De Revisor. Jaargang 23

[p. 27]

Peter Verhelst
Drie gedichten

·
Ik heb op de stoel plaatsgenomen.
Iemand komt de kamer binnen
en gaat schrijlings op me zitten
zoals hout op het vuur zit
te broeden
op zijn eigen vernietiging.

Er wordt niets gezegd.

Wat ons verbindt is een tong
die aan het flakkeren gaat.
Die tong trekt ons naar elkaar toe,
maar we blijven achterover leunen.
Scherpgesneden halzen. Ernst.
Onder de oogleden tollen de pupillen
omdat ze ons onophoudelijk dromen
moeten brengen
tot die droom van een kus ons eindelijk
heeft verteerd.

[p. 28]

 

·

 

Ik ben van mijn man het bloed

 

waar hij donkere geheimen doorheen roert

 

tot ze opstijven; een vuurrood kind uit gelatine

 

dat uit de keel schuift,

 

hijgend neerhurkt op zijn handpalmen

 

en hem aankijkt, verbluft,

 

alsof er geheimen zouden bestaan

 

die niet met de dood te maken hebben.

 

 

 

We dragen verglaasde vruchten.

 

Vier voeten tot de enkels in de grond.

 

Worteldraden op het hoofd.

 

 

 

Dat kind heeft hij over me uitgesmeerd,

 

vermengd met aarde.

 

Naar die jurk houdt hij tien vingers op

 

waarmee ik lippen vouw uit het vlezig fluweel.

 

 

 

Die mond.

 

Die wanhoop.

 

 

 

Hij knielt neer en biedt zijn handen aan.

 

Ik krul mijn tong op,

 

schuif een van zijn vingers in de natte ronding

 

en wacht.

 

 

 

Hij heeft die trekker maar over te halen.

[p. 29]

 

·

 

We wilden het allebei.

 

We hadden er zo lang naar toegeleefd.

 

 

 

Zwijgend gingen we zitten, recht tegenover elkaar.

 

Ik was één en al oog. En jij, eerst nog van me afgewend,

 

dan door je handen bedekt. Je liet ze door mij wegplukken,

 

die vingers. Sloot je ogen. Toonde mij ten slotte

 

de teer glanzende, fijngeaderde binnenkant

 

van je mond.

 

 

 

Daarna kwam jij onder de ogen te zitten,

 

wreef de vingers uit mijn gezicht en over mijn oogleden

 

en langzaam liet ik mij op mijn beurt tot de bodem,

 

tot en met het laatste woord, door jou leegdrinken.