en voor de spiegel van jouw diepzeezien en groene weten
van klein zijn en elkaar zijn en sempre baldadig diep
en zinnig zwemmen dat drijven is door koraalrode habitat
van fabelachtig ons zijn in niets doen dan drijven en kijken
zal ik alles alles geven aan jou geven tot de laatste druppel uit mijn zakken staven goud van brave rook in veertien gangen goede tafels gelukkig maken een woordenschat van vijfenveertig namen voor de afdronk van jouw monden alle reizen naar het zuiden al mijn zinnen en alle hoge huizen die ik heb want jou zien
is gelukkig zien en zijn zoals ik nooit geweten heb
dat zijn kan zijn
4 april 2002
[pagina 52]
[p. 52]
Europa
dit wordt een oud gedicht want men prijst uitgelezen
wijn op dronk en het immer piepoude liedje
van jonggedroomde liefde op dezelfde gronden en mals
herkauwde groene verhalen van nageleefd verdriet
en men prijst niet veel in woorden waar men woont vergeeld
in avond met gebroken goden want al wat is is al geweest
dus wordt dit een gedicht met blauwe haren dat al eeuwen
niet meer is geboren bij stampvoetend misbaar van cimbalen
want sinds ik stier was en naam gaf zuchtte ik zwarte schepen
krakend vol glimbastig staal en wolfskeel kiezelstrandturende helden
naar oorlog om een vrouw opende de deur van dag en nacht
de poorten van hoorn en ivoor mijn stem ruist in lover
alles is herdacht
want geworteld wordt in woorden woorden denkspinsel bezwaren
geciselleerd op marmervleugels van periparapneuma hei an thesis
in goudgesneden flectie verstoerd in onderstreepbaar quidditas rerum
met sprezzatura spetterbaar verzomerd in woorden
die als meisjes van scooters worden gehapt in woorden
die hooggesneden slank flaneren volgens haute couture in de stad
die klikklakt met haar tong in kelders verduitsterd zusammen-
vernibelungter seelenschmertzlichkeit an sich der dingen
in een woord dat menscht op lemen voeten moedertjegroots
vloekt van vuistdik verdriet in schuld en boete zich verdrinkt
in zachte wateren borrelt onderkeels ter ziele woorden
die in klamhartige winternachten binnenskamers
geslikt als brand die uitslaat uit oude sagen woorden
die zich schikken naar een nobel hart als zwaarden
uit klinkend zilver geslagen die zingen
in angstige sprookjes die waargefluisterd nevelen
[pagina 53]
[p. 53]
op heuvels die stampspugend woede dansen van gitzwarte liefde
in ogen en woorden die taagzaam moddergeel glijdend
zeilen naar een nieuwe wereld van bloedend goud
gewoond wordt in wortels en stammen verbogen
onder wetten van de oude wind die wij spreken
en wij spreken lover van wind en wij spreken
kastelen en tempels van wind
op fundamenten van gebrandschatte steden op rotsen
in oude grond zo spreken wij stevig in balans van twijfel
en ik zie een man hij voelt zich oud geboren
in volle berusting der honden gepantserd
in roestig klinkende maliën van kolder en bittere zelfgrap
geeft hij zich nimmer bloot en groet hij zich parmhartig
en wijs als een vrouw uit gespleten hoofde de hoed af
barmantig wuivebollend voor minderen over klinkers
langs gevels die verhalen zo schuifelt hij zichzelf
hoedzaam een stap vooruit om te zien
zou hij u of mij spreken hij zou u of mij spreken in stokjonge
springdode woorden en dit is wat hij zegt:
‘zon is zich slechts stomme zon zij straalt stupide
en gaat bombastisch onder zonder weet van het cliché
om met een rood mombakkes doodleuk op te komen
bloemen bluffen zich geslachtsrijp bloot te blozen
om windneukend alleen maar meer te worden meer
en meer te wuivebollen in de wind die weet heeft
van geen liefde maar u en ik betekenaars en lezers
noemen zon de zon en een roos is een roos en wij blozen
letters tussen onze tanden die zeggen dat wij zin zijn
omdat wij licht bloeien in elkaars ogen
en liefde kniezen voor zon gewas en wat er was
en is verwaaid’
[pagina 54]
[p. 54]
filomel meisje waai veelvoud
van beierend bimbam en klokken
van klikklak in straten die hoog zijn en happen
naar wind om de naam van je moesson te fluiten
in vochtige dromen in vluchtige vochtige dromen
van filomel vliegen en zingen met vogels die kelen
en ik zie een man hij is een filomaan naamziek
jankt hij zich wolf en breekt hij ijle liederen van helden
op kiezelstem en lier rond is zijn schild het spiegelt
oude landen in de avond waar gedanst wordt
op een boerenbombardon van blozend bruiloftsfeest
en bolle wangen bier en dit is wat hij zegt:
‘ik zie in deze hoofden heil voor soldaten
waar men woont op oude grond in voorgezegd verhalen
woont men heftig en zuipt men geronnen koorts
uit de bloedende bokalen der vaderen die ongewroken
oude grond vruchtbaar gisten als geroofde bruiden
voor de roes je naam te schrijven tussen de namen
van helden op wie men zich zal wreken
in herdenken denkt men glorieus en men droomt roemrijk’
dolly dombokwijlend stippelsletje
met je stereo en kanten kruis
niemandnooitniet wolkenkoekoeksliefje
luimerlustig lippendienstertje van in your dreams
baby sing a song for i am gone yeah yeah
het is hetzelfde liedje groen en geel gedraaid
dat jengelt in je dromen dat vervliegt op wind
en ik zie een man hij leeft het ongevere leven na
hij heeft een keer een goed gedicht geschreven dat zeker
slechter had gekund al weet hij dat hij te veel drinkt
[pagina 55]
[p. 55]
en te weinig belang hecht hij onthoudt nooit dromen
doet niet aan dinsdag cadeaus of aan afscheid
en als hij wordt geneukt is hem dat niet onwelkom
hij zegt ‘ik wou dat ik je op kon schrijven
want van geen leven zal ik ooit nog waarder zijn dan nu’
en hij meent het volgens mij want ik zag je
ruisen door fluitende ogen geciselleerd marmer
in het voorjaar van korinthe hoogharig voor hongerogen
ongenaakbaar naast de consul die zich in het circus purper praalt
waaien op scooters in terzinen hooggeneden slank flaneren
blozend blond uit één stuk pullen plaatsen zingen in warschau
sneeuwen op snevende legers sneeuwen in salons met een geweer
achter de deur harten in harnas breken fee van dwalers
licht in het hoofd stampspugend gitzwarte liefde dansen
Auteursrechtelijk beschermd