De Revisor. Jaargang 33

[p. 48]

Lucian Blaga
Gedichten

Vară

[Origineel]

La orizont - departe - fulgere fǎrǎ de glas
zvâcnesc din când în când
ca nişte lungi picioare de pǎianjen - smulse
din trupul care le purta.

Dogoare.

Pǎmântu-ntreg e numai lan de grâu
şi cîntec de lǎcuste.

În soare spicele îşi ţin la sân grǎunţele
ca nişte prunci ce sug.
lar timpul îşi întinde leneş clipele
şi aţipeşte între flori de mac.
La ureche-i ţârâie un greier.

[p. 49]

Zomer

[Vertaling]

Aan de horizon - in de verte - schokken bliksems
nu en dan stemloos
als lange spinnenpoten - afgerukt
van het lijf dat ze bezat.

De verzengende hitte.

De hele aarde is alleen nog tarweveld
en sprinkhaangezang.

In de zon houden de aren het koren aan hun borst
als zuigende borelingen.
Terwijl de tijd loom zijn momenten uitrekt
en insluimert te midden van de papavers.
Aan zijn oor sjirpt een krekel.

Uit: De voetstappen van de profeet (1921)

[p. 50]

Autoportret

[Origineel]

Lucian Blaga e mut ca o lebǎdǎ.
În patria sa
zǎpada fǎpturii ţine loc de cuvânt.
Sufletul lui e în cǎutare,
în mutǎ, secularǎ cǎutare,
de totdeauna,
şi pânǎ la cele din urmǎ hotare.
El cautǎ apa din care bea curcubeul.
El cautǎ apa,
din care curcubeul
îşi bea frumseţea şi nefiinţa.

[p. 51]

Zelfportret

[Vertaling]

Lucian Blaga is stom als een zwaan.
In zijn vaderland
staat de sneeuw van het wezen voor het woord.
In stomheid is zijn ziel
al een eeuw
sinds jaar en dag op zoek
tot aan de uiterste grens.
Ze zoekt het water waaraan de regenboog drinkt.
Ze zoekt het water,
waaraan de regenboog
zijn schoonheid en zijn niet-zijn drinkt.

Uit: De onverwachte treden (1943)

[p. 52]

Mirabila sǎmânţǎ

[Origineel]

Mǎ rogi c-un surâs şi cu dulce cuvânt
rost sǎ fac de seminţe, de rarele,
pentru Eutopia, mândra grǎdinǎ,
în preajma cǎreia fulgere rodnice joacǎ
sǎ-nalţe tǎcutele seve-n luminǎ.

Neapǎrat, mai mult decât prin oraşul rumorilor,
c-o strǎduinţǎ mai mare
decât subt arcade cu flori,
voi umbla primǎvara întreagǎ prin târguri
cǎutând vânzǎtori de sǎmânţǎ.
Mi-ai dibuit aplecarea fireascǎ şi gustul ce-l am
pentru tot ce devine în patrie,
pentru tot ce sporeşte şi creşte-n izvorniţǎ.
Mi-ai ghicit încântarea ce mǎ cuprinde în faţa
puterilor, în ipostazǎ de boabe,
în faţa mǎrunţilor zei, cari aşteaptǎ sǎ fie zvârliţi
prin brazde tǎiate în zile de martie.

Am vǎzut nu o datǎ sǎmânţa mirabilǎ
ce-nchide în sine supreme puteri.
Neînsemnate la chip, deşi dupǎ spiţǎ alese, îmi par
seminţele ce mi le ceri.
Culori luminate, doar ele destǎinuie trepte şi har.
În rânduri de saci cu gura deschisǎ -
boabele sǎ ţi le-nchipui: gǎlbii,
sau roşii, verzii, sinilii, aurii,
când pure, când pestriţe.

[p. 53]

Het wonderzame zaad

[Vertaling]

Je vraagt me met een glimlach en een zacht woord
op zoek te gaan naar zeldzame zaden
voor Eutopia, de hovaardige hof,
waar bevruchtende bliksems om dansen
opdat de stille sappen zouden ontstijgen in het licht.

In elk geval, méér dan in de geruchtige stad
en met méér inspanning
dan onder bloemgewelven,
zal ik het hele voorjaar de markten doorlopen
op zoek naar venters van zaden.
Je hebt mijn natuurlijke neiging en voorliefde herkend
voor alles wat in het geboorteland gedijt,
voor alles wat wast en welt uit een bronnetje.
Je hebt aangevoeld welke vervoering mij vervult wanneer ik sta
tegenover de krachten in de hypostase van korrels,
de nietige goden die wachten om te worden uitgezaaid
in de voren, getrokken in de dagen van maart.

Ik heb meer dan eens het wonderzame zaad gezien,
dat opperste krachten in zich sluit.
De zaden waar je me om vraagt zien er onbeduidend uit,
ook al zijn ze stamzuiver.
Alleen de lichtende kleuren openbaren rang en genade.
In rijen zakken met gapende monden -
moet je je de korrels voorstellen: geel,
of rood, groen, hemelsblauw, goudblond,
nu eens zuiver, dan weer bont.

[p. 54]

[Origineel]

Asemenea proaspete, vii şi pǎstoase
şi lucii culori se mai vǎd
doar în stemele ţǎrilor,
sau la ouǎ de pǎsǎri. Seminţele-n palme
de le ridici, rǎcoroase,
un sunet auzi precum ni l-ar da
pe-un ţǎrmure-al Mǎrii de Est mǎtǎsoase nisipuri.
Copil, îmi plǎcea, despoiat de veşminte,
sǎ intru-n picioare în cada cu grâu,
cufundat pân' la gurǎ în boabe de aur.
Pe umeri simţeam o povarǎ de râu.
Şi-acuma, în timpuri târzii, când mai vǎd
câteodatǎ grǎmezi de seminţe pe arii,
anevoie pun cumpǎt fierbintei dorinţi
de-a le atinge cu faţa.
De-alintarea aceasta mǎ ţine departe doar teama
de-a nu trezi zeii, solarii,
visǎtorii de visuri tenace, cuminţi.

Laudǎ seminţelor, celor de faţǎ şi-n veci tuturor!
Un gând de puternicǎ varǎ, un cer de înaltǎ luminǎ,
s-ascunde în fieştecare din ele, când dorm.
Palpitǎ în visul seminşelor
un foşnet de câmp şi amiezi de grǎdinǎ,
un veac padureţ,
popoare de frunze
şi-un murmur de neam cântǎreţ.

[p. 55]

[Vertaling]

Zulke frisse, levendige en pasteuze
en stralende kleuren zie je verder enkel
op landsblazoenen
of vogeleieren. Verhef je in je palmen
de koele zaden,
dan hoor je een ruisen als van zijig zand
op de Oostzeestranden.
Als kind liet ik me graag, ontdaan van kleren, rechtop,
tot aan mijn lippen wegzakken
in de graankuip vol goudblonde korrels.
Op mijn schouders voelde ik de last van een rivier.
Ook nu nog, in latere jaren, wanneer ik al eens
een hoop zaden op de dorsvloer zie liggen,
kan ik amper in mij het felle verlangen bedwingen
om het met mijn gezicht te beroeren.
Toch durf ik ze niet te vertroetelen, uit schrik
om de goden te wekken, de zonnegoden,
de dromers van standvastige, wijze dromen.

Geloofd zijn de zaden, van nu en in de eeuwigheid der eeuwen!
Het idee van een overweldigde zomer, van een hemel met zijn verheven licht
is geborgen in elk ervan, wanneer ze slapen.
In de droom van de zaden trilt
het ruisen van een veld en de middag in een tuin,
een tijdperk van wouden,
volkeren van loof
en het murmelen van een geslacht van zangers.

Uit: Laatste gedichten (1958-1960)