De Revisor. Jaargang 25

[p. 50]

Christine D'haen
Twee gedichten

Ptyx⁺

Alleen met Styx en Lethe; Phoenix, Onyx zijn
verleden; de credensen en de spiegelschijn
vergeten haast; en Ursa vlood en borg 't gezicht
voor eenhoorns en voor nixen. Ver van sterrenlicht

vluchtte de Meester met het Ding, het vloeide vol
met tranen om de dood, met traag getraan, er zwol
een ach! Callisto flitst weer op het somber glas,
naakt, drachtig, zoals altijd zij de mooiste was.

Een plooi in bijna niets is het, de parel droop
daarin; misschien een schelp ook voor de stomme lip;
tablet waarop weerkaatste hemelstraal zich grift.

Hij tilt het, middernachts, een onyx Luna-schip,
op inktzwart water spoor van weerlichtend geschrift,
naar Phoenix' onverbiddelijke vlammendoop.

+ Het gedicht is een ‘antwoord’ op Mallarmé's gedicht ‘Ses purs ongles très haut dédiant leur onyx’; de terzinen geven de bepalingen van ‘ptyx’;
Callisto is een andere naam voor Ursa maior (de Grote Beer) en betekent ‘de mooiste’.

[p. 51]

Elohim

Hij steekt, de geblinddoekte, mij in het vlees,
en door het vlees de geest; toch niet te zien
de steek, alleen heet, wegend mij, geen bloed,
gepijndheid, ongemeenzaamheid voorgoed.
Wie wil het? Dit visioen zo onvoorzien,
de ziel gegrepen door de stervensvrees.

Mijzelf is waar? Heel weg, heel leeg. Daar is
geen wereld. Ik in mijn afwezigheid
zo blijf, die volstroomt met zijn meerderend zijn.
Herworden wereld geeft hij mij, gemis
gewin. Hoe mooi altijd uitdijend tijd
en ruimte die hij leert, oneindig brein.

Hij is hier ook, een overal waarin
hij is is alles, daar is alles vol,
ik volg hem maar, laat mij gedwee zo mee.
De kern van vlees een open offer-snee
(de vinger ligt erin), bloed welde, zwol,
doordrenkte mij de ziel, die dronk de zin:

Zijn lichaam tarwe en wijn, hij geeft het mij.
De nacht rond zilverblauwe ster zijn oog,
samengesteld uit elke stem zijn stem.
Over de gruwel van de wereld legt hij licht
de glimlach van het graan van zijn gezicht.
Zijn gang wat voortgleed, kroop, sloop, sprong en vloog.
De stervenden sterven schoonheid in hem.
Door mijn gedachte ontvouwt zijn hij en zij.

[p. 52]

 

Hoe bleef u dan zo ver, zo weg, mijn Al?

 

Hoe liet u mij ontzijnd, u ongehoord?

 

Zijn Woord ontving ik, ik bevlezig het,

 

wij maken u, ons Al, met alfabet,

 

(dienstmaagd), dat u geschiede naar uw woord.

 

Hij wandelt rapend halm en rank in 't dal,

 

niet bent u ongedacht op aard geweest.

 

Liefde onthief u, Liefste, uit het beest.