een gerucht in de terugstuit
Van een polsslag van de ascese
Van de cyclus van de dode uren.

We kiezen de leegte! Met het tij van uitgemergelde woorden.

[p. 93]

2

De oevers trekken zich samen in tastwoorden
En het lichaam van vrouwen kreunt ritmisch
Verbannen van de langzaam ingezogen lucht
Van de zeelui die hun slakkenberg zuchten
In poreuze stortvloeden van een waarheid
Zonder kusten.
De tijd zwijgt met de blauwe vrouwen
En het wachten begint al bij de oorsprong.

De minnares heeft uitbundige slotgrachten
Maar wankelt in de bruuske branding
Van de opsluiting van het plezier.

De wereld diept zich zongeslepen uit
De stank van de kadavers vervaagt
Met de algen en de dode vissen
En de linnen rokken bepakt met klei.

De tijd zwijgt weer op de drempel van de kleppen
En de mond van zout zweet zijde
Tot aan het halfduister van de eclips.

[p. 94]

6

Klimt een lucide en vrolijk gerucht
Klimt een chaos in het speeksel
Het vlees ontplooit zijn naakte palmen
In de grijze buizen van het koraal.

De nacht wordt bleek in het naar-buiten
Voor een slokje water hozen ze
De bronnen
Breken ze door stortvloeden.

De leegte wordt bestormd
De zee droomt zich stil
De bloem ontwricht de onderaardse trossen...

Ze gaan voort,
Ook als de stap dodelijk is,
Het lichaam door de machete gespleten,
En haken lichtgevende vruchten los.

Het gerucht van de wereld klimt in de pulp van gefluister.

[p. 95]

8

De zee is teruggekomen in een lange storm van deining
Een ongeëvenaarde deining vertrokken uit de adem van staatlozen.
Gekomen van een uitgewrongen plek van de wereld wil ze talen
Spreken.
Ze kent alleen die van de stilte.
Ze liet de eeuwigheid achter zich.
Ze kent alleen de transparantie.
De deining ontstond met de golf van de wereld.
Ze wil spreken over een maagdelijke plek
Die van het rauwe moment
Zonder de cycloïdale stanza's
Zonder de instanties van de gedachten.
De lange storm van deining is een pioen in de dageraad
Een hoogrode uitbarsting in een ommuurde citadel.
Ze heeft plek noch rust
Ze is de plek en de rust
Ze heeft reden noch zin
De deining is de reden en de zin.
Ze spreekt de eerste taal en dan de tweede en de derde
Het oneindige is voor haar uit de vierde en de vijfde
Onophoudelijk chaotisch is ze thuis in het woord van paarlemoer.
Van de ene dag op de andere nacht en andersom
In de leegte van de lucht of in de volheid van de ster
Wordt de deining met de wereld geboren en ontrolt ze de wateren
En vernielt ze de zware muren
En sleept ze de oceanen mee
En vermoordt ze het originele
Taboe.

[p. 96]

9

Bij de opening is het onvoorziene
zonder andere haven
de mond
bij de monding van de tijd
de stroom gooit zich
of ligt
of kruipt
of ontspringt
opnieuw hier
in het verlangen naar de drempel.

Dit het onvoorziene
Dat het onwaarschijnlijke
Met nergens een schuilplaats
Brandt de zeeman de konjunktie.

En...

Laait op tot het woord

Is...

Mond op mond op de brandstapel
knetteren de poriën
van ontstaan
met de volgende golf.