De Revisor. Jaargang 23

[p. 81]

Hendrickje Spoor
Eerste kus

Wanneer na verschillende onderzoeken blijkt dat er niets mis is met Gini's oren, noch met haar ogen, stembanden of met haar motoriek, wordt ze naar een opvoedkundig bureau in Deventer gestuurd. Gini is een ‘probleem-geval’. Ze kan geen vrienden maken en ze schrijft in een soort geheimschrift dat niemand, zelfs de leraar op school niet, kan ontcijferen. Haar moeder noemt haar ‘een egoïstische puber’, ze begrijpt niet waarom Gini zich niet als een normaal meisje van twaalf kan gedragen. ‘Ik heb schoon genoeg van jouw kuren,’ verzucht Thalia geërgerd, ‘Als die psycholoog niets uithaalt, moet je maar naar een kostschool.’

De psycholoog heet Wisse Bezemer. Hij is niet on-aardig en stelt Gini zelden een vraag. Tijdens haar bezoeken zit hij vaak te tekenen. Gini vindt dat hij meer talent heeft dan haar moeder. Thalia maakt dingen die niets voorstellen; rare kromme lijnen, vreemde figuren, vieze uitgelopen donkere vlekken, terwijl Wisse zo goed een luipaard kan tekenen dat je denkt dat hij ieder moment van het papier zal springen.

Als hij haar een van zijn tekeningen geeft, vertelt Gini hem als beloning een geheim, dat Thalia bijna iedere avond in haar eentje een hele fles wijn leegdrinkt.

‘En vind je dat vervelend?’ vraagt Wisse zonder van zijn schets op te kijken.

‘Ja, omdat ze dan zo vreemd wordt. Waarom kan ze zich niet als een normale moeder gedragen?’

Wisse houdt het papier een armlengte van zich af en tuurt er even naar.

‘Kunstenaars zijn nu eenmaal niet normaal,’ antwoordt hij haar tenslotte, ‘Ze zijn bijzonder, anders, bevlogen.’

Onmiddellijk heeft Gini spijt dat ze Wisse haar geheim over de fles wijn verteld heeft; ze scheurt de tekening van het luipaard doormidden en gaat met haar rug naar hem toe zitten.

Op een zaterdagochtend wordt Gini wakker van een bonkend geluid dat uit Thalia's slaapkamer komt. Wanneer ze voorzichtig de deur op een kier opent, ziet ze Wisse naakt op haar moeder in bed liggen. Hoe is hij daar zo opeens gekomen? Thalia was gisterenavond toch met een vriendin naar een concert gegaan?

Wisse laat zich langzaam naar beneden glijden en begint tussen haar moeders dijbenen te likken. Thalia kreunt, ze kronkelt en draait, grijpt zich vast aan het laken, terwijl Wisse likt en smakt alsof hij een zuurtje eet. Steeds harder kreunt ze. Steunt alsof ze pijn heeft.

‘Niet doen, Wisse’, roept Gini en gooit de deur met een klap tegen de muur.

‘Niet doen!’

Even is het stil, dan begint Thalia te vloeken, ‘Godverdomme, godverdomme.’

Wisse kijkt om, zijn mond is nat, hij wil iets zeggen maar Thalia duwt zijn hoofd terug in haar kruis.

‘Ga weg, kind,’ zegt ze boos.

Gini rent de gang in, terug naar haar kamer. Onmiddellijk begint haar moeder weer te kreunen. Hortend en stotend.

‘Ze gaat dood. Ik wil dat ze doodgaat.’

[p. 82]

Gini verbergt haar gezicht in de lakens, duwt het kussen tegen haar buik en begint zo hard ‘dood, dood, dood’ te schreeuwen dat haar stem de langgerekte kreet uit haar moeders slaapkamer overstemt.

Vanaf die dag is de therapie afgelopen.

‘Het is weggegooid geld,’ zegt Thalia..

Wisse komt met twee grote koffers en installeert zich in de logeerkamer. Gini kijkt zwijgend toe hoe hij zijn boeken uitpakt. Na schooltijd gaat ze onmiddellijk naar haar kamer of naar de pony's van de buren. 's Avonds sluipt ze door het huis en luistert aan de deur wat haar moeder en Wisse tegen elkaar zeggen.

‘Een kostschool waar ze gedwongen wordt te communiceren. Ze moet toch leren dat niet alles vanzelf gaat in het leven.’

‘Wat een onzin, er is niets met dat kind aan de hand, ze heeft gewoon een beetje extra aandacht nodig, ze mist een vader.’

Gini weet precies wat er in huis gebeurt. Het gekreun in de slaapkamer, Wisse's gehijg overstemt nu vaak dat van haar moeder, het half-dronken gelal bij de haard, de grapjes in de badkamer, het gefluister in het atelier; ze luistert alles af.

Wanneer Wisse haar wel eens voorstelt te gaan tekenen of een spelletje te doen, loopt Gini zonder antwoord te geven de kamer uit. Ze heeft geen extra aandacht van hem nodig.

‘We gaan naar Zwitserland,’ zegt Thalia op een ochtend aan het begin van de zomervakantie. ‘Ik wil een paar vrienden bezoeken in Genève.’

‘En ik?’ vraagt Gini.

‘Jij gaat mee en Wisse ook.’

Mechanisch kauwt Gini op haar boterham, als Wisse de keuken inkomt staat ze ruw op en loopt de tuin in. Ze leunt tegen de muur, net naast de deur, zodat ze haar niet kunnen zien.

‘Van gigolo naar baby-sitter, dat is bepaald geen promotie,’ zegt Wisse.

Thalia schiet in de lach, ‘Gigolo? Lieve schat, zo oud ben ik toch niet?’

‘Nee, natuurlijk niet, maar Gini...’

‘Ststst.’

Met haar armen over elkaar geslagen gaat Gini dreigend in de deuropening staan.

‘Zo, en hoe is het met onze zwijgzame schoonheid vandaag? Lekker geslapen?’ vraagt Wisse opgewekt.

Ze steekt venijnig haar tong uit en verdwijnt met opgetrokken schouders de gang in.

Haar moeder zegt dat ze onhebbelijk is. Met een ontevreden gezicht zit Gini in het hotel in Ouchy aan tafel. Ze vindt het eten vies en ze is boos omdat ze geen wijn mag.

‘Wanneer je niet heel snel iets gezelliger wordt, dan ga je volgend jaar naar een Christelijk jeugdkamp.’

‘Daar kom ik niet in met zo'n moeder.’

Thalia heft haar hand op.

Uitdagend kijkt Gini haar aan.

‘Geen ruzie, dames.’ Met een galant gebaar pakt Wisse Thalia's hand en drukt er een kus op.

‘Kom, liefste, laat haar nou maar. Zal ik je nog wat wijn inschenken?’

Vol minachting kijkt Gini toe hoe ze gulzig haar glas leegdrinkt.

‘Kleed je aan,’ zegt Wisse zonder van zijn boek op te kijken, ‘We zijn hier niet in Noordwijk’.

Haar moeder is naar Genève en Gini zit met Wisse op het strand. Ze heeft het bovenstuk van haar bikini uitgelaten en loopt op en neer in de branding van het meer.

‘Gini, kleed je aan.’

Ze negeert hem en gaat een ijsje halen. Ze weet dat Wisse naar haar kijkt, dat hij haar volgt met zijn ogen; hij is haar baby-sitter, hij moet op haar passen.

Met het ijsje in haar hand sluipt ze om de kleedhokjes heen en verstopt zich achter een van de

[p. 83]

windschermen. Wisse staat op, loopt naar het water, tuurt naar de ijscoventer.

‘Gini?’ roept hij.

Ze likt aan haar ijsje.

‘Gini...’ Hij aarzelt, trekt tenslotte vloekend zijn broek aan en rent naar het hotel. Zodra hij uit het zicht verdwenen is gooit Gini het stokje van haar ijsje op de grond en gaat languit op zijn handdoek liggen.

‘Verdomme, waar was je nou?’ Met een rood aangelopen hoofd staat Wisse voor haar.

‘Hier.’

‘Ja nu, maar zo net was je niet hier.’

‘Jawel.’

‘Jezus, ik word gek van je.’

‘Best, dan ga ik wel weg.’ Gini rent het water in en begint met vastberaden slagen richting Frankrijk te zwemmen. Ze zwemt voorbij de door het hotel bevestigde veiligheidslijn, voorbij de oranje boei.

‘Gini, kom terug! Giniiiiii...’

Na enkele minuten begint Wisse driftig haar kant op te crawlen. Zodra hij bij haar is klampt Gini zich als een drenkeling aan hem vast. Hij gaat kopje onder en slaat met zijn armen in het rond.

Venijnig stoot Gini met haar knie tegen de bobbel in zijn zwembroek.

's Nachts hoort Gini ze weer hijgen. Ze kan er niet van slapen. Het is een irritant geluid. Alsof dat niet ‘onhebbelijk’ is, zo'n rotherrie in een hotel maken. Ze staat slaapdronken op en gaat in de gemeenschappelijke badkamer door de kier van de deur staan kijken. Thalia kruipt op handen en voeten over de groene vloerbedekking, terwijl Wisse haar van achteren bestijgt. Net als de pony's bij de buren doen. Als het luide gekreun begint, gaat Gini weer in haar bed liggen. Met haar vingers stijf in haar oren wacht ze totdat het gekerm voorbij is.

‘Als je niet ophoudt met zeuren, is dit de laatste keer dat ik je mee naar het buitenland neem.’

Het regent pijpenstelen. Gini is uit haar humeur; haar moeder had beloofd dat ze mee mocht naar Genève maar nu het weer zo slecht is gaat ze alleen een oude vriendin in Montreux opzoeken.

‘Vakantie? Noem je dit soms vakantie? Ik heb me te pletter verveeld.’

‘Gini, doe niet zo ondankbaar...’

‘Jou werd niets gevraagd, meneer de psycholoog.’

‘Als je zo onhebbelijk tegen Wisse doet, blijf je vandaag alleen in het hotel.’

‘Des te beter, hij stinkt.’

Plotseling haalt Thalia uit.

‘Zo is het genoeg, vervelend wicht.’

Strak kijkt haar moeder haar aan. Ze heeft weer eens te veel rouge op haar gezicht. Ze is oud. Oud en lelijk. Ze is een hoer. Trillend van woede loopt Gini naar haar slaapkamer. Eenmaal alleen barst ze in snikken uit.

‘Vuile hoer, vuile vieze hoer.’

Naast haar wordt gelachen.

‘Dag engel, ik blijf niet lang weg.’

‘Maak je geen zorgen, ik red me wel,’ antwoordt Wisse vrolijk.

De deur wordt met een klap dichtgedaan.

Gini trekt de gordijnen dicht en gaat op bed liggen. ‘Ik haat je, ik haat je,’ bijt ze het kussen toe.

‘Kleed je aan dan gaan we met de bus naar Lausanne.’

Wisse staat in de deuropening en strikt zijn das.

‘Ik voel me niet lekker.’

‘Onzin, je voelt je prima. Kom nou, Gini, laten we iets leuks gaan doen.’

‘Ga maar zonder mij, ik heb geen baby-sitter nodig.’

‘Ik ben geen baby-sitter.’

‘Dat ben je wel, je hebt het zelf gezegd. En je hebt ook gezegd dat ik zielig ben omdat ik geen vader heb en dat ik extra aandacht nodig heb en...’

‘Het is niet netjes om mensen af te luisteren.’

‘Val dood, klootzak.’

Met een zucht draait Wisse zich om. Gini komt

[p. 84]

half overeind en ziet door de openstaande badkamerdeuren dat hij met een boek op het bed gaat zitten. Hij bladert even en begint te lezen.

‘Wisse?’

‘Hmm.’

‘Je bent de fokstier van Thalia, net als Ger en Robert, Ze heeft je alleen om mee te neuken. En als oppas voor mij. Lekker makkelijk.’

‘Wat zeg je?’

‘Dat je de fokstier van Thalia bent.’

‘Wat ik met je moeder heb, gaat jou niets aan.’

Gini zwijgt.

‘Toe nou Gini, wat is er toch met je vandaag? Laten we naar Lausanne gaan.’

‘Nee. Je bent een vuile huichelaar.’

Wisse laat het boek zakken.

‘Een huichelaar? Waarom?’

‘Daarom.’

Regelmatig en luid begint Gini haar neus op te halen.

‘Gini, wat is er nou, godverdomme?’ roept Wisse boos. Met een verbeten gezicht komt hij op de rand van haar bed zitten.

‘Waarom huil je? Waarom ben je nou zo onmogelijk vandaag?’

‘Niemand houdt van me.’

Tussen haar vingers kijkt Gini hoe Wisse haar liefdeloos opneemt.

‘Niemand’, herhaalt ze met gesmoorde stem, ‘Niemand’.

Wisse duwt haar handen weg. Hij lijkt opeens veel groter, zo dichtbij. Zijn haar valt voor zijn ogen.

‘Wat een onzin! Je moeder houdt van je en...’ Met zijn vinger streelt hij haar even over haar wang. ‘Toe nou, Gini, beheers je.’

‘En jij? Houd jij ook van me?’

Voordat Wisse antwoord kan geven trekt Gini hem naar zich toe. Ze kust hem net zoals ze haar moeder heeft zien doen. Op zijn lippen, met haar tong ver in zijn mond. Wisse zet zijn tanden op elkaar.

‘Gini, nee!’

Hij smaakt naar tandpasta, als een pepermuntje.

Ze klampt zich met armen en benen aan hem vast, zuigt aan zijn lippen, raspt met haar tong langs zijn tanden.

Heel langzaam openen Wisse's kaken zich. Zo groot en beweeglijk is zijn tong dat Gini bijna moet hoesten. Hij schuift haar nachthemd omhoog en begint over haar borsten te strelen. Even is het prettig wat hij doet. Gini drukt zich steviger tegen hem aan, streelt de gladde stof van zijn overhemd, maar wanneer Wisse's vingers aarzelend over haar buik in de richting van haar onderbroek glijden vindt ze het opeens niet meer leuk.

‘Niet doen!’ roept ze geschrokken. Ruw duwt ze hem van zich af, trapt hem met haar benen en zet haar nagels in zijn rug. Onmiddellijk gaat Wisse rechtop zitten.

‘Gini, het spijt me.’

‘Val dood, smeerlap.’

‘Luister, ik zal je uitleggen waarom...’

Ze houdt haar handen op haar oren. ‘Ga weg! Je hoeft me niets uit te leggen, leg het maar aan mijn moeder uit, dat zal ze leuk vinden.’

Wisse kijkt uit het raam en lijkt na te denken. Hij kijkt boos.

Zonder nog iets tegen haar te zeggen staat hij plotseling op en loopt met gedecideerde passen de kamer uit. Pas als hij de deur van de badkamer ruw achter zich heeft dichtgedaan, komt Gini overeind. Met een tevreden uitdrukking op haar gezicht trekt ze de dekens over zich heen.

‘Het is opgehouden met regenen, poes. Wat zou je ervan zeggen als we alsnog naar Genève gingen?’ Thalia staat in de deuropening en knoopt het jasje van haar witte mantelpak open.

Gini trekt het gordijn weg. Aan de overkant van het meer schijnt de zon.

‘Zeg, waarom ben je niet aangekleed? Waar is Wisse?’

[p. 85]

Zonder antwoord te geven begint Gini in haar koffer naar haar blauwe jurk te zoeken. Haar moeder verdwijnt in de andere kamer en roept opeens uit, ‘Hé, wat krijgen we nou! Hij is weg.’

‘Wie? Wisse?’ Nieuwsgierig loopt Gini achter haar moeder aan. Ja, hij is weg. De kast is leeg. Zijn boeken op het nachtkastje zijn verdwenen en ook zijn scheerspullen staan niet meer op het plankje in de badkamer. Haar moeder steekt een sigaret op en begint zenuwachtig op en neer te lopen. ‘Godverdomme, godverdomme, wat een klootzak, wat een onvoorstelbare klootzak,’ mompelt ze.

‘Misschien heeft hij een briefje achtergelaten.’ Gini zoekt op het bureautje tussen de papieren, kijkt onder het kussen, opent zelfs de deur naar de gang. Ze voelt dat haar moeder naar haar kijkt.

‘Wat is er gebeurd?’

‘Niks.’

‘Wel waar. Er is iets gebeurd.’

‘Nee.’ Ze wil teruggaan naar haar kamer maar wordt hardhandig tegengehouden. Thalia pakt Gini bij haar arm en dwingt haar op het bed te gaan zitten.

‘Vertel op.’

‘Er is echt niets gebeurd, mamma, echt niet! Hij wilde naar Lausanne maar ik wilde liever in mijn kamer blijven lezen, dat is alles.’

Thalia blaast de rook in haar gezicht.

‘Je liegt.’

Met haar hand wappert Gini in de lucht en begint overdreven te hoesten.

‘Ik lieg niet, ik zweer je dat ik niet lieg.’

Haar moeder loopt naar het raam, werpt de sigaret naar buiten en begint haar jasje weer dicht te knopen. Ze strijkt met haar handen door haar haar, blijft met haar ellebogen in de lucht staan en begint opeens te snikken.

‘De vuile rat, de uitvreter, hoe is het mogelijk... hoe...’

‘Mamma, niet huilen. Hij komt vast...’

‘Houd je mond’, valt Thalia haar in de rede. ‘Kleed je aan en pak je koffer. We gaan naar huis.’

‘Naar huis? En Wisse dan?’

‘Wisse is weg,’ antwoordt haar moeder bits en steekt met trillende hand een nieuwe sigaret op, ‘die heb jij weggepest.’

‘Maar ik heb helemaal niets...’

‘Schiet op, ga je koffer pakken.’

Gini loopt naar haar kamer en doet behoedzaam de deur achter zich dicht. Zodra ze alleen is laat ze zich lachend op haar knieën voor het bed vallen.

‘Ja, Wisse is weg, oude heks. Weg! Weg! Weg!’

Grinnikend drukt ze zich tegen de stalen rand van het ledikant aan. Steeds harder en harder drukt ze, schaterend en schuddend, net zolang totdat er zich over haar kleine borsten een donkerrode moet gevormd heeft die ze met haar vingers liefdevol streelt.

Een triomfboog voor haar eerste overwinning; een gedenkteken voor haar eerste kus.