De Revisor. Jaargang 23

[p. 96]

Mark Baltser
De kus van Pessoa

Je zat op een steen. Je trilde. Waar je vandaan kwam, weet ik niet. Ineens zat je daar. Ik leunde tegen een magnolia aan die net in bloei stond. Je was nog mooier dan op de foto's die ik van je kende. Vooral je ogen die half open stonden, nu eens blauw kleurden en dan weer groen, vond ik onweerstaanbaar.

Zou ik dichter bij je kunnen komen ook al weet ik niet wat ik tegen je moet zeggen?

Je hebt de steen even verlaten. Waarom zit je nooit stil? Je bewegingen zien eruit alsof ze voor het eerst ontstaan. Vind je het vreemd als ik zeg dat ik je nooit helemaal zie? Zou dat komen doordat jij je voortdurend beweegt?

Eigenlijk dacht ik maar één ding. Maar hoe kan ik je overhalen? Je hebt met je mond en je tong al zo vaak in de geile nectar van anderen gezeten, de liefde al op zo veel verschillende manieren bedreven, geproefd en eraan gezogen. En toch zou ik je willen kussen, misschien wel zoals jij jezelf lijkt te kussen. Is dat soms de reden waarom je zo trilt, zowel van voren als van achteren, waardoor je lippen voortdurend op en neer bewegen?

Als ik je zou kunnen aanraken, zou ik je bewegingen beter kunnen begrijpen, nu volg ik je bewegingen zonder er deel van uit te maken.

Ze zeggen dat wezens zoals jij geen genot kennen, niet zuchten en kreunen, dat je alleen in bent voor een nummertje striptease, waarbij je met gemak zowel van kleur als van plaats kunt veranderen. Je lijkt me dan ook verwant aan de Portugese dichter Fernando Pessoa die zichzelf opdeelde in verschillende personen. Hij was voortdurend een ander die hij niet was.

Ik las vanochtend in zijn liefdesbrieven aan de enige geliefde die hij ooit heeft gehad. De brieven zelf zijn vrij stuntelig van aard, maar door hoe hij zijn brieven steeds besluit, vooral als je ze achter elkaar leest lijkt het net een gedicht, zijn ze meesterlijk en heeft hij een kus tot leven gewekt, getoverd bijna, die er daarvoor niet was. En al die kussen, een heel regiment, duizenden en miljoenen kussen, kussen in alle maten, die hij zijn geliefde toewenst, monden uit in die ene, onmogelijke, kus die hij nooit zal kunnen geven.

‘Dag schat, kussen, kusjes, smakkerds, pakkerds, zoenen en zoentjes van jouw,

[p. 97]

altijd jouw Fernando.’ Bijna al zijn brieven rondt hij op soortgelijke wijze af. Hij kust zijn geliefde, vergezelt hem en stuurt hem weg. Er zit iets aandoenlijks en heroïsch in de kus van Pessoa. In een kus vat je je verlangens samen, maar hij lijkt zijn verlangen te willen laten uitdijen in een kus die immens is en net zo lang duurt als de wereld nog zal bestaan.

Zijn toekomst gehoorzaamde een andere wet, niet die van de liefde maar van de ‘gehoorzaamheid aan Meesters die niets veroorloven en niets vergeven’. En toch ken ik geen kus die zo innig en hartstochtelijk, volhardend en verlangend is als zijn kus. Een kus die om zijn mond zal blijven hangen, ook al zal hij er nooit een stijve van krijgen. In de kus van Pessoa blijft het genitale onaangeroerd. Zijn kus is niet seizoengebonden, zoals hij waarschijnlijk ook nooit zal hebben nagedacht over hoe een schaamspleet tot rust zou kunnen komen door de lengte of dikte van een penis.

Begrijp je nu hoe ik je wil kussen? We hoeven toch geen blad voor onze mond te nemen? Kussen en nog eens kussen wil ik je, als was mijn mond een kompas dat zich niet zou afvragen welke richting het uit zou zoenen, of mijn kus nu een rechte of gedraaide, een gebogen of een duwende kus is, waarbij ik je onderlip met m'n tong krachtig zal beroeren, of mijn kus nu een kruiskus is of een knelkus waarbij ik je beide lippen tussen de mijne zal leggen.

Ik weet niet wat je van me wilt. Met wie praat je nu? Praat ook eens tegen mij. Hoeveel woorden zou een kus overbodig kunnen maken? Waarom is je gezicht zo ver weg? Betekent dat dat de afstand tussen ons groter is geworden of dat er geen afstand meer bestaat?

Een vlinder kussen, ik heb nooit gedacht dat dat zou kunnen. Iets willen proeven dat zichzelf al proeft, iets willen aanraken dat tastbaarder is dan welke aanraking ook.

Daar gaan we dan, en hoe kleiner en nauwer onze schuilplaats hier ook wordt, hoe beter onze kus.