|
| |
| |
| |
Alfred Schaffer
Gedichten
Het carnaval vanuit kikvorsperspectief
Zodra hij de buitenlucht instapt wordt hij meegesleurd
mannen van koper en vrouwen met kolossale hoofdtooien.
Iedereen is zo dichtbij dat hij zijn armen maar hoeft uit te strekken,
overal is beweging. In het gewoel rukt iemand zijn zonnebril
van zijn gezicht. Cleopatra grijpt zijn geslacht.
Hij dept het voorhoofd en zinkt de nacht in
tot hij het overzicht verliest en zuurstof nodig heeft.
Als de eerste vuilniswagens verschijnen probeert hij nog eenmaal
de stad te ontvluchten. Nu elk detail vervaagt
verliezen dokters hem gaandeweg uit het oog, schieten straten
en verdwaalde feestgangers sneller voorbij, graait hij vervaarlijk naar houvast.
| |
| |
| |
De jaarlijkse viering als fundament
1
De straten toeteren onophoudelijk en voor het verkeerslicht
stopt een lied. Daarna verdwijnt het weer in het rumoer.
In gevangenissen sloffen mannen door hun cel op en neer
en proberen wat zij nu nog mogen zien, vast te grijpen of te vergeten.
In een zijstraat scheurt een man zijn rechterhand, dezelfde hand
waarmee hij o.a. schrijft en de gladde rug van zijn geliefde streelt.
Stoïcijns loopt hij verder en bedenkt dat je een hond
nooit te lang in de ogen moet staren, anders gaat 'ie blaffen.
Een stoptrein vertrekt. De stationsomroeper is hoorbaar ontroerd.
De fanfare blaast leven in de feestelijkheden
en zelfs ballonnen ontbreken niet.
Wie in de trein zit kijkt naar de meerennende kinderen
alsof het wel eens de laatste keer kon zijn.
In de klas heeft een meisje buikpijn van de zenuwen
Je kunt het zo gek niet bedenken of de stemming is in orde.
| |
| |
| |
2
Tijdens het bouwen van de stad brak achter de heuvels
een opstand uit. Deze werd onmiddellijk de kop ingedrukt.
Op een kermisterrein, tijdens een regenachtige middag,
voorspelde een vrouw de toekomst van de stad, maar
waar bleven de dagelijkse aanknopingspunten, de gesprekken
in de supermarkt, de onhandige versierpogingen op de brug?
Er was geen weg terug, niemand kon zich met haar zangkunst meten.
Een dag verschoot gewoon van kleur om zoveel valse waarheid.
| |
| |
| |
Obstakels tijdens het waken
Terwijl ze ons zoekt jagen brandweerwagens bij haar voorbij.
Ze achtervolgt de loeiende sirenes tot ze een stad
denkt te zien die al voor meer dan de helft is verdwenen.
Dan onthoudt ze hoe haar naakte lichaam glinsterde in de middag
en hoe in sommige delen van de wereld
miljoenen krabben als op commando uit de aarde kruipen
en zich massaal richting het dichtstbijzijnde water haasten.
Ze laat ons geen moment met rust. Tot het grootste gevaar is geweken
blijven ramen en deuren zorgvuldig gesloten.
| |
| |
| |
Het oriëntatiepunt van de uitvinder
In een onbekende vertrekhal draait hij uitgelaten om zijn as
tot hij zich wankelend vastklampt aan voorbijgangers.
Gebouwen en trotse jongens dragen zijn naam als een bewijs,
hij bezit een kleedkamer waar hij alleen kan zijn.
In spierwitte hotels laat hij zich bedienen door obers in het wit
en in zijn oude buurt mag men hem begroeten of aanraken.
Op verzoek tovert hij een appel of een sigaret uit zijn hoed
en kijkt vervolgens streng over de rand van zijn bril. Dit werkt altijd!
Hoe het met hem afloopt laat zich raden: woedend staat hij
voor een raam dat uitziet op de metropool en hij denkt
aan zijn vrouwen, reist voortdurend heen en weer,
elk uur zenuwachtiger, steekt een brug over, en nog een brug.
| |
| |
| |
Hier scheiden onze wegen
Een man in vrijetijdskleding rijdt op zijn paard
langs de kusten van zijn schiereiland en zoekt de horizon af.
Het is lang geleden dat iemand hem zag op dit uur van de dag.
Zijn vrouw heeft hij lief wanneer hij veldslagen bedenkt
en zijn troepen gebiedt het schieten te staken -
misschien is dit verhaal van begin tot eind verzonnen?
Zijn troepen gehoorzamen hem en overal verschenen plakkaten
met zijn afbeelding maar niemand die hem zoekt:
de zee zit dicht. Geen schip dat voorbij komt.
| |
| |
| |
De verborgen prestatie
Twee clowns werken in omgekeerde volgorde
hun repertoire af, hangen aan ringen als acrobaten
en vallen nog harder als zij iemand horen brullen of stampen.
Niets gaat werkelijk verkeerd.
Ze proberen te praten. ‘Hé’, roepen ze uit, slaan elkaar
met vlakke hand vallen opniew.
Een stem zegt ‘Zo kan het dus ook!’
- nu lijken zij door angst bevangen.
Een van hen woont in een huis waar kinderen
op sokken gillend over de houten vloeren mogen glijden.
De ander heeft een moeder die hem het gevaar van water wees.
Midden in de piste dekken zij een tafel,
compleet met voorgerechten, wijnkaarten, brandende kaarsen,
voorbijschuivende gezichten en stadsdelen
terwijl olifanten, leeuwen, tovenaars en paarden
achter de coulissen moeten wachten
tot de twee verklede mannen ook deze voorstelling overleven.
| |
| |
| |
De crisis gesponsord
Je hebt me dus overal gezocht en waar heb ik gezeten?
Ik werd uit de serie geschreven voor ik het wist!
Zelfs het voetjevrijen is vervangen.
Je hebt mijn kaart toch gekregen?
‘Geen twijfel of deze wagen is een automaat;
heuvelopwaarts gaat het stroef, in de bochten is hij onnavolgbaar.’
Daarna douchte ik onder de sterren.
Volgens mij worden we nagesynchroniseerd.
Je bent immers de zoveelste die zingend door de regen
over de hoofdstraat aangelopen kwam,
het verkeer negerend of het niet bestond,
in de nodige doorschijnende kleren.
een perfecte make-up en belichting.
Of ga ik te ver? De uitzending hapert,
misschien moesten we even pauzeren.
Bovendien, iets essentieels ontbreekt:
een echte brand bijvoorbeeld,
met heen en weer schietende camerabeelden, alsof
je werkelijk deel uitmaakt van de paniek die ontstond.
| |
| |
Zal ik voor jou een uitzondering maken? Graag gedaan,
Op deze plek stond het allereerste postkantoor.
Waarschijnlijk ligt er nog een pakje klaar,
neem het bij gelegenheid maar mee.
De herinneringen die het oproept zijn verdacht,
om het eens voorzichtig uit te drukken.
Want mag ons uitzicht dan fantastisch zijn,
ik vraag me ernstig af of we alles onder controle hebben -
blijf op je hoede. En kijk,
de zon gaat weer schijnen:
trek je even wat luchtigers aan?
Het origineel was stukken beter.
Benieuwd wat ons nageslacht nu zou denken,
men zegt dat ook daar veel talent tussen zit.
| |
| |
| |
Deel van de opdracht
Zij zullen starten bij de oude vuurtoren, uitgerust en fit,
en blijven steeds herkenbaar ongeacht de af te leggen afstand.
Zoals verwacht staan halverwege het parcours mensen
te kijken naar een jonge walvis die met grote inspanning
op de kant gehesen wordt en weggevoerd, hoog boven
het verkeer achterop een grote gele vrachtwagen.
Golven slaan tegen de reling als de menigte uiteindelijk
verdwenen is. Een rotte lucht heeft zich verspreid. En zij,
de hardlopers, die eerst nog tussen de omstanders
stonden uit te hijgen, het koude zweet op hun rug,
zij die al lang terug hadden kunnen zijn.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd