De Revisor. Jaargang 23



[pagina 6]
Dirk van Bastelaere De kus die ons opeist De kus die ons aanbelangt is dat een kus van plaatsen? Verspreid, zonder grootbeeld, over de wereld die we zijn? Een herinnerde kus misschien, in de Donau-delta, of plots daar, als een barst in de voorruit, verkleumd in de gedempte winter, het flitsen van een tong, dat de spiegel ei zo na afbeeldt, een publieke kus - bij de halte, kus in het tuinhuis, het rozige donker van je aars. Laat haar de nachtcorridor naar Berlijn verbinden met het Pera Palas, Praag '85 en een koud dakterras boven onze geboortestad, waar we dansten tegen de lelijke ochtend aan. Maar meer dan een kus is dit een traject, telkens een worp van de teerlingen die in mij nadraaien bleef als de resten van een verhaal dat er geen worden kan bij gebrek aan regels en perspectief. Het moet zijn dat, in de onmogelijkheid van haar voorval, deze kus zich gedraagt als een zwakke, veranderlijke wind.
[pagina 7]
Maar misschien is het de kus die komt die ons opeist : onze toeneiging, onbeduidend wellicht, in het lauwe bewegingloze sterven, dat, ingezet, zijn beloop nodig heeft. Zou het die kus zijn? Dat kleine gapen van de tijd waarin we vergeten zullen te ademen en dat zich aandient nu ik je witte gezicht het bed zie verlaten terwijl het zweet van me afwalmt als de hitte die wegwaait over een verlaten asfaltweg?