De Revisor. Jaargang 25

[p. 46]

C.O. Jellema
Drie gedichten

Jachtstuk

Met stemmen stappen door de stenen gangen,
lachend goedmoedig om een plagerij
- en van de jachtlust die hun lijf gevangen
hield maken zij zich zo luidruchtig vrij -,

het ogenblik uitstellend, komen zij
nog met de verse buitenlucht omhangen
de stille kamer binnen, waarin wij,
kinderlijk boek op schoot, opeens verlangen

naar een ontsnapping: nu boswachter zijn,
met een scherp oog in het getaand gezicht
elk wildspoor kennen, elk vertakt gewei;

nu in ons hol gedoken als konijn.
Maar achter hoge vensters trekt mist dicht
over ons vlakke land, die grijze klei.

[p. 47]

Hand

Die dit lichaam waartoe zij behoort
reinigt met spons en zeep,
die de vork naar de mond voert
om het te voeden,
die de pen op papier uit het hoofd
de woorden doet schrijven,
die een hand geeft, een groet wuift,

die van haar medehand nagels knipt,
in de gang op de tast het lichtknopje vindt,
de pan boent, het bord in de kast zet,
de rozen, de vlinderstruik snoeit in het voorjaar
en aarde verkruimelde om de moerbei
- een armlengte klein nog - aandachtig te planten,

die voor me denkt in het doen zolang ik kan denken

en niet meer van mij is
als de vork in de la blijft,
het blad onbeschreven, schoon
pan en bord in de stillere keuken

(als het lichtknopje later van vreemde vingers
niet meer opschrikt en - vreemder -
de moerbei een boom werd),

maar nu nog de zool is die loopt op gevoel,
zoals Rilke zegt,

kijk, op de stoelleuning naast me, die hand.

[p. 48]

Nazaat voor R.W.H.J.

De bloedlijn volgend nader ik de zate
die me mijn naam gaf: huysinge en schuire
met watermeulen, boomen en plantaie
en honderddertig pondematen lands,
kom zo bij Aesghe Tjepckes, Tjepcke Aesghes
van zoon naar zoon door eeuwen heen terug.

Als mijn verbeelding spreekt word ik hun vader,
laat hen herrijzen uit de groene greiden
waarin zij zijn vergaan, weet hen bij namen
die nauwelijks een grafzerk nog bewaart,
zij allen van geboorte eigenerfden
en dan bestanddeel van diezelfde grond.

Denk hun volharding toe en weinig woorden,
een trouwe kerkgang in de beste kleren
- het doodshemd, steeds gewassen en gestreken,
in 't naar lavendel geurend kabinet -,
nog in het karnhuis, in de koestal tellend
hun zegeningen als de kraamvrouw sterft.

En nooit een vloek? Altijd ‘de Heer zal zorgen’?
Waag, ried er een zijn oudste, nooit uw leven
op zwak ijs, wees voorzichtig met de paarden
en 't rijtuig daar ge liefhebber van zijt,
hoor niet op wat anderen van u denken,
en wordt ge uitgelachen, wees niet boos.

[p. 49]

 

Met trots roemloos het kort bestaan aanvaardend,

 

op hemels heil bedacht, nakomelingen,

 

- zoals in mijn verbeelding zij hier waren -

 

stellen zij me de vraag die ik nu stel:

 

hoe in dit leven zoveel vrucht te dragen

 

dat iets, een ziel, niet met het vlees vergaat.