De Revisor. Jaargang 22

[p. 66]

Henk van der Waal
Aangaande het hiernakomende

Talm, nu zij mij
de zonnebril heeft opgezet en
ik gedwongen ben met zwarte pen op zwart
papier te krassen, niet de ingesleten brailletekens
van mijn huid te krabben, ze in een envelop
te bergen en op te sturen naar
adres onbekend

want niet aan
iemand, niet aan niemand
dit letargisch schrift van een voor
eeuwig vermomde, die ongedurig zijn dodendans
stapt op de vruchteloze velden van de voorzienigheid
in de hoop door een arenlezende vinger definitief
te zullen worden gevonden.

Of het maar komen wil en doen
alsof het er allemaal niets toe gedaan heeft - de
geronnen toonvloed, de vermalen leegte, de verlammende
herinnering aan de toekomst - opdat het gejoel
der sprakelozen over me uitstroomt en de
overweldigende en totale transparantie
van de tijd me uitvlakt

waardoor ik de schrijver
zal worden van het verhaal uit de nacht
dat vertelt van de giganteske weigering die
buiten elke vraag om voortglijdt zonder ook maar
in het minst gehinderd te worden door schoonheid
van enige betekenis of het woordgruis dat
nog in mijn kielzog sleept.

[p. 67]

 

Zeer onzeker is het of er tegen

 

die tijd niet neergekeken zal worden op

 

je zojuist verworven waterdunne eenzaamheid, zoals

 

op een voetbalspeler die plotseling beseft dat hij buitenspel

 

moet staan: de fluit heeft geklonken, maar hij heeft het

 

teken van de goden niet gehoord en is verder

 

gegaan, niet wetend al wetend,

 

 

 

en is ondanks het vaste doel voor

 

ogen een verdwaalde geworden, een zwerver van wie elke

 

stap een misstap is, elk woord een vloek, een opgegevene die

 

nog voortgaat, hoe de grond ook lokt, wachtend op de sliding, die

 

uitblijft, zodat er niets anders op zit dan doorlopen en

 

doorlopen en ingaan in de gelukzaligheid van

 

het uitgesloten zijn.

Hoe het, overgeleverd aan de oppervlakte,
op de hoogte zal waaien - je weet het niet - en of het
bemoste steenparadijs zich korreltje voor korreltje over
je heen zal leggen om je naaktheid te bedekken zodat je voor de
schaamteloze blikken behoedt zult zijn en je je gestreeld
mag weten door het allerondoorgrondelijkste
- je weet het niet -

en of ik de hele wereld aldaar in een woord te
ruste zal leggen om dan adem te halen alsof er niets gebeurd
is - ik weet het niet - en of ik daarop in staat zal zijn je samen
met de ontmaskerde eindeloosheid telkens bij me naar binnen te slaan
om het kruiend ijs in me te breken en voorbij goed en kwaad samen
te vallen met de zinderende vlakte van je huid
- ik weet het niet.

[p. 68]

 

Gezien deze breekbare letters en de zich

 

weldra ontrazende eenzaamheid, die mij op zal winden

 

en weg zal wenden naar de ontgoocheling van voor het begin,

 

toen schuld of schaamte nog niet als houvast golden, voltrekt

 

zich aanstonds de onttrekking van de albasten glans der

 

dingen en word ik gelijk een stroom die uitstromend

 

in de zee nog op zoek gaat naar haar bron,

 

 

 

aldus vervloeiend met het tergende waarom

 

dat brandt op onze tong als men ons onbekommerd

 

vraagt naar onze mening terwijl het doek al lang gevallen

 

is en ons oor zich heeft gevuld met dovenetel om geen acht te

 

hoeven slaan op de kille hand der wetenschap die elektroliet

 

op onze schedel plakt om ons de herinnering

 

aan het hiernakomende te ontnemen.