De Revisor. Jaargang 23

[p. 26]

Hans van Pinxteren
Klapwiekend scharlaken

Lopend over de straatweg, over de harde
straatweg op afgetrapte schoenen,
werd ik mij bewust, werd ik pijnlijk mij
bewust dat ik op kapotte schoenen liep.

Over de betonnen landweg, temidden
van de velden, voelde ik mijn tenen,
zag ik de knobbels van mijn voeten
puilen door de gaten in mijn schoenen.

Lopend in de winter tussen de verlaten
velden door, werd ik mij bewust,
werd ik pijnlijk mij bewust dat ik
zonder schoenen liep over de harde weg.

[p. 27]

 

De zon vliegt, scherven vliegen zich

 

aan de zon een krans van duiven klap-

 

wiekt boven de bomen achter het huis,

 

tollend rond mijn denken tolt.

 

 

 

Buig je het hoofd, het licht nu

 

van buiten komt buiten opnieuw

 

aan zwerven toe, als toen ik vroeg

 

naar welke kleur je haar stond.

 

 

 

Trek nu omhoog met beide handen

 

de dos omhoog, nu dit oog bij

 

de krans van duiven, moeder dit parel-

 

snoer, openwaaiert en zich sluit

 

 

 

ziet nu dit oog

 

hoe bij de aanzet in je nek

 

het blond vervloeit tot zwart.

 

 

 

Waar klapwiekend scharlaken wolken

 

de zon aan scherven vliegen, herhalend

 

zich in de beweging, buig je het hoofd,

 

nemen je handen de vracht op, ziet nu

 

 

 

hoe op de foto valt het licht van buiten.

[p. 28]

 

Nog voor het kinderlied

 

op mijn lippen

 

is bestorven, kom jij weer

 

 

 

naderbij. Hoor ik je vragen?

 

Vragen stel je niet. Je komt

 

als in een dansen nader,

 

 

 

een dansen of je vlijt,

 

je aan mij vlijt zo licht dat ik, gewekt

 

tot streling, al even licht

 

 

 

je houd tegen mijn borst.

 

Als dansten wij formules

 

van een steeds verschietend licht.

 

 

 

In deze streling volgt mijn hand

 

lijnen van riet, speel jij

 

de rietfluit nu

 

 

 

of zijn het wervels,

 

je wervels die de kooi indringen

 

van mijn borst? Kijk,

 

 

 

samen vormen wij een bouwwerk, weef ik

 

door jouw rietfluiten motief stemmen

 

van een steeds verschietend licht.

[p. 29]

 

Een toren. Ik loop om de toren

 

de velden in. Alles is stil, verstilt

 

in de wind die ruist door het koren,

 

 

 

het rijpende dat van zichzelf spreekt,

 

dat lispelt al hoe het gemalen wordt.

 

Het is een traag vermalen

 

 

 

dat slaat tot in het kneden van de brij

 

die aan je handen kleeft. Dat klinkt

 

tot in het gisten van het deeg,

 

 

 

de vlammen die het harden, de kaken

 

die het brood verkruimen. Ik zie je gaan

 

in de beweging van het koren.