De Revisor. Jaargang 32

[p. 34]

Antjie Krog
mammogram

donderdag 19 junie

[Origineel]

onsigbaar die berg in

die mis soos 'n klont van verdriet waar
op alles alles stuit

jou gedagtes probeer sagkens daar

omheen jy tas versig-
tig die geknelde klip af die doods-

heid die onbeweeglik-

heid jy sien nie kans om die volle

omvang te bepaal nie

jy wag op die uitslag penskant en
blindelings verbeel jy

jou heimlik heel probeer die opstand

van jou liggaam teen jou liggaam te ontlont laat die klipklont

maar kil word in die mis
die dennebome soos sambrele

kantel in n stoet laat

gedagtes rypstoom in verdriet

self ek is vanoggend

[p. 35]

donderdag 19 juni

[Vertaling]

onzichtbaar de berg in

de mist als een klont verdriet waar
alles alles tegenop botst

je gedachten gaan er zachtjes

omheen je tast voorzich-
tig de beknelde kiezel af de doods-

heid de onbeweeglijk-

heid je bent niet bij machte om de volle

omvang te bevatten

op apegapen wacht je de uitslag af en
blindelings waan je je

heimelijk heel probeer je de opstand

van je lichaam tegen je lichaam te sussen laat dat klompje steen

maar afkoelen in de mist
de dennenbomen staan als opgevouwen paraplu's

scheef in het gelid laat

je gedachten rijpen in verdriet

zelf ben ik vanochtend

[p. 36]

[Origineel]

besig lispel my borste saggies
los in room laat hulle

lustig dommel en geur dan spoel ek

hulle helder skoon met

tiemie en daar waar die mammogram

sy swartste stolsel wys
daar seur ek lig in daar sloep ek die

allerlieflikste toon-

aard van asemhaal van liglittig

bengelende geluk

daar week die lig so verblindend in
dat die swart membraan hom

deur blou bemin voel en sy taai tok-

siese poliepe ver-

dun versag en opgelos laat dryf

kyk hoe bloei die roet soos

voormelk uit my tepels uit o ek

wil die aarde harsing-heel bewoon

[p. 37]

[Vertaling]

in de weer lispel mijn borsten zachtjes
los in room laat ze

lustig dommelen en geuren dan spoel ik

ze mooi schoon met

tijm en waar het mammogram

zijn donkerste stolsel toont
daar zeur ik licht naar binnen daar laat ik de

allerlieflijkste toon-

aard van adem van lichtvoetig

bengelend geluk naar binnen glijden

daar sijpelt het licht zo verblindend naar binnen
dat het zwart membraan zich

door blauw bemind voelt en zijn taaie toxi-

sche poliepen ver-

dunt verweekt en opgelost laat drijven

kijk hoe bloedt het roet als

voormelk uit mijn tepels o met

heel mijn verstand wil ik de aarde bewonen

(vertaling: Robert Dorsman & Jan van der Haar)