De Revisor. Jaargang 21

[p. 70]

Maria van Daalen
De verschijning

1

Dat wat spiegelt is de andere wereld: de bron,
de poel aan de bosrand, moeras dat
ondergelopen, een spiegelend vlak
is dat wolken geeft, jagende luchten.

Ik vang mijzelf in mijzelf.
Ik spring in de geur van modder en eikels,
van varens en rottende bladeren.

Tot aan mijn knieën: de gifzwarte water-
stand; tot aan mijn dijbenen: druipend verteren;
tot boven mijn ogen: haar lichaam,
haar lachen, de geur van haar draaiende
heupen.

2

Het is je mantel die mij bedekt,
waaronder ik nog steeds niet opstaan kan.
Wat een gewicht: al die nacht, die blauwe sterren.

Maar ik moet spreken van je helderheid,
van je stem als een mes in het dijbeen
dat mij openlegt en handig ontbeent.

Ik moet spreken van je kalmte
aan de rand van een bron die overloopt;
je mond die zich overal vastzuigt

spreekt van je zingen in water
en bladeren, van je modderig zwijgen
als grond naar mij zoekt, mij betast.

[p. 71]

 

Wortels sluiten me hardop in: stem

 

die mij ritst langs de ruggegraat

 

en je naam staat scherp in de huid.

 

 

 

Ik til het water, de looiende zuren

 

in elke opening en verga.

 

Tussen aarde en naakt is het zoet

 

 

 

vallen, je legt het mij handenvol op

 

met stuifmeel, een bruidskrans, druipend,

 

draag ik je weg en stamelen.

3

Als de maan kantelt en hangt,
smal boven de elzen, het wilgenhout:
wie ademt dan in haar roepnaam?

Met geweld splijt de noot in tweeën:
open, en damp vangt het achterland,
haar hele lichaam wordt vochtig.

Er komt een begin van welving.
Daarbinnen wortelen pitten en zaden,
trekt zich een frommelend kiemblad omhoog

langs haar stem, een tekst die van breken -
een stap voor stap spreken van aarde en
regenend water. Overal komt het omhoog;

zij draait zich en draait en druppelend nu
wijzen toppen van vingers op knoppen,
een woord dat gevuld wordt en spant.

[p. 72]