De Revisor. Jaargang 25

[p. 57]

Astrid Lampe
Gedichten

de tafel staat recht en verdraagt nog net de
knecht die op een letter niet doodblijft

jij wist mij altijd nog te vinden vóór ik
met een rotknal over mijn strikjes
ten val kwam of met een knoop in mijn
zakdoek op het punt stond 'n
lelijke zeper te maken

vier solide poten en een strakke rand
als een spiegel zo glad het
werkblad waaraan
kaarsrecht
de knecht met de vlecht en
glimmende booties

zijn handen rusten en vlinderen niet als de schrik van de
buurt aan de ramen voorbijraast
de voeling met het werkblad
maakt hem
de toestand meester

ook zónder duimschroef geef ik me aan je bloot:
als boengoed voor de tafel wil ik voor
handen zijn

zolang je mij
het betere benenwerk laat
kan ik net als de tafel ter plekke
brug voor je staan en de grond kussen
van schrik bekomen er rond voor
uitkomen voortaan je
kind sussen:
borg hiervoor staan

[p. 58]

Bij Jupiter

hoe
kordaat
parmant
coördinatie met coördinaat nog samenspant in
summa de volmaakte ronding
van zijn schedel die
hoe ik de vingers ook spreid
al lang niet meer te vangen blijkt in het bedje van
één hand

hoe sterk de nek zich spant als
hij zich druk maakt
hem op goed geluk uitsteekt telkenmaal hij
zich schoor zet, aan niets niemand
iets of iemand het hoofd biedt:
zich vermant / vol-

maakt dit gave hoofd verliest na het, als een plas zo plechtig
móéten doen van een bekentenis: ‘je hebt de rode lippen van
een meisje in de vorm van een zoen’

kijk op de kruin van het kind dat fietsend met toeters en
bellen op kop gaat
een half decennium, bij jupiter, dit staat waarachtig vast
één ding is zeker:
de architect is thuis!
óók als hij straks driedubbele axel met vlag en hals over de
kop slaat, gewís dat de architect thuis is en ik
(een heel delírium nog niet genoeg!) als zijn
per ongelukte bruid
met hem uit

[p. 59]

Dingsigheid

om de lange
lamlendiglege armen van die slappe slungel te ontlopen
haal ik mijn
bloem!
bij de bloemist, uit
vrees mijn grootste slag te willen slaan
bij de slager met de foute naam dit kliekje spaar ik op
maak er een potje van toe
dans marieke, mascottemeisje
maak er wat van

met dit oud diertje van een onderbroek
bied ik je stof te over om het gewaagdste
kleed mee in mekaar te flansen
waarin het soepel vrijen is
verrekkes lichtjes dansen
geef je de kost marieke
néém 't ervan

je benen gemarmerd
doorbloed en gezond
je benen de polka
je benen de salsa-salami

het hele bord
inene schoon op! maak er iets machtigs van, jou
lukt dat meisje, hou je haaks zet hem op
zet heel asjeblieft met die polkabenen de wereld weer stevig:
sjans marieke dáns, er nooit een einde aan,
om niet te hoeven horen ons kindje
weggedaan

[p. 60]

Fijn orgelspel zonder knipoog

hammond in keel
het hele vaticaan van stal
borsten in soap óp de bijbel
ergens snaait een schooiertje wat
voor de vuist weg ‘for fun’ daar dat hem
imméns veel deugd doet, die moord en brand gilt is aan een
nieuwe heup toe, de jongen is mooi, bloedjemooi bij wijze van
hammond en díe mag het zeggen, díe kan het weten,
gespierd is ook de taal van wie het op zijn heupen heeft:
- geen kruimel
- amuse-bouche
- pikketanusje

als ík het voor het zeggen had zou ik die hele

hammond eruit gooien, het schoffie erin míts hij wat in zijn
mars heeft, niks aan zijn haar doet maar wél de handjes wast,
mooi traag een kruisje slaat voor wij:
de vasten breken
maar hammond zou hammond niet zijn, hij eet nooit minder dan
een paard kan trekken, hammond is hammond namelijk niet zónder
die borsten en een bijbel, knix, revérence
zonder zo'n moeder zou hammond nerregus zijn, de vrouw die op
klaarlichte dag bij nacht en ontij het hele vaticaan van stal
haalt de kaarsjes brandend
de vrouw die met zó'n orgel alles uit de kast trekt, wonderens
waardig bijbelvast alle registers bespeelt

ík zou nergens zijn zonder een moeder, hammond - Rooms van
Monseigneur, ga je mond toch spoelen - nérgens!

[p. 61]

Warme adhesiebetuiging aan een beproefd recept

eerst schets ik u het voorval pas dán pief paf poef:
zal de lucht verblauwen rondom het gezichtje dat
vredig oplicht achter sluiers kruitdamp
van dit
schoon opgebruikt
klappertjespistool

De uitgebikte, van het hete sop nog na-stomende steelbakpan
die onder het afdrogen de rijke geur van het mals kostje bleef
prijsgeven:

Waarom ik de theedoek verduister?!

(...Die onder het strijken gemolken wil worden zeker.)

Waarom ik in vredesnaam niet erkén dat gezichtsverlies

hand in hand met gewichtsverlies móét gaan?!

(Of vice versa, er is veel in de wereld dat me - zo werd

mij althans ijskoud ingewreven - ongerijmd ontgaat.)

Doe mij een lol, lieve lola, mag ik jou op deze plaats
dringend verzoeken de geest in de fles te houden!
- Dat ie het zuur krijgt. -
Het koffielepeltje, daar waar het thuishoort, niet in een vaas
maar gewóón op een hoop in de bestekla!
Nou je er echt zo'n punt van maakt, lola lieve, wil ik je
daarvoor (vlug vlug mijn schortje voor, manhaftig poserend
aan de keukentafel) heus een wederdienst bewijzen. Het kiekje
gunnen waar jij op staat.
Als toef op de taart de petitie (binnenbeeld!) ondertekenen:
- ook zonder van een ui de rokjes te tellen pleng ik vaak

menig traantje boven een jong kropje sla en denk dan aan

mijn va die vloekt dat het een aard heeft.

ook vóór ik signeerde was ik god al eeuwig dankbaar voor het
zo gul verschieten van zijn kruit