De Revisor. Jaargang 32

[p. 85]

Astrid Lampe
Ik, body 'n soul dichter

Niet voor niks hadden ze dichters gestrikt om die onmogelijke Walt Bless America Bijbel te vertalen. Dit hield ik me steeds voor tijdens mijn schoolreisje Whitman. Stilletjes, als zo'n pilletje tegen wagenziekte dat je toch ook niet bij elke plaspauze demonstratief uit je zak haalt. Omdat we dichters zijn. Bij elk zwaar optrekken, bonkig schudden, of kort door de bocht van die Greyhound. Dit wonderlijke vehikel waarvan de chauffeurs constant onder invloed maar met name op de bestuurdersplaats, woest en blind en met veel spuug aan het reciteren sloegen. Onverantwoord scheen me ook het dashboard. Een fel opgetuigd pronkaltaar dat elk goed zicht op de weg benam. Het hard rammelen en blikkeren, plus aanhoudend claxonneren van het gevaarte vond ik daarom wel geruststellend. Op den duur gaf het iets comfortabels aan de bus waarin, dat merkte ik al rap, mijn medereizigers net als ik, de snoepjes lekker voor zichzelf zaten te houden.

Omdat we dichters zijn, daarom!

Stijldansen kan ik ook niet. Wel had ik slim bij dat eerste verzoek mijn carte blanche bedongen. Van een ongehoord kwajongensachtige brutaliteit vond ik het namelijk, hoe mijn Revisor-pappies mij dat voorstel deden. Een fragmentje Whitman, Lampe..., het voor jou smakelijkste deel, wijs maar aan.

Nee ja die bard had me inderdaad moeilijk kúnnen ontgaan. Was het 't Hart zelf niet die in die vrolijke Revisor-tijd behoorlijk opzichtig met die huisbijbel van hem had lopen zwaaien? Dik tien jaar geleden was het nu, dat zij, Jacob Groot en Kees 't Hart, deel uitmaakten van de toen weer eens Geheel Nieuwe Revisor-redactie. Het was onder hun auspiciën dat ik debuteerde. (Een debuut in een debuut, hoor ik Jacob nog.)

Jij bent geschikt, klonk het vaderlijk en ipv nog een ‘ja, maar’ mijn abrupt, goed ik doe het! Geschikt...? Gestrikt en de klos! Dát was ik.

De klos: Zlaff. De profetische witte manen van iets uitzinnigs maar nog tamelijk amorfs, iets dominants (luidruchtig, ja, pregnant zangerig maar nog niet echt scherp te onderscheiden, laat staan vals van echt) die manen knalden Het Boek daar open. Krek op de plek waar de eerste klaroenstoot Whitman me wachtte:

This is the trill...

[p. 86]

Een onderneming waarvan ik bij god niet wist hoe die zou uitpakken. - Een pril begin vind ik doorgaans wel thrilling. Zoals elke éérste keer van iets, dat in beginsel is (helemaal als je het ook een beetje eng vindt). - Maar op het moment dat iets zo pril zich zo onverschrokken aandient, zich zo... orkestraal in trilling wil zetten als mijn fragmentje Whitman! Ik bedoel, dit moment waarop hij het hoorngeweld dat ie in stelling brengt zo naadloos, zonder witje, in de gil van iets, een fluit nog wel... durft te laten overgaan... vanaf dát moment wist ik:

.o .o wij gaan dit haten en lieven tegelijk, man!
(geen leave voor de mond acuut rollend over straat wij)

This is the trill of a thousand clear cornets and scream of the octave flute and strike of triangels

Zó klinkt dus jouw bel voor onze eerste ronde, temperde ik!

Direct al beducht voor dat gevaar van het echoënde alpenweitje.

(Wie nu leeft is a. superieur en pas in tweede instantie mógelijk schatplichtig aan de doden, dacht ik nog.)

Hield ik de boot nog af want na dat moment dacht ik eerlijk gezegd niet zoveel meer. Het fragment bij de hoorns gewoon.

Niet denken maar lezen. Lezen en luisteren. Steeds sterker het besef dat alvorens ik dit vee opstapel, er nog heel wat per pondsdeel te handjeklappen viel.

Edoch, dat ik mijn kansen schoon zag, ook dat stond vast. Veel zinnen en woordjes had ik in het onnoemlijk rijke idioom van Whitman, los van de inhoud () al wel terdege voorgeproefd. En puur op klank capabel gevonden. Aanstekelijk. Dra je het ritmisch lezen kan, er dwingend maat en melodie in valt te ontdekken heeft het muzikale, dus poëtische potentie!

Manie had het genoeg! En aan egomane zwakte ontbrak het ook niet dus kraken die noten!

Wél diende ik beslist iets te vinden op dat schier onuitputtelijke and and! Ik vond dat ernstig. Daar de dreun van het opsommen en-zeker-wanneer-deze-maar-aanhoudt-en-aanhoudt de .pit .per .woordje zakmarzegge behoorlijk ondermijnt (op-den-duur) De inhoud teniet want je hoort het niet meer.

‘Met steeds zó in litanieën te vervallen, oude bard, houd je jezelf maar ook je parochie niet wakker met wat je wil vertellen...’

's ff kijken hoe Ali B dat doet, zo porde ik hem maar flink in mijn rol van bescheiden koorknaapje.

Kraken. Woord voor woord dat visionaire, opzwepende, dweperige, megalomane,

[p. 87]

prekerige, liederlijke, boers-lyrisch tot euforische potje Whitman-Amerikaans keuren (op sentiment betrappen) en dan pootje lappen.

Woord voor woord omduwen en doodkietelen, net zo lang tot ze gna gna Lampe roepen, me bedelen om in het Nederlands weer wakker te mogen worden. Uitgeslapen, op eigen poten te kunnen staan.

Gna gna al was het maar om hem, de Whitmanbard uit de tengels van die al net zo omnivore new-agebeweging te houden. Zo dreigde ik ze. Noot voor noot, om met verve én behoud van kloten (beste stok achter de deur in het geval van Whitman) gretig door de Dutch Poetry Goegemeent' te kunnen worden binnengehaald.