De Revisor. Jaargang 28

[p. 46]

Jan Arends
Nagelaten gedichten

Ik ben gekomen
op oude dagen.

Winter weerprofeten
zeggen mij rampspoed aan.

Maar ik word
meer
en
meer
een jas
met een kraag
en een hoed
en alles hoogopgeslagen
wat beschutting kan geven

tegen zomervoeten.

Tegen het boze
gebazel
van de mensen.

[p. 47]

 

Er

 

heeft altijd

 

een verkeerd nummer

 

achter

 

mijn naam gestaan.

 

 

 

Een

 

kwaad nummer

 

van honger hebben

 

en

 

beledigd worden.

 

 

 

Een nummer

 

dat mij eenzaam

 

heeft gemaakt

 

en oud

 

en bangelijk

 

en koud.

 

 

 

Een

 

kwaad nummer.

[p. 48]

 

Ach

 

er komen

 

wel weer

 

bloemen.

 

 

 

Heb je ooit

 

zoveel honger gehad

 

als nu?

 

 

 

Als er weer bloemen komen

 

zal het brood zijn.

 

 

 

Dan komen alle dromen

 

terug.

 

 

 

Boze dromen

 

van honger

 

zullen weer terugkomen.

 

 

 

Er komen weer bloemen

 

van lente

 

en angst voor de winter.

[p. 49]

 

Ze heeft

 

lelijke benen,

 

maar

 

ze heeft

 

laarzen

 

aan.

 

 

 

Ze heeft

 

te dikke billen,

 

maar

 

ze heeft

 

een rijbroek

 

aan.

 

 

 

Ze heeft

 

te slappe borsten,

 

maar

 

ze heeft

 

een zweep

 

in haar hand.

 

 

 

Ze is

 

prachtig.

[p. 50]

 

Ik ben bang

 

voor het licht

 

van de zon die opkomt.

 

 

 

Het maakt

 

mij angstig voor de dag.

 

 

 

Ik heb reden

 

om bang te zijn.

 

 

 

Wat voor reden

 

heb ik nu om bang te zijn?

 

 

 

Niet om dood te gaan

 

want dat is normaal

 

dat is goed.

 

 

 

Ik ben bang voor de dingen

 

die mij nog te wachten staan.

[p. 51]

 

Kijk

 

in het water.

 

 

 

Niet

 

dat de tak

 

van een boom

 

praat.

 

 

 

Het water

 

heeft een mond.

 

 

 

Het water

 

heeft wat er is.

 

 

 

Een boom

 

een fiets

 

en heel mijn leven

 

in de diepte.

 

 

 

Het leven

 

om mij heen.

 

 

 

Wat is

 

in spiegelbeeld

 

tot wat er was.