De Revisor. Jaargang 22

[p. 15]

Christien D'haen
Drie dizains

I

Droom, vreemde vriend, een klankmetriek in tel,
seconden, lichter, zwaarder, langer, kort,
taalwet verwrikt, orgaan van vlees, been, vel,
als zoen en spijs verzaakt, en lucht luid wordt;
een marmeren Maagd, haar dode Zoon op schoot,
Gersaint, Sardanapale, Van Eyck, Vermeer,
paardshaar op lammerdarm; godinnen, bloot
begeerd door god; Idee, Monade; Beer.
Of deze vaas, trillend fotonental,
of deze hand, ofwel: ik sterf nu al.

II

Valt vanuit open schoot een schat zo groot,
zoveel geboorte stortend goud en rood,
zwelt naar zijn schoot zoveel bedwongen pracht
door foltering, noodwendige offerslacht;
nooit - noch de Scheidsweg van de Schilder, zijn
Beminde Muze, noch de Rituele Rei
der Beelden, noch het Blank van Bombazijn
te peilen hier, hoe lang ik leef, door mij.
Hij staart in dit geheim (en weent noch lacht),
begrijpt zijn wil niet, op begrijpen wacht.

III

Een plastic stoel, gebarsten bord, het grauw,
vandaag ons dagelijks brood, stof, spreken, spel,
dan van 't oneindig kleine ondenkbaar snel
geflits, en van oneindig groot de schouw
eerder, van zoveel menigvuldigheid
de wet, de waaier, het onwennig al -
aan hier ontrukt waarvoor ons vingertal,
de glim- en schaterlach, de mooie meid.
Cheops de Farao, duizelend uit lucht
in licht, kwam tombewaarts teruggevlucht.