De Revisor. Jaargang 29

[p. 27]

Hans Verhagen
Citadel^*

Voor overlevenden ligt de wereld er vol mierzoete hyena's bij.

Leven in lagen en laden met curven en bogen
maakt stapelen noodzaak
wil men niet via onzalige sociale sacrilegiën
in en uit mekaar worden geraakt.

Iedereen stapelt, zich trakterend op het recht tot accumulatie,
torenhoog soms, stapelt zich een burcht van hebzucht,
jongetjes die dromen van verhoging van de rentevoet-

bolwerk dat bevochten, invloed die vermenigvuldigd moet,
verkeerd begrepen paradijzen waar het halfgeslachte meisjes regent,
paleisjes waar het bloeddorst brainstormt...

Iedereen wil worden tegen wie hij optornt.

* vijf gedichten uit de gelijknamige cyclus

[p. 28]

 

Stralende vlag. Iedereen ging,

 

van de vrijheid om tekeer te gaan ten volle profiterend,

 

tekeer tegen de verkeerde.

[p. 29]

 

Aan bakboord met haar hebbende ontbeten

 

word je aan stuurboord overboord gezet.

 

Sta je midden in een hittegolf op water.

 

 

 

Met liefde omringd worden je mooiste momenten gemist.

 

Geen wonder dat je denkt aan boze opzet.

 

Je wordt ontiegelijk op je achilleshiel getrapt,

 

in onderbuik afdoende gelocaliseerd.

 

 

 

Je bekreunt de zielepoot, zwaar van de emolumenten,

 

die al met één been door z'n sokkel is gezakt.

 

Pas als hij onthoofd is zal hij zien waar hij tekortschiet.

 

Grote kans dat hij dan de kracht mist voor een doorstart.

 

Kan hij waardig worden opgelaserschakeld, de verrader.

[p. 30]

 

In de cel zucht... wat u nu hoort is het janken van een rat

 

of acht, hebben we allang gehad,

 

vier vierjarige personen op trompet,

 

onder wie de nieuwe Mozart.

 

 

 

Gewaarwordt hij - die grotendeels uit reukorgaan bestaat,

 

gestoken in een dwingender materie dan de wetenschap

 

dat de mystiek er niet om liegt, al zou ze graag willen -

 

dat ook-bekend-als-neus is afgezet, op die plek

 

bevindt zich nu een modieuze tennisarm

 

conform de allernieuwste toegevoegde waarde-

 

dezelfde die hij op z'n elfde al had onderkend

 

als één van de grootste dompers op aarde.

 

 

 

Domweg dapper zijn gelukkig niet,

 

maar onbezoedeld sneuvelen.

 

Drogerende wijn op het lichaam geclusterd met mispels,

 

gebotteld aan longen, in monden ontzield, ietwat kurkig.

 

Alleen in deze heuvelen.

[p. 31]

 

Haalt, goed getimed, zijn brutaalste oogopslag van zolder,

 

waarin we een geschiedenis van oorlogszucht moeten vermoeden

 

en een lange lijn van herderinnen,

 

waarvan de vroegsten nog mammoeten hoedden.

 

 

 

Sociaal vaardig tot en met, in een creatie met veren en strepen,

 

niet zonder sprankeling en, in dit land altijd onderschat:

 

de lust zich te bezingen.

 

 

 

Voelt zich reuzetof op aardkloot overlopende van delfstof.

 

Voor hem hoeft niemand

 

naar een volgende dimensie mee te dingen.

[p. 32]