De Revisor. Jaargang 25

[p. 49]

Paul Valéry op het meer van Zürich

[p. 50]

Margreet Schouwenaar
Gedichten

Dodijnendom

Tussen verschoning en overjas
de gepoederde hoop, de dracht, de
klokkende buik, de lebbige lach.
Achter de hand. Psalmen en gesnik.

Er is een pak voor ieder leven.
Plunje. Boel. Paradekleed. Ieder
is gelijk de ander andersom
in hem gekleed. Rokend. Leppend of
onthoudend. De mens is zijn bef,
zijn lus, zijn trens, zijn pat. Zijn
gedoe. Gekoord. Gesmokt. Knievrij! Voor
het ontlopen.

Kijk het schepsel scheppen. Handenvol
stof stok zijn roeping. Zijn hoop
een mes. Zijn mes zijn vlees. Zo bot dat
het mijdt wanneer het snijdt. In alle ernst,

groot is zijn formaat. Geweekt, gewit,
gepapt zijn pipse daad. Bleekjes bezigt
hij allemans kleur in zijn roomwitte
villa waar hij met ronken spraak maakt,
tranen in kristal laat, de dood in dingen
vertaalt. Onsterfelijk in grut en beuzelen.
Schappelijk voor hoofd en kloddeman.
Te geef. Hij is

te geef, zijn weke bolle wang, zijn
broos gebaar dat reikt naar iets
meer eigen, meer privaat, iets zo zacht

en stevig als twee kusjes voor de slaap.

[p. 51]

Likkebroer

Tel. De mens is een tafel. Let
op zijn couvert. De ketenen
van zijn honger. Bezie zijn schikking,
de plaats waartoe hij is bemeten
en eet. Verteer zijn gebrek.

Want tot de lip staat zijn goede
bedoeling. Maar hij geeft niet op.
Hij hijgt, plukt, wekt indruk en
verslindt naar woedende hartelust.

En vraag niet, nee niet, naar de aard
van zijn verslikken. Hij roept haring
tot hij vangt. Praat niet over fuik,
net. Gefileerd, in part gesneden, ongerept
kluift hij wat het woord niet zegt: vlees
waar het dood betreft.

Om schone handen. Om servet. Om wat niet.

Vermenigvuldig de peer. Werp licht op
zijn zat genot dat de lepel onophoudelijk
drijft naar het nimmer ontzet bord. Wat hij
weet laat niet los. Wat hem voedt loopt hem
op. Hij slempt, schrokt, verkropt. Geen ding
dat hij vermorst. Gedekt staat zijn tekort.

Let wel. Hij zoekt de kaart. Gangen! Vandaag
is zijn altijd heden. Het rekent hem
aan. Het kan niet op. Zie voor hem op
tafel het glinsterend oog van zijn bord.

[p. 52]

Uitkomen

Het gelaten glas vertelt de gast.
Hij liet zich na in iets te leeg om
zoek te raken.

Uitkomen op een punt

van bestaan. Wie opstaat, gaat, laat
zich na in de dingen. Pas op! Men verpopt

tot de kast van oma, de jas van pa,
de leeggeschraapte pan. Verlaten
laat na. Taal kaalt. De kamer ontvleit
de ruimte. Woorden leggen het bestaan stil.

Een blad moet verzonnen. Maar luister,
louter klad!

Wie het krijt ruimt zoekt zijn weg naar tekens.
Afstand tart de reiziger. De reiziger
sart passanten, wijst op zijn smetteloos hemd.
De modder ligt achter hem waar een wandelaar
zijn voetstap treft.

Het glas op tafel. Alleman viert zich
aan de kleine hand der dingen. Wat is is,
en wat gebeurt loopt weg uit het maken.
Men wil toeschrijven, uitkomen waar

het gedicht is. De kring op tafel.