De Revisor. Jaargang 21

[p. 28]

Jacob Groot
Saga van kindhuid (intro)

Dorpsweg, geworpen schaduw

Een bladerrijk van schade haast dit van pikzwart
gemaakte zelf heb ik het opgeworpen sedert
in de greppel langs de moestuin voor de ogen
van het dorp verborgen ik haar zag zich ontbloten

totaal eigenhandig waar niets verkondigd had
dat zoiets kon of was ik niet het ouderlijke daar
dicht in de verte zichtbare huis uitgegaan om
dit te hebben kunnen achteraf voorzien in zo'n

vooravond net vlak na het eten terwijl de sloot
verder langs de rabarber sleurde al was het maar
een meisje van 6 dat deed het voor mij onder meer
alleen wat ik wil weten is waarom begreep ik niet

echt absoluut wat ze bedoelde echter voelde het als
de bedoeling van alles tot dan toe vanaf die dag
dat dit gebeurt juist dat het hoort te gaan altijd
verward gepaard met onbegrip anders neemt van het vel

bezit geen veldgeur god die huid stond spierwit strak
of marmer uit de grond opkwam het oorspronkelijke motief
waarmee gelijk zich schakelde de daad van het uitdoen
van het ondergoed boven de modder tussen het chlorofyl

[p. 29]

 

met een waarde toegevoegd onverhoeds aan wat ons al toen,

 

immers de aarde, omklemde tot onder de wollen hemden zoet

 

cement dat trok op in de lippen barstend doodstil over

 

onze ogen lag het die keken naar haar roerloos voorover

 

 

 

gebogen en luisterend naar die emmer ver in de schemer

 

eenden een beemd uit van een erf stemmen dat viel nu

 

samen alles heel met ons geklonken zijn aan al de kille

 

patronen die gekerfd lagen zagen we vlak voor ons naast

 

 

 

de enorme bladeren in haar billen en ik onmiddellijk verbond

 

met de kolossale over ons dalende avond met als centrum

 

opeens van ons denken die kont in een opdoemen rondom

 

de allereerste lampen langs de wegen waarover de fietsers

 

 

 

gingen huiswaarts langzaam in het onmetelijke van dezelfde

 

val van zwart naar hoe we stonden als beelden die dan ons

 

droegen evenzeer naar thuis toe toch ik weet niet meer

 

maar denkend via de divan waarop ik vond me in diepgang

 

 

 

uit die verwondering verloren want lopend sliep ik naar

 

boven dat ik van donker een gedachte bijna wist die me

 

doorgrondde als de bevinding van het samenballen tot

 

en met sap van loof al dat vervat lag in het stromen wat

 

 

 

binnenvloeiend ook in halfdroom weergaf hoe zo onverdringbaar

 

diep heimwee drenkte mijn bewegingen waarmee ik terugzwevend

 

het dakraam door de greppel indrong weer op m'n knieën kroop

 

naar onze afwezigheid in het nachtelijke nu het pas gebeurde