De Revisor. Jaargang 28

[p. 59]

Wiel Kusters
Gedicht

Eiland
voor Tonie

Al was het eiland rond, het had een punt.
Daar stond je nu, de zee was om je heen,
en als het eiland kleiner had gekund,
had je gezien hoe het in zich verdween.

Alleen je rug wordt door het land beschermd.
Ik ben er ook. Je houdt je buik vooruit
zoals de moeder die je droeg. Iets kermt.
Een meeuw die tuimelt en de wind in duikt

De dingen die je zag en nooit vergeet,
ze brandden in de leegte boven zee,
in licht dat schaduwloos een wolk verbeet.

Je deed je ogen dicht, ik hoorde ‘Nee’.
Je moeder was haar sterven en haar pijn.
Je toonde het de zee, zou moeder zijn.

[Schiermonnikoog, 1974] mei 2000