De Revisor. Jaargang 26

[p. 18]

Hans Faverey

Ten eerste:
messen, uitrustend
in de roestige slaap van een maan.

Ten tweede: riffen
alleen aan sirenen bekend
die het levenslang moeten zien uit te zingen
in Duitse, Amerikaanse handboeken.

Ten derde: overal
gebrek. Gebrek, vooral
aan viltschoenen en veren jassen.
Om zich onhoorbaar te kunnen verwijderen.

Intussen, boven al deze landen:
een vuist van verschroeiende stilte,
onvermurwbaar als het oog van een sperwer.

Hij weet dat ik er nog altijd ben
en dat ik er nog zijn zal ook
na het tijdperk van zijn verblinding,
hij weet dat ik zelf voorzie

in mijn behoefte aan kortsluiting;
afgeleerd heb naar de lucht te kijken,
's nachts, wanneer ik een wens wil doen;
overdag, wachtend op de grote ijsbloem.

(uit de nalatenschap)