De Revisor. Jaargang 28

[p. 17]

Tjitske Mussche
Gedichten

Het schepje en de droom

Terwijl treinen met fijngedrukte neuzen
aan de ruit voorbij vlogen, roken

vlinders met versteende vingers aan vers
gegraven aarde van vijf tranen per pond

Dat herinneren durven dromen is
bleek voor vergeten vatbaar, de prijs
van aarde slijt en daarom, vast

daarom houdt men veel in weinig handen
tot ook de geur, tot zelfs de geur, tussen
duim en wijsvinger is vergleden.

[p. 18]

Geur van verdwalen

Opnieuw liepen daar de zwarte loden jassen
met hun kragen open zo wijd om
to vangen een zeis in de handen om

to snijden in frisse zomersatijnen jurkjes
die huppelden in bedriegende bries,
langer en zwaarder en vooral veel
zwarter moesten ze worden, de

stroken zoete stof verdwaalden bijna
zo hulpeloos ruikend naar toen.

[p. 19]

Nummertje van niets

Handen, monden en de neuzen die ze bij elkaar staken
bespraken hoe en waar en wanneer ze ons zouden kussen.

Betoverde ogen trokken een nummertje van niets,

doen alsof,
zien niets,
hopen geduldig

op fluistertaal, omarmend antwoord.
Op meer dan benevelde hoofden.

Hoofden die veel te goed weten
wat onvindbaar had moeten blijven.