De Revisor. Jaargang 23

[p. 52]

Lucas Hüsgen
Zij, de onverbiddelijke

I

‘Toch moet haar lichaam ergens zijn gebleven... Ik heb haar lichaam nog een kus gegeven.’

De rustgevende manier waarop hij een ander tot zichzelf liet komen, gepaard aan zijn arbeidszin en zijn integriteit, heeft mij naast zoveel andere facetten van zijn persoonlijkheid steeds doen vermoeden dat mij groot geluk beschoren zou blijven.

Geen van de talloze vrienden van ver voor mijn tijd heeft mij echter ooit uit kunnen of willen leggen wat hij met zijn laatste woorden bedoeld mocht hebben. Hij leek ze van zich af te slingeren, leek ze met een laatste krachtsinspanning ver van zich weg te braken, de pastelgele kamer van het oude academisch ziekenhuis bevlekkend die uitkeek over wijngaarden, over het vredige voortvlieten van de rivier in het dal en de grote blauwe bussen die opdoken vanachter zwarte dakpannen.

Sindsdien heb ik dagelijks uren doorgebracht aan mijn eigen raam en mijn blikken heb ik blindelings laten rusten op de nauwelijks nog kalmerende kleurenweelde van mijn tuin en ik heb daarbij overwogen dat ik het restant van mijn levensdagen misschien het beste doorbracht als waren het de herinneringen aan de dagen van voor mijn bestaan.

Voorzichtig trachtte ik nog enig genoegen te vinden in het vergeten van de namen van plantensoorten, in het onderling met elkaar verwarren van de verzorgingsvoorschriften, bloeitijden, specifieke botanische eigenschappen.

Pas toen ik besefte dat het juist die klont onbepaalde kleurenweelde was die mij de rust verschafte te denken aan zijn woorden als waren zij het voortvlieten van de rivier in het dal, kon ik voor het eerst sinds ik het huis betrokken had de indringende geuren van de salon beginnen te waarderen, ondernam ik op donkere dagen de wandeling naar het gerechtsgebouw met zijn nog bezonkener makend roze stucwerk, met zijn glanzend zwarte schoenen en panties onder blauwe rokken, met meeuwen hier en daar, dan ook spreeuwen op kapitelen.

Ik besteed sindsdien aan al wat ik zie gedachten. Bij gelegenheid delibereer ik graag met mijzelf onder de eik waar het geurt naar frituur en worst. Ik ontdek dat ik

[p. 53]

niet langer meer geloof te getuigen van overspannen romantische fantasie. Plannen rijpen die onverbiddelijk maken. Ik stap in de ruime stationcar en rijd stapvoets langs de afrasteringen en parkeerplaatsen, langs de hoge en brede felgekleurde stalen deuren van de laadplatforms en laat mij door de trucks met oplegger voorbijrijden.

Ik bewonder de industrieterreinen. Ik drentel over het trottoir en keur de jonge ligusters en coniferen op welke je uitkijkt vanuit de kantine van het bedrijf dat mij niet nagelaten werd. Ik weet dat ik van zelfvertrouwen blakend elke dag een bloem plukkend aan mijn kleurenweelde mag onttrekken tot op de dag dat ik de daad gesteld zal hebben, teken gegeven zal hebben van mijn onverbiddelijk losbandig geworden wraakzucht. Ik ben echter gehouden de bloemen van mijn kleurenweelde, omkranst door wit bekiezelde paadjes, recht te doen. Ik mag niet zomaar in bleue vergetelheid dansen door mijn salon, oude tango's die ik enkel in gedachten afspeel neuriënd. Ik heb iedere bloem teder en welwillend te kussen, voordat ik haar pluk. Ik reik mijzelf vriendelijk aan wat mij kracht geeft. Eerst stift ik mijn lippen.

II

Vanochtend heeft het lang geregend. In het langzaam glijden van het water op de vensterschijven heb ik mijn gelaatstrekken zien zwemmen tussen de geuren van de spectra, schoongewassen. Ik heb de beslissing genomen. Ik heb met het gespetter op de witte kiezels mijn beslissing goed overwogen. Ik heb in de aanblik van de natte bladeren mij vereenzelvigd met het voorstel aan mijzelf.

Daarna heb ik over het hoe en het wanneer mijn gedachten laten gaan, langzaam met de lege prullenbak in de linkerhand afgemeten heen en weer stappend door de indringende geuren van de salon. Soms ontglipten mij herinneringen aan de dagen dat ik mij ontkleedde en omkleedde, dacht aan de bewondering die niets te maken had met hoe ik leven kon.

Telefonisch heeft men mij even nog doen terugschrikken: andermaal werd mij vriendelijk verzocht aan eenieder te verzwijgen wat ik aan het doodsbed had mogen vernemen. Licht ironisch stelde ik hen gerust. Ik legde de hoorn terug. Ik keek naar de foto van de man met hoed, knikte kort. Ik zei: ‘Ik ben onverbiddelijk. Ik ontkom aan de voorwaarden.’

Vanmiddag heb ik mijn parelcolliers teder gekust. Ik heb ze onder de natte magnolia begraven. Ik heb de laatste bloemen ook met mijn lippen beroerd. Ik heb de ringen en de broches van welke ik me ook te verlossen had gedacht evenzozeer gekust. Hen heb ik begraven onder de acacia. Daarvan heb ik een stengel met mijn lippen beroerd. Ik voelde hem, ietsje kleverig. Mijn handen waren aarde.

[p. 54]

Mijn badspullen heb ik zo goed als ik maar kon aan stukken geknipt. Het zachtbeige washandje met de krullende initiaal heb ik langs mijn onderlip laten dwalen, alvorens erin te bijten. Ik heb de flarden in de ongebruikte kamers van het echoënde huis verspreid over de vloeren. In elk vertrek heb ik zeker tien minuten languit op de grond gelegen, afscheid nemend van de plafonds, hun voorzichtige barstjes, aanslag van sigaren, lichtspel.

Eindelijk was mij duidelijk hoe ik afrekenen zou. Geen kus geeft malicieuzer lust dan de kus in de almaar toenemende nadering tot een van de vrachtwagens die ik niet heb mogen erven.

Bij niets heb ik lang genoeg succes geboekt. Ik trachtte eertijds nacht na nacht van het leeftijdsverschil te genieten. Onderweg mag ik nu naar een leven uit de luwte. Satijnen beddegoed sloeg ik niet af. Trots nodigde ik mijn ouders wel drie keer per maand voor bezoekjes uit. Met smakkende kussen op de wang ontving ik ze. Zij schudden ons beiden de handen. Ik wist waarschijnlijk niet dat leeftijdsverschil relatief is. Mij zal het leven nu minstens welgezind zijn.

Mij wacht geluk: ik ben onverbiddelijk. Vanavond zal ik de stationcar gebruiken. Ik ken de routes die ik niet heb mogen erven. Ik ken de routes die bij de aanvang van de ziekte aan de expediteur met de onontkoombare uitbreidingsdrift zijn verkocht. De mooiste desperado die uitgewiste gelaatstrekken als de mijne maar voort kunnen brengen verwordt pas tot de lelijkste, de onmachtigste, de allerafstotendste desperado na de daad die de desperado zich als enige tot waarmerk te verkiezen vergund is. Mij mag geen redster nog bellen dat het raadsel niet meer raadsel is. Voor mijn geluk stift ik mijn lippen donkerbruin.

III

Nog even heb ik gekeken naar rendiertjes op teevee. Ik heb gelachen. Men kan snel zijn maar hulpeloos; men kan snel zijn en hulpeloos maken. Denkend aan het krioelen van de benen en de romp zoals ik het heb gekend ben ik traag want van mijn daadkracht overtuigd gerezen van de canapé. Zonder in de spiegel te kijken heb ik nog even en hoogstwaarschijnlijk voor het laatst gedacht aan de perfectie die het door mij gedragen kobaltblauwe strakke mantelpak met kokerrok tot net over de knie in zijn samenspel met het flinterdunne antracietgrijs van het streepje en de vuurrood geëmailleerde haarspeld in mijn van steenkool grofglanzende haarwrong aan de dwang van de herinneringen zoals aan het vermogen aan deze dwang te ontsnappen verleent. Er was avondstilte. Wij verbraken haar kunstig door omhelzingen te beginnen. Ik hongerde naar dans. Dan was er toch kalmte. Ik zag de seringen. De lippen neigden zich. We fladderden niet. Geen van ons ontkwam eraan zich sperwer te menen. Het kleedje op het tafeltje was van zijde. Hij liet me even alleen; kwam terug, kuste me in de nek, stortte ineen.

[p. 55]

Nu zal wat mooi is, onverbiddelijk ontstaan. Over de olieverfstructuren aan de wand heb ik mijn lippen laten glijden. De matgroene vensters van de oude boekenkast heb ik kort de illusie geschonken dat onze lichamen zich verwisselen konden, dat het hele huis in het zuigen en likken van vlees worden kon - ik daarentegen, onvergankelijk, slechts te verbrijzelen, maar dan nog doordringend als gruis.

Ik kom tijdig tot rust. Ik ben de onverbiddelijke immers. De hoorn van de autotelefoon heb ik zojuist teruggelegd. Ik weet waar ik zo dadelijk zijn moet: bij de brokstukken van de vestingmuur, bij de traliewerken tussen straat en parkeerplaats. Ik kan ervan op aan dat daar de hand wordt opgestoken. De onbekende die om mij genoegdoening te schenken prachtig met mij verdwijnen mag, zal zijn hand opsteken, een lange zwarte regenjas dragend. Voor iemand als ik is er in de registers van het levensgevaarlijke vast nog een regeltje ter notitie over.

De stationcar is even prachtig als alles wat ik al beleefd heb. Voordat ik hem in zijn zachtgrijze distinctie van zijn bestaan verlos, zal ik hem jagen over de slingerende wegen van het heuvellandschap en naast mij zal verbaasd naar mij staren de onbetaalbare escort-minnaar, en in volle vaart voortrazende zal ik deze onbetaalbare vriend om de hals vliegen, mijn tong zal ik wurmen tussen zijn lippen, vergruizende in speeksel en tintelingen naar beneden, zodra uit een van de draaien nabij het witte restaurant met de zijden tafelkleden de vrijdagse lichtblauwe truck met dansend pluche eendje ons tegemoetkomt. Wil de onbetaalbare zich nog losrukken, ik zal uitroepen: ‘Ergens moet je lichaam toch blijven, minnaar, zodra je bent gekust?!’

De bomen zullen oordelen over mij. Ze kalmeren en vangen de laatste klappen op. Sleutel, zoek het contact: ik ben bereid.