De Revisor. Jaargang 30

[p. 71]

Floor Haakman
Deze prinses heeft een schoot nodig

Viktor & Rolf
Paillettenjurk 1993

Alsof je rechtstreeks uit een sprookje bent weggelopen! Daar ga je:

(Je hebt geen schoenen aan, net als je stiefdochter, altijd blootvoets.)

Je Jurk net hoog genoeg getild om je vuile te liefkozen voeten te tonen. Die balletpasjes waarbij eerst het voorste deel van je voet en dan pas de hiel vluchtig, bijna strelend, de straat roert. Als een verboden aanraking, als een blozende uiting van wat jij wil dat er met jou gebeurt, maar dan bij jou niet vluchtig maar krachtig en doortastend, eigenlijk met bruut geweld. Daar ga je: haast meer dansend, haast meer huppelend, alsof je zo licht bent, alsof je iedere keer dat je op de grond komt, omhoog wordt geveerd, hoger geveerd wordt, en doorspringen, en steeds grotere halen en daar ga je. Je springt, danst, huppelt mee je balletverleden, wat een heerlijke onbezorgde bekoorlijkheid.

Als een prinses ren je naar een sprookje bij de Amstel, helemaal zonder buiten adem te raken, je bent zo licht als een veertje en ontzettend opgewonden. Daar is de boot. Daar zitten ze. Hij die haar telefoonnummer na een keer zeggen uit zijn hoofd kende (een encyclopedie! Die jongen is een huis-, tuin- en keukenencyclopedie!) en zij die naast hem zit. Zij zit naast hem. Genoeg over haar.

‘Hé,’ roep je, je hebt een bijpassende zakdoek uit je tasje tevoorschijn getoverd en zwaait ermee, ‘hé’ roep Je, ‘hier ben ik.’

Als mensen naar jou kijken, begint er meteen een achtergrondorkestje te spelen. Een strijker, een fluit, iets weelderigs.

Je steekt je hand uit. Hij pakt hem vast. Hij leidt je bij je hand terwijl je oversteekt, het podium beklimt. Het tintelt. Je lijkt wel een een koorddanseres, hoe jij die loopplank oversteekt: het hoofd geheven, de rug recht en trots. Heel trots. De voeten neergezet met grote innerlijke precisie.

Je sluit je ogen en spreidt de armen om het applaus te ontvangen.

Daarna nodig je jezelf uit te gaan zitten. Je gaat zitten op het randje van het voordek. Uit je handtas vis je een spiegeltje op en een rode stift.

Je bent eventjes niet langer daar. Je bent nu lippen in de spiegel. Je bent vale lippen in de spiegel maar omdat het maar een deel is van het gezicht, omdat het zomaar een losstaand onderdeel binnen het gezicht is, volledig uit zijn verband gerukt en omlijst door de zilverblauwe rand van het spiegeltje, schrik je er niet van.

[p. 72]

Jij weet wat er voor temperament achter die lippen schuilt. Jij ziet alles wat je ooit geweest bent. En met de stift maak je de herinnering weer levend. Daar ga je.

Je blijft niet binnen de lijntjes want waarom zou je ook binnen de lijntjes blijven? Je bent geen kleurplaat!

De stift helemaal uitgedraaid, niet nieuw, maar zijn kleur nog even vol als vroeger, glijdt hemeltergend, bovennatuurlijk soepel over het gezicht. Jou overvalt onmiddellijk de vergelijking met die kunstschaatsende prinses op televisie die moeiteloos glimlachend over het ijs rondtolde, achterwaards gleed, lange snelle halen maakte die eindigden in sierlijke krullen. En wat een tastbaar voordeel is die rode, gepassioneerde streep die de stift nalaat, boven de (van schaamte nooit getoonde) door elkaar gebutste groeven op het ijs van dat prinsesje! In één vloeiende beweging wordt de bovenlip aan de rechterwang gelieerd. Licht er een helder blosje op. Dan maakt de stift een korte stop om, net als een met precisie gelanceerde bom, geluidloos over het gezicht te vliegen naar het midden van de kin en daar op een trotse en ferme manier uit zijn hulsje te spatten. De zachte brokstukken worden handmatig, zonder verdere tussenkomst van koker, maar rechtstreeks door de vingers, naar de neus geleid en er overheen. Je bent niet meer te stoppen. Zometeen met koolpotlood nog de wangen bijstrepen en eventueel een snor, want snorren zijn spannend. Je bent uitzinnig. Het is tijd om te dansen!

Je doet je mond open om het uit te roepen, de eerste klanken hebben zich al in je keel gevormd, terwijl je een woeste ruk met je lichaam geeft om uit de zithouding te komen en te gaan beginnen, maar in een onverwacht heldere hoofdzwaai zie je ze vanuit de hoeken van je ogen plotseling staan. Zie je dat ze heel anders staan dan ze horen te staan.

Het orkestje houdt op met spelen. Het is ijsstil geworden. Jouw vreugde gesmoord. Jouw energie je ontnomen. Je bent moe, heel moe en je zakt weer neer.

De jongen en het meisje zijn opgestaan en buigen zich over je heen. Ze kijken toe zonder iets te zeggen.

Je beseft plotseling: jij leeft in heel andere situaties dan zij.

Het zweet is je uitgebroken. Je gezicht verstrakt. Je hebt je spiegeltje weer gepakt, nu niet de vergrootkant voor, maar de kant die het overzicht bewaart en je een gezicht met rimpels en lijnen en rode strepen toont dat nooit aan de oppervlakte had moeten komen. Alsof je geheime ware buitenaardsheid door je gescheurde masker van onschuld naar boven komt. Je horrorkant. Alsof je net nog naar bloemen rook en ondertussen naar stront. Alsof je huid schurftig is geworden. Je gaat eens met je hand door je haar maar je hand is een klauw en je haar valt uit. Er is niets meer van je over. Alsof je van een andere planeet zou zijn zeker. Zo zien zij jou. Zo kijken zij jou aan. Alsof zij jou een monster vinden. Maar dat mag niet! Dat is niet de bedoeling!

‘Ik ben geen monster. Jullie zijn zelf verdomme monsters met jullie eeuwige oordelen. Stelletje bekrompen oetlullen. Stelletje brave boontjes, van o o o wat doet die vrouw,

[p. 73]

maar stiekem hè. Beetje samen het ideale stelletje spelen dat het wel goed doet, in vergelijking tot mij zeker hè, stelletje godvergeten truttensnotbellen zijn jullie met jullie stiekeme achterbakse manier van doen. Ik kan me heus wel voorstellen hoor, hoe Jullie met mij erbij nooit meer dan één, twee glaasjes drinken en dan zeggen dat je wel genoeg hebt gehad, om me te kleineren, terwijl je in mijn afwezigheid ladderkotszat wordt, jullie zijn ziek! Of dat geroep over dat jullie geen anderen meer begeren omdat je elkaar verdomme al hebt. Dat mocht je willen maar ik weet wel beter. Jullie armzaligen. Een wijze les: (je wijsvinger gaat de lucht in en je kijkt ze met betraande ogen een voor een aan, even lijk je jezelf te hervinden, je rijst parmantig op, kin in de lucht, je kijkt ze nu zelfverzekerd van bovenaf aan, je zegt iets wat je voor wijsheid houdt.) ‘Liefde gaat over. Liefde houdt altijd op te bestaan.’

Je zakt weer in elkaar.

‘Of dat geëtter over gezond eten. Groentes eten. Niet dik worden. Ik haat jullie. Zoals jullie mij veroordelen.’

Je huilt en praat nu met grote uithalen en overslaande stem.

‘Ja, ik ben wie ik ben, nou en? O hoe bespottelijk, de manier waarop jullie mij uitnodigen om mij voor schut te zetten. Wat een wanstaltig elitair complot.’

En terwijl jij je bijna blind van tranen en emoties weer een weg terug over het dek baant en de loopplank bereikt, terwijl je op handen en voeten die loopplank weer terug naar de kade neemt, hoor ik je huilen als een klein meisje. Want je bent natuurlijk helemaal geen monster. Je bent juist nog zo klein. Je bent een kind. Je kunt nooit ergens iets aan doen. Gewoon wat armen en een schoot nodig. Een schoot nodig. Wat ben jij vreselijk alleen.