De Revisor. Jaargang 22

[p. 22]

Peter de Visser
Gedichten

De drie stadia van de wedergeboorte

Zie, het verterende, trekt zich in
en strijkt neer.

Zie, de vervulling op de schaal,
schitterend en aanwezig.

Hoor, de kinderen ze groeien, ze
groeien als een huis groeit,

zijn kieren opvult.
De kleren, het pianospel, de

koorts. Natte lippen, een

huid, een cirkel die langzaam wegdraait.

Kennis van aanwezigheid

Niets als het weigeren, de alvermalende,
zeeën stroomden toe.

We richtten ons op, spraken, dolven wit
zand: glaskorrels.

Met onze welgevormde zintuigen over de
welgevormde bodem: we

zagen onze handen, beklommen trillende
ketens.

Over het land gingen we, raakten gezichten,
ademden. Aanschouwden.

[p. 23]

De reflecties van de monochromie

Ik verstond mijn handschrift en wierp
mijn kleine, trillende lichaam af, weerstond
het zuiverste water.

Hier, in China,
marchandeert men met hondekoppen, bereidt men negenjarig
nieskruid. Op de eeuwen van
verdeeldheid volgden de eeuwen van verlatenheid, op de
eeuwen van verlatenheid die van de eeuwigdurende
weerzin.

Of betreden wij
Afrika, gazellen doorklieven de savanne?

Bezien wij het trillend oerwoud?

Zie de eeuwige zee met het
eeuwige licht, een man wrijft zijn handen met boombast, ontgint
eeuwenoude lagen, schiet wortel
en scheuten.

Verlaat niet het voor altijd beërfde.