De Revisor. Jaargang 22

[p. 62]

Mathilde Lippens
Gedichten

Bericht aan mijzelf

Oh soms-de nieuwslijn rept
van opstand, dagelijkse wrok-
stroop ik mijn lijfgoed af,
leg me op zeil dat spant van
wand tot wand of spreid me
op het aanrecht uit, mijn
vrijers stalen huid.

Waarom ik elke maan moet
bloeden-niemand toch wil
ik mijn leven in, geen man,
geen kind, ik dode bruid,
verloren moeder?

In verzekerde bewaring

Gekokerd, naar de navel
uitgesneden, loop ik
spitsnaalden voor mijn
heer. Wijs- en middelvinger
trekken sigaretten in mijn
vuurmond af, zo heet hij dat.

Buiten zijn schootsveld
ben ik van niemand: trui
tot aan mijn kin, heren-
pantalon, hoornen bril,
afgeschminkt, gesloten, sterk.

[p. 63]

Ven

Schaatsen maken me ongewild langer.
Hoe oud ik ben, hoe koud, ik weet
het nauwelijks, hoe van fondant
het ijs, hoe wit het paradijs
van bomen eromheen wel.

De zon scheert de plotselinge man
die met me rijden wil.
Of ik er wat van kan?

Hij voert me naar het poedersuikeren
rijk, trakteert op reepjessneeuw,
rijp word ik tussen rijp

als de weerwolf uit hem breekt
in mijn opengesperde door-merg-en-been.

Prooi

Bij de jakhalzen, de gekooide hijgers
uit mijn dierentuinjeugd. Kijk hun ogen,
knikt mijn vrije vader, even dood als die
van zijn zoon achter de spijlen van de zondag.

Een van hen jankt nu over mij heen.
Schor en staccato prijst hij mijn lijk,
vervloekt zijn god om dit zondags
genot, de ogen gebroken.

[p. 64]

Protocol

Zo had ik het gewild: elkaar
behoedzaam inwijden, hem largo
inlijven, parels van tranen erna
omdat we even hadden mogen raken
aan hoe we dachten dat geluk
eruit kon zien, omdat we dat
ogenblikkelijk af hadden moeten
staan, omdat we gewonnen, verloren,
uiteindelijk gewonnen hadden.

Zo wilde hij het: ik als opgejaagd
hert, hij die zijn hagel in me
schoot, zijn foedraal sloot en
koel en hooghartig mij overwonnen
achterliet.