De Revisor. Jaargang 23

[p. 18]

Miguel Declercq
Drie gedichten

Het meisje rozentuin

Alsof zij

zich vanzelfsprekend wou herhalen,

zo stond ze onherkenbaar smal.
Besterd groeide het park een vorm

door geen park ooit te bewaren

dan terwijl. Desnoods nog net
toen aan haar mond

belet ontstond -

een wat schuwe gedaante,

een hek dat beperkt, of vingers die slapen, een deur die
verbergt.

Ik liet me niet binnen.
De hal deed gebeuren.
Van huiskamers scheurden geluiden zich los.
Het park lag te zweten.
Zij ademde rozen.
Ik brak als een kelk in haar wattige mond

en vertrok, ongekend.

Er was wat een park onherstelbaar verminkt,
of ontkenning riep over de rozen

een deur die bewaart

wie vergroeit in mij op,

en wie werd door die deur opgenomen?

Onstuimig (een blik in een caleidoscoop)

en afwijkend of wat

is haar beeld dat verloopt
mij een beeld dat ontglipt,

want voortdurend vertakt

tot gemis.

[p. 19]

Het meisje duizeling

Misschien mag zij hier weinig van.

Ze schittert als een Thomson-lamp.

Alvorens in wie stuk te slaan.

Geen waterhoos kan uitgeraasd.

Dat Voynich-schrift beknelt wellicht.

Zoals er slapeloosheid is.

Maakt zij onwel, zit daar wat in.

Het handenwringen lijkt gewild.

Het beddegoed verslindt of niet.

En avondrood jankt muren bloot.

Begrepen in een ommezien.

Het meisje zich tot mij verhoudt.

Zij gaat als elastiek tekeer.

Haar stilstand niet dan gefingeerd.

Het lijkt een duivels spel, voorwaar.

Die duizeling staat nergens naar.

Of klimt als een diabolo.

Ze zit, bemerk, zo in je hoofd.

De werveldans een derwisj danst.

Hier gaat, alsnog, het meisje dan.

En heeft van draaiing weet, alsof

ze waaiert van verlangen naar

een onbeweeglijk zijn; of zij, heupwiegend, zich verheft, zich af-
schudt van, voor wie zonet het tuimelen begon.

Daarna legt zij dat hoofd van haar
een slapen op, dat, eens voorzien,
belemmerd wordt door een muskiet
die vooralsnog uitblijvend is;

en woelt de benen bloot.

Die avond hurkt, onhebbelijk,

het meisje,

enzovoort.

[p. 20]

Het meisje verdoving

Ze draait zich hard als Petra

uit een lachspiegel naar voor

en dringt zich op.
Ze is er om wie wat niet moet,

niet ongedroomd,

te laten zijn. Of rest bezwaarlijk stil.

Er was behoefte aan
verdoving

als aan het moment waarop

het zich verdoven zich voltrok
of raakte opgedooid.

Haar dagen houden aan.
Ze wrijven mij voorlopig blank
tot dan de weerzin groeit.

Onder een onvolkomen zon

Verdoving te aanzien -
ze duwt zich in gedachten op,

dat rafelt als een spier.

Er mag nog niets gezegd.

Het zal zich ook vanzelf.

Te lachen als De Niro kan, de honinggele opium, een rood-
ontstoken fuchsia, begrijpelijke slakkegang, of alabaster aan
de mond.

Zoals Verdoving mij bestormt, bestormt Verdoving

geen.