De Revisor. Jaargang 32

[p. 64]

Thomas Blondeau
Waarom een paar dagen voor de tweede verjaardag van haar vertrek mijn testikels zich op een blok ijs bevonden

We hadden alles geprobeerd. We wisten niet waarom het opeens verdwenen was. We deden wat we altijd hadden gedaan. We hadden ons niet verwaarloosd, zagen onszelf als respectabele leden van de samenleving, hadden carrières in het vooruitzicht die onze creativiteit en levensgenot niet zouden fnuiken. We vonden onszelf nog te jong voor kinderen, maar als ze er zouden komen dan verwachtte ik niet dat alleen zij daar werkuren voor zou moeten inleveren. We konden het ons met andere woorden niet veroorloven elkaar te verliezen. Een nieuwe partner zoeken zou pijn en ongemak met zich meebrengen. Voor beide hadden we geen tijd. Ik had net mijn studie tandheelkunde afgerond. Nog succesvol ook, mag ik wel zeggen. Zij is een veelbelovende advocate en daarom vergeeft u het me vast dat ik u haar naam onthou.

Maar toch. Toch konden we niet anders dan vaststellen dat het verdwenen was. Tijdens het vrijen dwaalden haar ogen af naar de wekker en zei ze dat ze de volgende ochtend vroeg op moest. Haar lichaam reageerde niet meer op mijn aanrakingen en meestal handelde ze mijn geilheid af zoals op haar werk lastige cliënten.

We zijn niet het soort mensen dat door dit soort tegenslagen de weg kwijtraakt. Toegegeven, ik ben een romanticus, maar niet van de zwarte soort.

Bovendien was ik ervan overtuigd dat als mijn libido geen uitlaatklep vond in een vaste relatie, ik gedoemd was om als een rusteloze ziel te blijven ronddwalen, voortgedreven op de schokgolven van mijn lust. Daar zou niemand mee gebaat zijn.

In een poging elkaar weer opwindend te vinden, begonnen we eenvoudig genoeg met het te doen op vreemde plaatsen. Eerst wat schuchter, in een bos of op een parkeerplaats. Toen dat niet bleek te helpen, voegden we er een dimensie aan toe. We stroopten onze kleren af in een hotellift, een biechtstoel, een namaakloopgraaf in een oorlogsmuseum, het ballenbad van een fastfoodrestaurant. Maar wie ons ook betrapte, in welke houding we ook werden aangetroffen; al wat op passie leek, bleef uit.

Dus probeerden we de taboes uit. Tijdens het vrijen fluisterde zij haar vaders naam in mijn oor, ik siste de naam van mijn overleden oma tegen het kippenvel op haar borsten. Op een avond moest ik haar achternazitten in een verlaten voetgangerstunnel, de kleren van haar lijf scheuren en haar nemen terwijl ze zich verzette, tierde en trapte. Ze sloeg me een bloedneus maar ik bleef in mijn rol. Zij vond de bebloede propjes papier in mijn neusgaten echter een afknapper en dus bleef het ook die avond stil in onze hoofden en heupen.

Ook een ander scenario bood geen soelaas. Want hoezeer ik ook van haar hield, acteren kon ze niet. Haar imitatie van een tienjarig schoolmeisje was niet om naar huis te schrijven. Dat ze met een plakkerige lolly tikjes tegen mijn lul gaf, vond ik aardig gevonden maar om nu te zeggen dat ik er hard van werd, nee dat zou liegen zijn.

Er was meer nodig en dus probeerden we het met afgunst. Op een avond kwam ik thuis en zag hoe zij en mijn beste vriend naakt op het tapijt in de woonkamer lagen. Hij likte boter uit haar oksel.

Kort daarna versierde ik haar zus op het huwe-

[p. 65]

lijksjubileum van haar ouders. Toen de zus op de wc van het restaurant op haar knieën ging zitten, sms'te ik mijn toenmalige vriendin dat de deur vastzat. Het had een mooie dramatische spanning dat ik net klaarkwam toen ze de deur opende, maar ook die avond gebeurde er tussen ons wederom niets noemenswaardigs onder de gordel.

We zochten de marges op. Kochten dildo's, zweepjes en wipschommels. Zetten onze foto's op het internet, posten filmpjes op fora, plaatsten contactadvertenties in Duitse blaadjes die zelfs in de seksshop met een afkeurend gezicht werden verkocht. Het enige wat het opleverde waren avonden die wat erotische uitstraling betreft niet onderdeden voor de wekelijkse fondueavond van mijn ouders. En ik hou van de fondueavonden van mijn ouders, maar opgewonden, nee, dat word ik er niet van.

De contactadvertenties brachten mensen in ons leven met nog legere seksuele landschappen dan het onze. En in tegenstelling tot ons hadden ze nauwelijks conversatievaardigheden.

Toen de clichés, taboes, jaloezie, macht en vernedering niet bleken te werken, namen we onze toevlucht tot het bizarre. Laat ik mij slechts tot het dieptepunt beperken. We smeerden boter in ons haar, trokken gerafelde kleren aan en gingen samen met flessen goedkope wijn tussen de daklozen zitten. Probeerden te neuken in natte kartonnen dozen terwijl een bordje voor onze voeten vermeldde dat we politieke vluchtelingen waren. Ook dat mocht niet baten.

We hadden de doos Hoe red ik mijn seksleven tot op de bodem uitgeput, de handleiding uit ons hoofd geleerd, maar als we vreeën leken we op twee celgenoten die op elkaar kropen uit verveling en noodzaak. Deze vergelijking maak ik uit ironische overwegingen. U zult die beter begrijpen als ik het over onze laatste dagen samen heb.

Die ochtend klikte ze mijn pols vast in de handboei. Deed aan de andere kant hetzelfde. We stopten de twee sleuteltjes in een aan onszelf geadresseerde envelop en postten de brief op een vrijdagavond. Ik moet zeggen, toen ik de brief hoorde vallen voelde ik hoe mijn onderbuik samentrok. Zou dit dan zijn wat we zochten? Maar mijn intuïtie liet mij in de steek. Bracht het douchen, voeren, ons in het openbaar vertonen, ja, zelfs het wc-bezoek op dag één nog enige erotische prikkeling, op maandagochtend zat mijn toenmalige vriendin op een stoel naar de brievenbus te kijken, ik zat naast haar op de grond en probeerde te slapen. Geen sinecure, omdat ze altijd mijn hand omhoogtrok om het bloed weer te laten stromen in haar arm. De brief viel op de mat en tien minuten later zag ik uit het raam hoe ze de metrotrap afholde. Haar spullen haalde ze op toen ik naar mijn praktijk was. Ze kon plannen en wist van aanpakken. Dat heb ik altijd een aantrekkelijke eigenschap van haar gevonden.

Haar vertrek luidde de zwartste periode van mijn leven in. Ik kan drie minuten zonder lucht, drie dagen zonder water en drie weken zonder voedsel. En zo leerde ik toen, drie maanden zonder vriendin. O, het was niet het drinken, de eenzaamheid of de slapeloze nachten. Het was dat tussen mijn benen een ruimtewezen hing dat mijn leven had overgenomen. Die mij commandeerde het huis te verlaten terwijl de mallen van de kunstgebitten om mijn aandacht schreeuwden. Die mijn blik vertroebelde zodat ik slonzen voor vampen aanzag, die me mijn geld deed verspillen aan sekstelefoons, pornobioscopen en ellenlange avonden van trakteren die me alleen maar met een lege portefeuille en een kater achterlieten. Ik sleet mijn nachten op internet, pratend met mensen die zichzelf Merel, Hendrik, Tanja18, Meesteresgreet, KillPussycatKill en N@ima007 noemden. Ook zij ontbeerden de communicatievaardigheden die ik zo hoog acht in een mens. Ik was een seksuele paria geworden en stonk naar mijn eigen frustratie. Een jaar ging voorbij. Een jaar waarin het ruimtewezen tussen mijn benen steeds sterker leek te worden. Elke ochtend keek ik tegen zijn afschuwelijk geaderde rode kop aan. En vaak genoeg moest ik tijdens het werk hef-

[p. 66]

tig vooroverbuigen teneinde de schouder van mijn patiënten niet mijn erectie aan te bieden. Hoe groot en zwartglanzend hun abcessen ook waren, hoe gerafeld hun snijtanden zich ook aan mij voordeden, zodra hun grote warme monden zich openden, trok mijn kruis zich strak. Eerst alleen maar bij vrouwelijke patiënten.

Ik zal niet in detail treden over wat er gebeurd is toen het mij een dag te machtig werd. Laat ik volstaan met te vermelden dat het een volledige verdoving betrof en een mondklem. Ik heb hem nooit een rekening gestuurd. Zoals ik al zei, ik ben een romanticus.

Ik vertel u dit omdat ik de avond die op dit incident volgde besloot dat ik mijn leven weer in handen zou nemen. Ik leefde als een seksuele grotchampignon en was bezig mijn carrière te vergooien. Ik ben een tandarts en verwijder wat rot is. Dat is wat ik besloot te doen.

Verbazingwekkend hoe snel informatie over dit onderwerp te vinden was. De foto's schrokken mij niet af. U zou sommige gevallen van parodontitis eens moeten zien. In een winkel voor landbouwwerktuigen kocht ik een elastrator. Voor zij die hier onwetend in zijn, dat is een tang die samenkomt in vier kleine punten. Op de vier punten wordt een klein, maar zeer sterk elastiek geschoven. Het elastiek is ongeveer een muntstuk groot, met in het midden een gat waarin een speldenkop past. Als men op het handvat van de tang drukt, spreiden de vier metalen punten zich open tot een opening waar een pols in past of in dit geval een scrotum.

De verkoper vroeg waar ik het voor nodig had. Ik keek hem niet-begrijpend aan. ‘Voor welke dieren?’ specificeerde hij.

‘Voor ge..., voor geiten,’ zei ik.

‘Voor geiten dus.’

‘Ja, berggeiten. Bokken bedoel ik. Bergbokken.’

‘U moet het elastiekje een paar uur laten zitten,’ zei de verkoper toen hij de elastrator afrekende. ‘Als u zeker weet dat de... testikels volledig afgestorven zijn, kunt u ze dus afsnijden. U moet eerst een kleurverschil van donkerrood, naar blauw, tot zwart opmerken. Een soort van toverballen dus, ha ha. Snij het zeker niet te vroeg af anders kan het bloedverlies nogal, eh, heftig zijn. In dat geval moet u zo snel mogelijk een dokter erbij halen, een dierenarts bedoel ik, dierenarts.’

Thuisgekomen ging ik ontkleed voor de spiegel staan en keek naar het ruimtewezen tussen mijn benen. Toen het zich weer langzaam oprichtte, werd ik gestaald in mijn beslissing.

Ik verkoos geen verdovende middelen te gebruiken hoewel ik daar als tandarts eenvoudig toegang tot heb. Ik vond het de daad een ritueel karakter geven als ik mijn testikels op een blok ijs zou laten rusten tot ze gevoelloos waren. Zoals u al weet, ik ben een romanticus. Toen door mijn lichaamswarmte een hartvormige holte was uitgesmolten in het ijs, dacht ik aan de ogen van mijn ex-vriendin en liet de elastrator samenklikken.

Een uur of vier later verbaasde ik me over hoe het voelde toen ik het afsneed. Alsof je een bundel korenaren met een bot botermes doorzaagt. Ik had een zakspiegeltje gekocht om de operatie en het dichtnaaien beter te kunnen overzien. En voor ik het dichtnaaide keek ik even. Alsof er wat gelige stro uit mijn lichaam stak, zo zag het eruit. Een vogelverschrikker die opengebarsten was vanonder. De gangreen woekerde niet verder en alles genas wonderwel.

Sindsdien kan ik zonder ook maar enige schijn van twijfel verkondigen dat mijn levenskwaliteit aanzienlijk verbeterd is. Mijn lul is wat gekrompen en alle eigenzinnigheid is uit hem verdwenen. Hij lijkt in niets meer op het tirannieke wezen dat ooit mijn leven bestierde. Mijn carrière gedijt goed op de rust die in mijn lendenen heerst. Een tandarts dient zijn vak immers beheerst uit te voeren.

Goed, ik krijg wat borstontwikkeling en het vet op mijn heupen verdwijnt niet met wat sporten. Ook vermijd ik krappe broeken tegenwoordig. Daar staat tegenover dat ik een verminderde kans op kaalheid heb.

[p. 67]

Maar ach, waar de nachten vroeger een verschrikking waren, smelt de sereniteit nu onder mijn tong als de schemer zich inzet. Vroeger sleepte ik me van kroeg tot bordeel terug naar mijn computer, een glibberig spoor nalatend. Nu, nu kijk ik tv. Vroeger voelde ik me vaak te goed voor dit massamedium maar ik heb de blik van een kind teruggekregen. Met een argeloze verwondering kan ik urenlang genieten van reclames voor citruspersen en messensets. Boven op de tv heb ik de glazen bokaal met mijn testikels op sterk water geplaatst. Deze conserveringstechniek zorgt ervoor dat de kleur langzaam wegtrekt. Het is slechts een kwestie van tijd voor er twee sneeuwwitte kwarteleieren boven het journaal en de reclameblokken zullen zweven. Het nadeel is wel dat de alcoholoplossing langzaam vertroebelt.

Soms, als laat op de avond de melancholie durft toe te slaan, maak ik me wijs dat ik haar pas volledig vergeten zal zijn als het water niet langer doorzichtig is. Meestal krijg ik dat soort gedachten als ik al een paar uur voor de tv heb gezeten. Door de warmte van het toestel maken mijn kloten zich los van de bodem en drijven ze langzaam naar het vloeistofoppervlak. Dan knijp ik mijn ogen wat dicht en beeld me in dat de alcoholoplossing al de kleur van melk heeft gekregen. Ik zei u toch reeds dat ik een romanticus ben?