De Revisor. Jaargang 26

[p. 19]

Lela Zečković

Tijd baart rozen

Het is onnatuurlijk dat ik niet merkte
dat het middag was en dat een vliegtuig
zijn witte streep omhoogtrekkend
plotseling een looping ging uitvoeren
en neerstortte.

Het licht is roze, dooft uit,
de avondlichten gaan aan.

Het allermooiste in alles wat gebeurt
is de mensenhand die het licht
aan en uitdoet,
een zin op papier zet,
de Italiaanse glacéhandschoenen
aanraakt en verfrommelt,
en blijft ondanks alles

door de poriën ademen,
zelfs wanneer achteloos gelegd
op het vlak van de tafel.

(1998)