De Revisor. Jaargang 23

[p. 33]

Ongehoorde woorden

Mannen zijn zoo die men de dichters heet.
Een jong man zoo, die 't slaafsch leven vergeet
Een uur, een dag lang, en zich zelven hoort
En naar zich luistert, wat geboren wordt
Aan leven in zich en de wondre daden
Die 't dieper zelf bedrijft, en naar beladen
Winden met klanke' en woorden ongehoord.
Zoo zit hij wel een uur, daardoor bekoord.

Herman Gorter, Mei

Jean Cocteau, 1930, Le Sang d'un poète

Kees 't Hart over Arjen Duinker

[p. 34]

 

Ik zwijg over de werkelijkheid.

 

Zoals de som van een olijf en een appel

 

De som is van een olijf en een appel,

 

Zo zwijg ik over de werkelijkheid.

 

 

 

Ik voel mij naakt,

 

Te naakt om afscheid te nemen.

 

 

 

Ik zie de maan en de bomen,

 

Ik zie de fabriek, de regen, het luciferdoosje,

 

Ik zie de weg die ik met slome passen heb afgelegd,

 

En in een onverklaarbaar schijnsel

 

Mijn aangevreten ziel.

 

 

 

Geen afscheid! Nee, ik wil geen afscheid nemen!

 

Deze nacht, waarin alles is wat het is, verlaten

 

Doet meer pijn dan enige gedachte.

 

Deze nacht uit duizenden,

 

Nacht zonder vrees en zonder noodzaak

 

Iets anders dan iemand te zijn.

 

 

 

Laat mij zo.

 

Laat mij de vruchten van mijn ziel.

 

Hoe werkelijk zijn de maskers op de hoek!

 

 

 

Arjen Duinker, Losse gedichten, nr. XXXII, Meulenhoff 1990, p. 44.