De Revisor. Jaargang 22

[p. 22]

Mathilde Lippens
Gedichten

Clair-obscur

Ik was verwondering, bestond uit kinder-
blik en tinteling. Lenig zou mijn schede
zijn en licht des levens die ik wilde.

Het gebeurde dat een man mij nam zoals
ik niet was, ik werd willoos onder
hem, lag vast ‘van kop tot kut’.

Ogen ging ik sluiten, ik huiverde van
zijn huiden, wat ik onder licht verstond
deed hij af als waan van de dag.

Ik moest me houden aan het feit
van elke nacht, zijn mol die door
mijn engte brak, blind en vol en dol.

Schikgodin

Niets dan jas wat ik duld,
knopen los, de riem van leer
houdt me in toom, ik ben gewoon
een derde, dame die passeert.

Ik wacht de jongen of de grijsaard
die mijn wraak voedt, of de heer
die bloedeloos zijn hoed licht
voor een groet. Mijn handen flitsen

mijn vulkanen in hun aangezicht,
mijn mond orakel, hel mijn vulva,
ik gist van lens tot laars.

De tram daarna is zoet en mild,
ik aai een mouw, praai elke vrouw,
ik ben de eerste die zich schikt.

[p. 23]

[p. 24]