De Revisor. Jaargang 22

[p. 45]

Peter de Visser
Gedichten

De tevredenheid van een toerist

Je leefde van mentale beelden, van wat je
ontging: voorstellingen

die zich vastzetten. Je stijgt tot een hoogte. Over

de bergkam gaat een rij felrode jacks, je kijkt om je
heen en ziet het teeromringende. Je

benoemt het. Je ziet de hulpeloze stenen, je benoemt
ze. Je

slaat jezelf gade, je ziet dat je voldoet.

Bushalte Rijnlaan

Zo helder, zo laag nooit de horizon, licht
vanuit de onderste rand.

[p. 46]

Drie prismatische gedichten

Middaglicht boven de stad

Een man op de markt met een boodschappentas, gaat en
leunt tegen de muur.

De ontdekker

O als een kind was ik, als een pop: met winterse ogen, maar
lurkend aan een viervoudige speen.

Het beheerste

Wandelend langs de rivier. Een rug die geen afscheid wil nemen.

[p. 47]

Zoals een rivier soms

Zoals een rivier soms, de schoonheid van de oevers.

Zie: vandaag gaat niemand het gebergte tegemoet, niemand de
zee.

Urenlang, zo stond ik.

De voorafschaduwing

Niets dat ooit verdwijnt: onder het toegeëigende-hemel,
vensterglas-zie je

het aangedragene. Wat is. Het

hulpeloze.

Messcherp gaat de spoorlijn door de velden.

Je sluit het zolderraam. Je weet dat je ogen stralen.

Zomers eiland

Ik ging en de dagen droegen hun volheid, de volkomenheid vestigde
zich onophoudelijk.

Ik ging en de seizoenen schitterden, er was een omgrenzing die ik
doorbrak.

Ik ging: op mijn handen lag de schittering, in mijn ogen lag de
schittering.

[p. 48]

Gedicht in een kamerjas geschreven

Moe en met weinig anders dan indirecte
ervaringen, staat op de brug, leunt
over het houtwerk.

De kinderen die spelen op de oever, hun
elastische stemmen, bal
in de lucht.

Het zonlicht dat het riet plat slaat, in
een oogwenk verterend.

Reflexen in een bovenwoning

Draait rond alsof het stilstaat: wesp, vensterbank, de
van Indian summer

vergeven kamer. In een strook lichtgevende
partikels, stemmen van kinderen

onder het raam. De regen, de sneeuw, de
schaatsers. Voorjaarsregen,

groene weide. Het midden van de zomer, het hart
van het land. Sneller, sneller

gaat de hand van een koestering dan het denken,
sneller en zonder ironie.

[p. 49]