De Revisor. Jaargang 24

[p. 17]

Margreet Schouwenaar
Vier gedichten

Nu de zomer lucht

Er liggen woorden op het blad,
stilte over de tafel. Het licht ligt
als een verstomming in een mond en
de kamer sluit als een gelezen boek

tot iemand zich bestaat, de dingen
behelst, taal de vaas maakt, het woord
de boeken opslaat.

Wat men ook ziet:

het verhaal keert huiswaarts, terwijl de muren
het licht beklimmen, krekels de halm bezingen,
de hemel met natte vingers het raam
laat glimmen, laat zinken in zomers eenzelvig
kijken.

En de taal schrikt op. Het huis mort.
Data, aard en praat knorren van stijfheid,
van veldbed, zon en zaaiveld en hoe

het land later werd, witter werd
in de armen van een genadig hek.

Verder weg klopt iemand wat goed. Een woord
dat schoon moet om niet te spreken, tenslotte
is het huis al dicht gelezen.

Luister, rondom zoemen de velden van grondig
leven.

[p. 18]

Weg

De deuren staan open. Koopt, bezit,
klinkt het. De wandelaar marcheert.
Als alle anderen. Hij waant zich alleen.
Dialect temidden van taal.
Niemand spreekt. Drukpersen hebben
het woord.

In het zwembad duikt een man in regenjas.
Hij is het schild waarlangs het water glijdt.
Hij is op alles voorbereid. Zijn gedachten
ruisen in zijn strak bespannen hoofd.

De voetstappen kaatsen. Kort en heftig.
Tegen een stilte die als een figurant
met haar hand over het verzeten pluche strijkt.

Gebouwen zijn verlicht. Mensen worden
door averechtse ramen gewist.

Trommels slaan. Glas klinkt in de neonnacht.
Zoveel waar wij doorgaan.

Een lange gang. Uit de zwachtels
van het gelooid vergeten staren hier de ouden.
‘Het is goed,’ zegt een vrouw. Er staat
geschreven: dinsdag, vier uur, zang.

En de wandelaar marcheert. En de zwemmer
toont de werking van de massa. Deuren staan
open. Kamers slepen zich aan.

Het is mogelijk met ruimte te leven.

Zoveel waar wij doorgaan.

[p. 19]

Malen

Aan een glad opgemaakt dek
zich in een glas vinden. En er zijn nog
geen gasten. Slechts de licht
geblutste porseleinen nimfen glimmen
meewarig toe.

Daarna, later o later, dorstende blikken
in de gastheer geslagen, staren naar een
onbestemd dressoir, hoeder van de
schalen, de vliezen van het aangeschoten
wild vermijdend.

Hoe gaat het met uw vrouw? Uw hobby?
Uw paard? Uw water? De r doorwrocht.
De mond in het vocht. Een kaars flikkert op.

Tussen de gangen rept het snappen.
Vingerdoeken wekken indruk.
Recht is het onbesproken spreken.
Recht ook de das, de pols op
het tafelblad.

Dat zij. Wie? O die! De wereld.
Nog even. Toe. Het glas geheven
waar niets meer in te vinden is.

Details smiezen over godgans, maar
niemendal over wat men al wist.

Onhoorbaar achter servet of de hand
het kalm geslik.

[p. 20]

Antwoord

Ik wil het beeld
van een man aan het water.
Vissend. De schouders gebogen.
In het water een karrevracht
wolken dringend als door een te nauwe
straat. Dan het gevoel.

Het is goed.

De horizon ligt
als een bijlsnede van een dagloner.
Iets loopt ten einde. Kantelt. De visser
houdt zich stil. Hij tracht
de taal der vissen op te vangen.

Een vreemdeling passeert. Ook hij
ziet de geschubde waakzaamheid
van de steiger niet. De jutezak
op het schaarse gras.

In de verte braakland. Aan de rand
klauwen bloedbekorste vingers.
De hemel een blind gezicht. Mist
drijft weg. De visser hoort niets.

De wind licht de grove stof.
Een weefsel van oranje rood
trekt op, sluiert het dof gezicht.
Aardkluiten blikkeren.

De vreemdeling is voorbij.
De hemel rondt zijn rode mond.
Het water rimpelt. De visser vist.
Dan het gevoel. Niets gemist.

Geen vraag behoeft dit schrift.