De Revisor. Jaargang 24

[p. 70]

Lomme van der Veer
Vier gedichten

·
De dag rekt zich uit in de eerste zon,
die ochtend had het riet de grond gebroken;
die middag had een karekiet het nest volmaakt.
De lange avond is van muggen.

Je kijkt naar heel de dag door het geopend raam;
je staat er buiten.

Wentel je langzaam in het gras, drink de sloot, eet
aarde en stop kruid in al je gaten;
je staat er buiten.

Drink nog wat bloed van een konijn, sla vissen met
één klauw de oever op,

en sluit dan zacht het raam om te gaan slapen;
je weet, je staat er buiten.

·
Liggen we juist voor anker, de zeilen ingehuikt,
de fles geopend, de glazen uit de kast;

komt hij langszij als wachtten we erop.
Hij pist van boord, hij lacht te hard en na
vijf glazen gaat het eerste stuk.

Pas als hij afvaart, glijd ik van een berg
met schrijnende huid het vooronder in.

Terwijl twe slapen draait het schip achter het anker.

[p. 71]

 

Het jonge haastig grut ligt gul gezaaid in de sloot, in

 

het veld. En al dat is vergeven van dood, zichtbaar

 

voor wie kuikens telt.

 

 

 

Voor ons de dood, een verre oom die soms een

 

ansichtkaartje stuurt.

 

 

 

Maar dood, dat is de moeder voor wie het leven

 

eeuwig duurt.

Bij de geboorte van...

Het feestje valt stil als
tussen de schuifdeuren er ineens
een kind verschijnt.
Niemand had het naar achteren zien lopen;
het staat er plotseling
en begint een voorstelling
van jaren.

Er worden vrijwilligers
op het podium verzocht,
en iedereen is blij en bang;
hoopt en vreest.
Je hebt nog nooit zo'n voorstelling gezien.