De Revisor. Jaargang 22

[p. 42]

Arjen Duinker
De verhuurder

Van beelden heb ik geen kaas gegeten. Mijn broer zegt niet veel. In het geheim doet hij aan politiek, hij maakt zich druk om het lot. Ik verhuur piano's voor feestavonden. Die ga ik niet proberen. Als je alles van tevoren weet, is de verrassing zoek. Eerlijk gezegd verhuur ik bijna alles. Als ik om me heen kijk, ben ik trots. Mijn tante hield van collecteren, daar maakte ik flauwe grappen over. Nu melkt ze duiven. Ik verhuur vaak dingen die ik niet bezit, vanwege het avontuur. Met je gezicht naar de muur zie je weinig, zeggen ze. Dat is onzin. Overdrijven geeft glimmende appels. Kwaliteit en kwantiteit zijn twee uiteenlopende zaken. Gisteren sneeuwde het nog. De meeste mensen vonden dat vervelend. Verveling hangt samen met de stand van je ogen. Binnenkort ga ik wat meer reclame maken, van mond tot mond. Ik verhuur ook woorden en ideeën voor een prijs die mijn collega's een rode kleur bezorgt. Voor vrienden heb ik geen tijd, ze vergeten dat ik eerlijk ben. Het is waar dat diverse artikelen niet deugen. Daar is kritiek op. Ik bijt graag van me af. In mijn familie wordt niet geklaagd als er iemand ziek is. Als ik het voor het zeggen had, zou ik mooie dingen mooi vinden, en lelijke lelijk. Maar de gewoonte gebiedt om alles om te draaien. Zo ontstaan prijsverschillen waar een klant over kan struikelen. Ik lees iets na het eten, anderen gaan een blokje om. Verhuurders moeten over een goede conditie beschikken, op elk front. Eens per jaar maken we een tocht door de natuur. Daar zie je vrolijke bloemen en schuwe dieren. De handel ligt nooit stil. Beelden worden op de raarste plekken geplant. Van mij hoeft het niet. Er zijn mensen met verrekijkers, die worden nijdig als je op je hurken in het gras aan vroeger denkt. Met mijn neef heb ik interessante gesprekken. Die is verkoper van dingen die eenvoudig lijken. Mijn mening stamt uit een gevoel. Ik ga niet naar de natuur om beelden te zoeken. Een speculaaspop brengt geluk, hoewel je niet moet spotten met wat vanzelf spreekt. Veel bankiers roepen mijn hulp in. Ik laat ze eerst vertellen wat ze willen. Een enkeling doet ontevreden, dat is tijdelijk. Bankiers stellen hoge eisen en hebben iets voor ogen. Ervaring met beelden is nergens voor nodig. Mijn neef heeft zeebenen. Ik heb hem daarmee gefeliciteerd. De telefoon houd ik altijd in mijn linkerhand, anders word ik doof. Ik slaap als een os. Alle verhuurders lezen na het eten, principes zijn er niet voor niets. Zondag zag ik een western tussen de

[p. 43]

bedrijven door. Er was een oogarts die Doctor Retina heette. Kijk, zoiets verhuur je niet om de haverklap. Het stikt van de uitzonderingen, maar elke seconde blijft een seconde. Van veel spullen weet ik alleen de prijs. Onderhoudskosten zijn erg belangrijk. De meeste verhuurders verhuren met korting. Die missen liefde. Je kunt in een boom gaan hangen of bellen blazen of zeggen dat je niet bestaat, maar de waarheid verkleedt zich sneller. Voor het slapen sla ik een uur tegen de boksbal. Sommige collega's zijn agressief, ze hebben zich in de schulden gestoken. Ik lees weleens poëzie. De meningen over dichters zijn verdeeld. Mijn broer benadert zo'n kwestie in het geheim politiek, dat is knap. De maatschappij wacht niet. Dromen tijdens het lezen kweekt respect. Sommige collega's willen dat ik een papier onderteken. Ik onderteken niks, ik zet stempels. Pollepels zijn niet geliefd, ik verbaas me zelden. In principe maakt iedereen winst. Ik heb gedachten die anders overwaaien. Beleefd zijn tegen klanten heeft weinig invloed op de natuur. Er is veel onderschatting, veel behoefte aan gevouwen vliegtuigjes. Ik ben er als de kippen bij. Laatst had ik een prachtige aanbieding, poëtische ingrediënten uit alle windstreken. Voor elk wat wils, somber of goedgemutst. Je geeft het een naam en je verhuurt het. Een combo doet vaak wonderen. Wat is een gok? Verbazing en onbegrip zijn uiteenlopende zaken. Die aanbieding ging de mist in. Lezers en dichters, ze moesten stuk voor stuk een noodzakelijk ingrediënt! Ik laat me niet beledigen. Het was een mooie dag. Natuurlijk verhuur ik geen beelden. Mijn neef is op de hoogte van feiten. Volgens hem begrijpt bijna niemand meer ergens iets van. Ik kan goed tegen mijn verlies, ik neurie 's ochtends. Reiskosten zijn voor de klant. Je hebt woorden die elkaar niet verdragen en woorden die samen voor kippevel zorgen. Ik ga graag naar het casino, ik neem beslissingen voor een ander. Juiste ingrediënten zijn niet noodzakelijk. Er is een grens aan de gekte. Daar laat ik geen traan om. Er zijn mensen die naar elke boot zwaaien. Ik spring vaak op situaties in, al gaat het ten koste van mijn vrije tijd. Dan buig ik me over wiskundige vergelijkingen. Dichters lenen geld van lezers, dat is één pot nat. Ik heb een brochure aangevraagd, die is gratis. Geen uitspraak brengt de wereld een stap dichter bij de zon. Met het ontkennen van dingen moet je oppassen. De stamboom van mijn familie maakt een haveloze indruk. Ik geloof niet in het lot, ik doe alsof. In die brochure schijnen aanwijzingen te staan. Ik ben benieuwd, ik begrijp niet hoe je een beeld herkent. Eten, dat is noodzakelijk, zeker. Ik loop soms tegen een lantaarnpaal op, dan schrik ik. Van systemen word ik gek. Of ik ze verhuur? Met voorrang! Laat me niet lachen, woordblindheid houdt slimmeriken aan het werk. Terwijl de een beboet wordt, krijgt de ander een prijs voor de beste goocheltruc. Straks komt hier een inspecteur langs, die bladert door mijn kasboek en vertelt grappen. Niemand koopt me om. Ik praat niet altijd even duidelijk, dat is gunstig. Wie bijna alles wil verhuren, geeft bijna

[p. 44]

niets uit handen. Op de markt ben ik zelden. Als ik de ruimte kreeg, zou ik overal kunnen wonen. Niet elke regel is een gouden regel. Die brochure vereenvoudigt mijn werk. Er staan cijfertjes in, verkeersborden, materiaalvoorschriften. Iedereen is ervan overtuigd dat hij de schat zal vinden. Verhuurders kijken nergens van op, die hebben antennes. Tranen horen erbij, hoe abstract ook. Misverstanden schuilen in hoeken. Er wordt veel onzin verhuurd. Hou liever drie minuten je adem in! Daarom lees ik altijd zonder beelden, zo maak ik winst. Verhuren is geen moeilijk vak, er zijn tientallen wegen die naar Rome leiden, met auto's en wandelaars. Sommige schoenen hebben tijdelijke zolen nodig, die verhuur ik. Mijn broer wijst me op mogelijkheden, maar hij houdt zich aan regels. Een seconde waarheid heeft niets met regels te maken, die is rijkdom en armoe tegelijk. Vroeger fietste ik met losse handen. Die brochure over noodzakelijke beelden is systematisch van opzet, dat vind ik jammer. Als ik nadenk, denk ik aan iets anders. Er zijn mensen met een hart, die begrijpen zonder te begrijpen. Ik verhuur ook duiven van mijn tante, ik beloof niks. De weddenschap is iets van de natuur. Je hebt duiven die niet op zondag vliegen. Aan mijn sleutelbos zit maar een sleutel. Hij vertegenwoordigt ontelbare sleutels, zingt liedjes, ademt dingen in en uit, koestert helderheid, lacht om flauwekul, spreekt onhoorbaar met ontelbare stemmen en slaapt als hij wakker is.