De Revisor. Jaargang 21

[p. 73]

Van Ernst Quispel, de drankzuchtige advocaat uit Advocaat van de hanen (‘De tandeloze tijd 4’), weten we al dat hij van tijd tot tijd kampt met de erotomane nawerkingen van zijn drinkperiodes midden jaren tachtig. Hoe hij veel eerder al, eind jaren zeventig, via contact-advertenties zijn met deficiëntieverschijnselen samenhangende lust tracht te blussen, lezen we in het navolgende hoofdstuk uit ‘De tandeloze tijd 3’.

A.F.Th. van der Heijden
Het meisje in de jongen

‘Ik hoopte zo'n beetje dat u de fotospullen al klaar had staan.’

Verried deze opmerking eerdere ontmoetingen met professionelere fotografen?

‘Het gaat me alleen maar om een paar polaroidjes.’

‘Mij maakt het niet uit.’

De jongen had zich voorgesteld als ‘Danny’, zoals het ook in de advertentie stond, onder een grijzig naaktfotootje waarop zijn gezicht gedeeltelijk afgeplakt was. Met de leeftijd - achttien - zou wel evenmin zijn geknoeid. Ouder zag hij er niet uit, ook niet jonger. Door enkele vuurrode puisten op zijn kaken had hij zich niet goed kunnen scheren: er zaten hier en daar nog plukken vlassig haar. Vooral in de hals was de huid schilferig, waarschijnlijk omdat hij geen after-shave gebruikt had. Een dunne snor, niet meer dan wat donkerblond dons, was in het geheel niet weggeschoren. Zijn kapsel, dat de oren vrijliet, was lang en piekig in de nek. Hij droeg een wit T-shirt met korte mouwen, een gebleekte spijkerbroek met een militaire riem, grauw geworden tennisschoenen. Een nylon jack, dat bij binnenkomst over zijn schouder geslagen was geweest, hing van zijn hand op de grond af. Ernst nam het van hem over, en legde het over een stoel.

‘Zeg maar hoe u 't gedacht had. Meteen beginnen of...’

Op het fotootje in de advertentierubriek Sleutelgaten had deze Danny met deels opgetrokken knieën wijdbeens gezeten, een halve erectie tegen zijn ene dij gevlijd. In de begeleidende tekst had hij zichzelf aan ‘amat.fotogr.’ aangeboden, ‘tegen reisk.verg.’, met de aanprijzing ‘sl. en onbeh.’ te zijn. Ernst vond hem eerder mager, en dat ‘onbeh.’ gold alleen voor boven de navel. Hij vroeg de jongen het T-shirt aan te houden, evenals de schoenen, en de spijkerbroek samen met het slipje tot aan de knieën naar beneden te doen. Het gaf hem het gevoel dat hij aanwijzingen gaf als een dokter.

[p. 74]

‘Dan moet ik wel een beetje mijn voeten uit elkaar zetten. Anders...’

Hij bezigde te pas en te onpas het verlegen grinnikje van onhandige pubers.

‘Ja, dat is juist goed.’

Danny deed wat hem gevraagd was, met trefzekere gebaren, en zorgde er door een lichte spreidstand voor dat de broek hem niet op de enkels zakte. Zijn benen waren gebruind door de zon, maar Ernst kon zien dat de jongen aan het strand een zwembroek met korte pijpjes had gedragen. Onschuldig, met gesloten voorhuid, en ook verder zonder het minste teken van opwinding, hing zijn geslacht onder de zoom van het T-shirt uit. De bleekheid van het orgaan had iets vertederends en weerloos boven het brons van de benen. Om er niet te lang met onbeschermd oog naar te hoeven kijken, nam Ernst de polaroidcamera van tafel, en drukte lukraak af, met flitslicht. Onmiddellijk kwam met een gierend geluid de foto te voorschijn. Hij legde hem op een stoelzitting, zonder te wachten tot het zelfontwikkelende plaatje zijn contouren prijsgaf. De foto's interesseerden hem niet. Het was maar een aanleiding, dat fotograferen, en hij hoopte dat het ook voor de jongen gold. Hij had er goede hoop op, want al eerder had in hetzelfde blad een ingezonden brief van Danny gestaan, waarin hij verhaalde over zijn belevenissen met een bij toeval ontmoete amateurfotograaf - een ervaring die hij beslist nog eens wilde overdoen. Wie voor zijn diensten alleen een reiskostenvergoeding verlangde, moest het om iets anders te doen zijn.

‘Doe nu je handen eens achter je rug... onderlijf iets naar voren... zo ja.’

Zijn quasiprofessionele aanwijzingen klonken hem zelf vreemd in de oren. Hoe moest het verder? Om tijd te winnen het hele pakje, waarmee de camera was gevuld, volschieten, in de hoop dat de jongen onder de dubbele blik van man en camera bruikbaar opgewonden zou raken? Danny droeg het soort goedkope onder-broek - grijsgroen - dat een moeder uitzoekt, in het warenhuis, per zes stuks. Ondanks het gefotografeer, het flitslicht dat over zijn ontblote onderlijf spatte, had zich geen rimpel aan zijn geslacht veranderd. Belangrijker was dat Ernst zich, naar aanleiding van het onduidelijke fotootje uit Sleutelgaten, niet vergist had. Danny bezat wel degelijk ballen die zwaar en loom in hun zak rustten, welke minder bleek was dan de penis, vuilroze, schaars behaard, en met een grof soort kippevel bekleed. Die uitmonstering kwam perfect tegemoet aan een droom van Ernst, die in zijn jeugd realiseerbaar was geweest, en nu alleen nog als visioen bestond. Als jongen kreeg hij er nooit genoeg van om zich, naakt, op twee knieën en een elleboog boven een op de grond liggende spiegel op te stellen, als een dier, en toe te zien hoe zijn testikels tegen de trekbeweging van zijn hand in slingerden. Hiervoor was een sterk elastisch en uiterst beweeglijk scrotum vereist. Een volstrekt zelfgenoegzaam spel van een boven de poel pompende Narcissus, waar

[p. 75]

hooguit nog een rol in speelde het beeld van de vrouw die hij eens met dreunende stap over het trottoir had zien lopen, en bij wie, omdat ze geen bh droeg, de borsten bij elk neerkomen van een voet omhoog veerden - een aanblik die Ernst als iets tegenstrijdigs en verwarrends had ervaren.

Danny's foto in de rubriek Sleutelgaten, samen met zijn ontboezemingen op de brievenafdeling, hadden bij Ernst het verlangen gewekt het woeste en paradoxale schommelen van ballen aan een vreemd jongenslichaam te bespieden. Bij hemzelf, midden dertig nu, was het scrotum alles steeds meer tot een kokosnootachtige compactheid in gaan snoeren. Een onderhuidse slingerbeweging bleek er nauwelijks meer in te herkennen, nog afgezien van de walging die hij moest overwinnen om als een hond, op handen en voeten, boven de rechthoekige vijver te gaan staan. Jongens had hij nooit begeerd, dus het moest wel een schrijnend heimwee naar zijn eigen allesdoordringende lust als zestienjarige zijn wat hem deze ontmoeting had doen regelen. En nog iets. Danny, die hoog opgaf van zijn handtastelijkheden met de amateurfotograaf, hoorde van hem het verhaal over een meisje met een onnatuurlijk grote clitoris, die in geërecteerde staat zo'n anderhalve centimeter uit haar plooien te voorschijn stak. Iemand had haar gevraagd: ‘Mag ik je eens aftrekken?’ Dit detail had de lezer van de brief, Ernst, mogelijk nog meer doen gloeien dan het Danny, de schrijver, gedaan had, die bekende nog geen ervaring met meisjes te hebben, en zich die geheimzinnige wezens nu alleen nog maar als getooid met een geprononceerd prikkelorgaan kon voorstellen. Sindsdien was Ernst in de geest koortsachtig op zoek naar het meisje met de grote kittelaar, waarbij hij zich voorstelde dat die niet door een vingertop maar, op z'n minst, door duim en wijsvinger bediend werd, met een trekbeweging gelijk aan die van een jongen. Zijn droge keel wees hem de weg: hij kwam tot de conclusie dat de grootst denkbare clitoris bij een jongen te vinden was.

‘Danny, zou je... eh... je penis... wat voller kunnen maken. Ik bedoel... dat hij nog wel hangt, maar wat groter en zwaarder.’

Het puberale grinnikje, dat zo irritant goed paste bij de puisten op zijn kaken.

‘Nou, misschien moet u me daar wat bij helpen dan.’

Het was voor het eerst dat hij bij een man, een jongen nog, zijn handpalm over het geslacht schoof. Hij woog de ballen, en voelde hoe diep, onder hun klamboe van elastische huid, ze neerhingen. Nog altijd was er de kans dat bij het ontstaan van een erectie het scrotum zou krimpen om de testikels hoog op te tillen, tot vlak bij de veilige buikholte, waarin ze eventueel zouden kunnen ontsnappen, en dan werd Ernsts visioen van schommelen en slingeren bij voorbaat vernietigd. Al rustte de penis van de jongen op niet meer dan de pink van de hand die onder de balzak geschoven was, Ernst kon voelen hoe iets daarbinnen, door het toesnellende bloed,

[p. 76]

zich begon te roeren. Met een lichte verschuiving, een streling langs de zijkant van de vinger opende zich de vleestuit waarin de voorhuid uitliep. Warmte en kleverigheid stulpten naar buiten.

‘Nou effies ophouwen. Anders valt er niks meer te hangen,’ zei Danny, die voor een keer zijn grinnikje vergat.

Ernst trok zijn hand terug, en greep de camera. Beneden de zoom van Danny's T-shirt was iets in een langzame, vloeiende beweging verwikkeld, voor het oog net zo moeilijk te volgen als het voortgaan van de minutenwijzer van de klok. Ernst slingerde hem zijn flitslicht toe. Het geslachtsdeel, nog altijd bleek maar met zwellende aderen, neeg eerst naar links, zwenkte toen naar rechts, alsof het aarzelde langs welke kant omhoog te klimmen. Ten slotte wees het recht vooruit naar de fotograaf, en richtte zich zo met schokjes verder op. In gezwollen staat bleef het enigszins naar links hangen. Aan de uitgerektheid van het scrotum, waarin de rechterbal het verst naar beneden hing, veranderde niets. De aanblik bracht Ernst aan het gloeien; tegelijkertijd vroeg hij zich bezorgd af hoe hij de jongen zover zou kunnen krijgen dat aantrekkelijke apparaat in beweging te brengen, aan te zwengelen, zodanig dat de testikels hun pas de deux konden dansen.

Hij maakte twee foto's achter elkaar om tijd te winnen, zijn best doend om tussen het afdrukken door met geveinsd deskundige blik boven het toestel uit te kijken naar Danny's onderlichaam, waar alles even gespannen bleef. De ballen leken tegengewichten voor die schuin opgerichte hefboom van hardgeworden vlees. Hij herinnerde zich hoe hij als jongen zijn erectie onder zijn hemdje verborg, en in de van het douchen nog half beslagen spiegel naar de balzak keek, die zo, pal beneden al dat smetteloze wit, extra harig en obsceen oogde. Danny werd gevraagd hetzelfde te doen. Het resultaat maakte Ernst bijna misselijk van de gedachte aan het schommelen dat daar teweeg gebracht moest worden.

‘Niet goed zo? U maakt geen foto...’ Danny grinnikte.

‘Zou je je hand er omheen willen leggen? Nee, ik bedoel over de stof van het T-shirt heen... zo ja. Verpakt.’

Na deze foto vroeg hij de jongen op die plek zijn T-shirt met water te mogen besprenkelen, om het doorzichtig te maken.

‘Zie ik m'n moeder wel doen, bij 't strijken.’ Het bijbehorende grinnikje klonk nu wat vragend: Danny begreep het niet helemaal.

‘Zoals er ook wel foto's van vrouwen worden gemaakt, met borsten die je door een nat T-shirt heen ziet. Bij jou zou het dan lijken of...’

‘Lijkt me zo'n kouwe bedoening. Kan ik niet beter...’

‘Als je wilt.’

Grinnikend: ‘Echt?’

[p. 77]

‘Ik wil het graag zien. Helemaal. Laat dat T-shirt maar schieten.’

Ernst had, met het oog op de overburen, de witte gordijnen voor de balkondeuren dichtgeschoven, maar Danny, die er vlak voor stond, kreeg nog altijd het zonlicht over zich heen, zij het gezeefd. Hij moest de warmte van de zon, nu om elf uur's ochtends al krachtig, op zijn naakte billen voelen. De jongen grijnsde, langs zijn lichaam naar beneden kijkend, verlegen, als wist hij niet hoe te beginnen met die gretige toeschouwer erbij. Per ongeluk veel te bevallig trok hij tussen duim en wijsvinger zijn T-shirt op, zoals een klein meisje met haar zomerjurkje zou doen, dat zij van haar grootmoeder ‘kleedje’ moest noemen. Het opgerichte deel maakte een buiging in Ernsts richting, toen het te voorschijn kwam. Danny maakte met de vingers van zijn rechterhand schroevende bewegingen, alsof hij de voorhuid weer verder omhoog wilde brengen. Van de andere hand haakte hij enkele vingers onder zijn zak, die nog altijd de juiste slapte had. De hele handelwijze maakte een wat schutterige indruk.

‘Danny, doe alsjeblieft zoals je gewend bent, wanneer er niemand bij is.’

Zelfs nu produceerde hij zijn puberlachje, maar meteen daarop werd hij ernstig. Eerst nog langzaam en stroef begon zijn hand zich op en neer te bewegen. De vingers waren nog niet eensgezind genoeg, ze tastten en kneedden, er vielen openingen tussen, ze verstevigden hun greep, en lieten die weer verslappen. Pas toen Danny, na een broeierige blik op Ernst, met gesloten ogen zijn hoofd in de nek legde, werden zijn bewegingen tegelijk regelmatiger en onbeheerster. De ballen raakten aan het schommelen, maar ze werden te veel tegengehouden door de bovenbenen om tot de tomeloze slingerbeweging te komen die Ernst zo hevig verlangde te zien.

‘Danny, stop even, als je wilt.’

Hij beduidde de jongen, die met moeite zijn hand wist los te maken van zijn geslacht, zijn schoenen en onder- en bovenbroek uit te trekken, wat Danny met ongeduldig voetgetrap deed.

‘Ik ga op de grond liggen om van onderaf een foto te nemen.’ Ernst strekte zich met de camera tegen zijn borst gedrukt op het parket uit. ‘Kom nu even met de benen uit elkaar over me heen staan... nee, nog wat verder... Prima. Even stil laten. Zo meteen weer...’

Als twee vergroeide ovalen hingen ze boven hem, niet helemaal congruent. Een lichte trekking, veroorzaakt door spasmen in de plotseling met rust gelaten fallus, beroerde behalve de ballen ook de bilnaad en de anus. Ernst zond flitslicht en een zoemend geluid tussen de benen omhoog. De foto wierp hij achteloos naast zich op de grond.

‘Wil je zo blijven staan, Danny, terwijl je verder gaat?’

[p. 78]

De hand van de jongen kwam weer op gang. De contragewichten hadden nu de ruimte. Dronken van het kijken zag Ernst het nog ongerichte schommelen overgaan in de begeerde slingerbeweging. Daar lag hij, ouder geworden Narcissus, op de bodem van de poel te kijken naar zijn jongere zelf, wijdbeens opgericht boven het spiegelende wateroppervlak. Hier beneden was een ander soort opwinding gaande. Een druk op de borst, een gloeiing diep daarbinnen. Zo heftig ging nu de vuist van de jongen tekeer dat de hand bij elke neerwaartse beweging geraakt werd door de opwaarts slingerende zak, die vervolgens, na de ruk omhoog van de vuist, tegen de bilnaad sloeg, reikend naar het donkere gebied van de anus. Ook vond hij de helse miniatuur terug van de vrouw die hij ooit zo driftig over een trottoir had zien benen dat bij elk neerkomen van een voet haar borsten de lucht in werden geworpen, volgens dezelfde wet van de traagheid.

Na zich er helemaal zat aan te hebben gekeken, wilde hij de jongen zijn zaad zien plengen, maar dan vanuit een andere positie. Snel stond hij op, en ging zitten op de punt van een stoel. Danny keek nu weer, snuivend, met blaasjes speeksel in de mondhoeken, op de over zijn geslacht rijdende hand neer. Als de handeling op melken leek, dan toch vooral op het wanhopige, wringende kolven van een uitgeputte moederborst. Geen ononderbroken straal die zong tegen het zink, geen melken naar de aarde, naar het gras gericht, maar een melken richting hemel, met geen ander resultaat dan een witte, diffuse stippellijn, die fijntjes de lucht perforeerde. Dik zog dat niemand voedde.

Danny had zich half op de tenen verheven, met een geluid uit neus en keel dat op zijn grinnikje leek, maar er geen was, terwijl zijn hand plotseling tegen zijn buik tot stilstand kwam. De ballethouding leek voorbarig, en Ernst verwachtte al dat de vuist zijn rit zou hervatten, toen de purperen kop van het deel, in een oogwenk nog donkerder wordend, zijn spog uitwierp. Er was een soort omkering in de volgorde van licht en geluid, want meteen nadat Ernsts oor het korte geruis van op parket neerkomend zaad had opgevangen, hechtte de flitsende baan die het gekozen had zich op zijn netvlies. Hij hield geen oog af van de kleine mond, die schielijk witte golfjes bleef uitbraken, bijna recht vallend door het zonlicht tot voor Danny's voeten, waarvan de hakken de grond weer raakten. De laatst opgewelde druppel had niet meer de kracht zich met een sprongetje van de eikel te verwijderen; terwijl de losgelaten fallus op en neer sprong als om zich er alsnog van te ontdoen, gleed hij traag en stroperig langs de schacht naar beneden, en verloor zich in de plooien van het scrotum.

Ernst liet zich van de stoel glijden, en knielde op één knie neer, zijn gezicht zo dicht mogelijk bij het lekkende geslacht brengend. Vanaf Danny's heupen was er een soort hoepelrok van dikke chloorlucht op de vloer neergedaald, waarvan het

[p. 79]

ruisen al hoorbaar was geweest. Toen hij even zijn ogen sloot, wist hij waar die hoepelrok voor stond. Gedurende enkele seconden wandelde hij onder een van rijpheid barstende kastanjeboom, welks spermageur zojuist was losgemaakt door een warm regenbuitje. Het was een geur die hij, behalve van zichzelf (maar dan altijd opgesnoven in het lichte chagrijn van na de bevrediging), van geen jongen of man gekend had - zelfs niet via de overspelige plooien van zijn minnaressen (hij verbeeldde zich dat hij er de vernedering graag voor over had gehad). Met Danny was er een kleverige kastanje voor hem opgestaan; slaafs als een molenpaard zou hij de rest van zijn leven rond de boom willen blijven sjokken, zolang hij die lucht maar mocht opsnuiven. Stekelige scrotums aan elke tak...

Met zijn kin op de borst keek Danny omlaag met een ‘wat heb ik aangericht’-blik. Het grinnikje liet hem in de steek. Hij greep opnieuw met zijn hand naar de van slijm glanzende penis, en wreef als verstrooid door het glazige vocht, een gebaar dat in de eerste plaats bedoeld leek om zich te bedekken.

‘Tjieses, dat kwam van diep.’

In hun pogingen de voorhuid op z'n plaats te schuiven, gleden zijn vingertoppen uit in het achtergebleven zaad. Al gauw verloor het geslacht z'n hardheid, en begon te dalen, zacht heen en weer schommelend. Danny grijnsde met scheve mond, en Ernst, die een vluchtige blik toegeworpen kreeg, genoot van de vorstelijke gêne van de jongen.

‘Zo heavy... hij doet er gewoon zeer van.’

Hij stak het half verslapte orgaan onder de zoom van zijn T-shirt om het af te drogen, kneedde tegelijkertijd door de stof heen om de voorhuid in het gareel te brengen. Hij hield het daar verborgen, terwijl hij met zijn onbeschermde billen op een stoelrand ging zitten, niet op z'n gemak. Zijn ogen streken, enigszins samengeknepen, taxerend over het lichte parket, en vonden het spoor van spermadroppen, opglanzend in het zomerochtendlicht. Opnieuw een snelle, schuldbewuste blik op Ernst.

‘Zal ik... moet ik niet...’

Ernst zag voor zich hoe goor, want vermengd met stof, en half gestold Danny's zaad eruit zou zien aan de reinigende doek. Hij wilde liever de herinnering bewaren aan een lichtgevende flits.

‘Je bent hier toch niet gekomen als interieurverzorgster.’

‘Is dat nou weer?’ Het gegrinnik was terug, maar nog niet helemaal van harte.

Voordat hij zich uit zijn geknielde houding oprichtte, snoof Ernst nog een keer zo geluidloos mogelijk zijn neus vol met de kastanjegeur, die al aan scherpte had ingeboet. Een moment stak hij zijn hoofd een zolderkamer binnen, waar jongens zich onbespied dienen te wanen...

[p. 80]

Toen Ernst met twee glazen cassis uit de keuken terugkwam, zat Danny daar nog net zo, op het randje van de houten stoel, T-shirt over zijn geslacht getrokken.

Hij zette de frisdrank op tafel, trok er een tweede stoel onderuit, en ging tegenover de jongen zitten.

‘Bleke plaatjes,’ zei Danny, met zijn gemeenste lachje tot nu toe.

Ernst zag de polaroidfoto's naast elkaar liggen, en onderscheidde alleen vage, pastelkleurige contouren. De gordijnen, die Danny tot decor hadden gediend, waren als een groot lichtscherm geweest. Hij haalde zijn schouders op.

‘Je had toch al begrepen dat het me niet om die malle kiekjes te doen was?’

Een nog malicieuzer grijns: ‘Allocht.’

Het woord trof Ernst. Als meisje gebruikte zijn zus het een tijdlang, met dezelfde vervorming, en werd daarvoor door hun vader tevergeefs keer op keer berispt. ‘Allocht! Allocht...! Taalbederf is erger dan tandbederf, Anna!’ ‘Allocht, papa.’

Hij hoorde de jongen uit over de ervaringen waar deze in zijn ingezonden brief van gerept had, maar veel kreeg hij niet uit hem los.

‘Ik heb er nooit iemand in gehad, als u dat soms denkt.’

‘...’

‘Ik weet anders wel hoe tof 't is.’

‘...’

‘Om er iets in te hebben, wou 'k zeggen. Een ding. En dan m'n eigen...’

‘...’

‘Nou ja, 'k wil er ook wel 'n keer een levend iemand in hebben. Een mens. Maar dan...’

‘...’

‘Niet van achteren. Van voren.’

‘Ik geloof niet dat ik 't begrijp.’

‘Van voren. Als bij 'n meisje.’

‘...’

‘Van achteren durf ik niet. Wel van voren. Ik wil op m'n rug. Als 'n meisje... beentjes wijd...’

De zon, die z'n hoogste stand naderde, was bezig zich terug te trekken uit het appartement, waar het desondanks steeds warmer werd. Van de koude cassis was Ernst gaan transpireren. Zweet in zijn wenkbrauwen en langs zijn neusvleugels. Danny had alleen fijne druppeltjes op zijn donzige bovenlip. Hij had de gele kop van een puist opengekrabd, zodat er een veegje bloed op zijn kaak zat. In bijna technische bewoordingen kwamen ze overeen dat Ernst zich, ‘alleen maar om te weten hoe het voelt’, voor een deel in Danny zou begeven, ‘zolang als het tof is, verder niks, geen flauwekul’. Op het geringste teken van Danny had Ernst zich

[p. 81]

terug te trekken. De jongen eiste geen condoom, maar voor Ernst was het vanzelfsprekend er een te gebruiken, eerder nog om een noodzakelijk vlies tussen het eigen lichaam en het onbekende te spannen dan uit angst voor een geslachtsziekte (op de een of andere manier geloofde hij Danny dat dit zijn eerste keer was). Hoewel hij er bij vrouwen nooit een omdeed, en na een eis van hun kant in die richting de voorkeur gaf aan andersoortige bevrediging, had hij altijd een kleine voorraad condooms in zijn bureaula.

‘Vind je de divan comfortabel genoeg?’

Hij antwoordde met zijn puberlachje, stond van de stoel op, en uitte een pijnkreet. Hij greep naar zijn onderbuik.

‘Steken?’

‘Hij zat vastgeplakt aan m'n T-shirt. En als je dan ineens opstaat... Tjieses.’

Nadat Ernst een condoom uit het geldkistje in zijn bureaula had genomen, draaide hij zich om naar de divan: Danny, zonder T-shirt, had zich niet in de lengte op het bed uitgestrekt, maar was achterover tegen de kussens gaan zitten, in een pose ongeveer gelijk aan die op het fotootje uit Sleutelgaten. Benen gespreid, knieën opgetrokken, geslacht tegen een dij gevlijd. Hij was zo mager dat de sleutelbeenderen als losse ornamenten op zijn bovenlijf leken neergelegd.

‘Heb je iets voor me... eh... wat ik erop kan doen?’

Ernst gaf hem de flacon zonnebrandolie, waarmee hij zich soms insmeerde als hij bij mooi weer in shorts op het achterbalkon ging zitten. Terwijl hij toekeek hoe Danny een dun straaltje uit de plastic fles in zijn bilnaad liet lopen, en dat uitwreef in en rond de anus, trok Ernst snel zijn kleren uit. Hij was niet verbaasd te merken dat hij geen volledige erectie had. De opwinding die Danny in hem gewekt had, was eerder een gloed geweest, die zich over zijn hele lichaam verspreidde, en voor een deel de vorm van een soort geruststelling aangenomen had, die zong in het bloed, suisde in de oren: Het kan. Het mag. Het bestaat. Geconcentreerde prikkeling ontstond nu pas, bij het zien van het glinsterende kutje dat Danny in het centrum van zijn donkerste lichaamsplek met een vingertop aan het boetseren was.

Al bij de eerste poging, geen meisje in de buurt, als jongen van zestien zijn lid te schoeien met een condoom, had hij een weerzin tegen dat voorbehoedmiddel opgelopen. De geur was nog het minst erge. Het kwaad zat 'm in het uitrollen van het strakke materiaal, dat telkens weer omhoog kroop, en dan met wringende hand opnieuw naar beneden gestroopt moest worden, net zo lang tot je geslacht gevoelloos was geworden en ‘het eigenlijk al niet meer hoefde’. Ernst merkte dat de weerzin in twintig jaar tijd niet geslonken was. Alleen de aanblik van Danny's naar binnen gehaakte vinger, en zijn houding van een meisje klaar om te ontvangen, hielden zijn lid krachtig genoeg om het condoom vast te houden. De jongen keek op.

[p. 82]

‘O, ik wist niet dat je al...’ Zijn grinnikje was allesbehalve ironisch. ‘Als ik dat zo zie... ik weet niet of...’

Ernst nam een groot kussen weg uit de grote hoeveelheid achter Danny's rug, en legde dat voor de divan op het parket. Hij knielde neer. Zijn geslacht, dat hem aan een gemaskerde overvaller deed denken, zo een met een nylonkous over zijn tronie, bevond zich op gelijke hoogte met het geïmproviseerde kutje. Hij greep Danny bij zijn heupen, trok hem zacht naar zich toe, zodat de jongen dwars over het divanbed achterover in de kussens kwam te liggen.

‘Als ik 't niet tof vind, dan weet je 't, hè?’ klonk het een beetje angstig. Op een veelzeggend moment moest ‘u’ tot ‘je’ omgesmolten zijn.

Met zijn vingertop voelde Ernst dat de jongen erg gespannen was. Hij probeerde de pijnlijke aandacht van Danny's maagdelijkheid af te leiden door hem elders te strelen. Een vingernagel die de stiknaad van de balzak volgde... Danny's deel, dat nog de sporen (roodaangelopenheid; kruim; slechtpassende voorhuid) van zijn woeste zelfbevrediging droeg, begon als een wijzer - niet met schokjes, maar gelijkmatig - de twintig minuten te beschrijven tussen tien over halfzes en zes uur. Toen het recht omhoog naar het roze spruitje van zijn navel wees, probeerde het zich van de platte buik op te richten, maar legde zich weer neer, en bedekte zo de streep dons die vanuit het schaamhaar omhoog liep. De roze zak hing, met duidelijk afgetekende ballen, in wijde plooien loom onderuit, als uitgeput van het dansen. Verder lag de jongen als een meisje voor hem, en als een meisje benaderde Ernst hem ook. Hij schroefde vier vingers om zijn lid, stak de duim als een bajonetachtig iets vooruit, en probeerde zo ruimte te maken. Het was een technische ingreep. Hij trok zijn duim terug, en drukte zich voor een deel naar binnen. Genot was ver weg. Het condoom klemde, en daar omheen klemde Danny's maagdelijkheid.

‘Oef... iets zo diks had ik er nog niet in.’

‘Pijn?’

‘Nee, maar 't is wel effies wennen. Een raar gevoel in m'n keel. Net of-ie helemaal tot daar...’

Hoe vaak had hij niet een meisje, door eenvoudigweg haar hand te sturen, gemaand zichzelf te bevredigen, terwijl hij zich roerloos in haar hield? Hij trok zich dan een weinig uit haar terug, om haar vingers wat meer speelruimte te bieden. Soms, omdat hij alle vocht in haar vasthield, bracht het meisje haar hand naar de mond ten einde uit een andere bron een substituut naar beneden te dragen, waarbij soms het spoor van een slak op haar kin en borsten achterbleef. Danny deed nu hetzelfde, nadat Ernst zijn hand al tussen hun buiken getrokken had - waarschijnlijk omdat het geslacht van de jongen nog schrijnde na dat orgasme dat voor de toeschouwer niet minder was geweest dan een metafoor voor alles wat boven zichzelf

[p. 83]

uit probeerde te reiken. Danny trok er uit het holle van zijn hand een heel vlies van speeksel omheen. Zo met zijn kin op de borst had Ernst een goed uitzicht op alle handelingen van de jongen. Deze legde zijn hand in volle lengte over zijn deel, en begon er, met de middelvinger ergens onderaan tegen de schacht gedrukt, langzame draaibewegingen mee te maken.

‘Waarom wrijf je, in plaats van...’ Omdat Ernst zich bewoog om te voelen of hij zijn erectie behouden had, zoog Danny lucht tussen zijn tanden. ‘Pijn?’

‘M'n keel. Net of ik ondertussen ook aan 't pijpen ben. Maar dan binnendoor, hoe moet ik 't zeggen... Een dik gevoel tussen m'n keel en m'n maag.’

Ernst hield zich zo roerloos mogelijk, en keek naar Danny's intense gezicht tussen twee kussens, de gesloten ogen, de trek van inspanning rond de mondhoeken. ‘Niet dieper komen nu.’ De draaibewegingen van de hand, waaronder zijn lid bijna geheel schuilging, werden driftiger, tegelijkertijd subtieler, afwisselender: soms bewoog hij zich meer horizontaal, dan weer verticaal, terwijl hij ook wel grillige spiraaltjes beschreef. Maar ondanks zijn bewegingen, zoveel minder agressief dan zijn eerdere gewring en getrek, leek hij zich toch van meer te willen ontdoen dan daarstraks - van meer dan zijn zaad alleen.

‘Danny, waarom wrijf je, in plaats van te trekken?’

Zijn gezicht ontspande zich enigszins, tot iets tussen grijns en glimlach. Hij vergat zijn grinnikje niet.

‘Omdat ik me dan... Je hoort toch wel van vrouwen, en die hebben geen harde G of zo, of geen zachte G, dus die kunnen niet klaarkomen onder het neuken. Ik ben zo'n meisje zonder zachte G, of harde G, en ik vinger m'n eigen, terwijl ik onderwijl geneukt word. Ik heb ook nog 's 'n keer een ontzettende grote clit, dus nog mooier. Veel en veel groter dan die van dat grietje uit m'n brief, tegen wie die jongen zei: “Zal ik 'm aftrekken”.’ (Hij praatte een beetje als een kind dat aan een speelkameraadje de regie voor een spel uiteenzet: ‘Wij waren cowboys en toen vonden we allemaal veren. En toen wisten we waar die Indianen waren. We gingen dus spoorzoeken...’)

Daar was zij dus, het mythologische meisje met de buitensporig grote kittelaarzij lag daar, haaks op zijn lichaam, aan hem vastgeklonken. Tengerder dan de jongen kon zij niet zijn: zij was door diens lichaam heen gebroken, haar clitoris stak naar buiten; borsten vormden geen probleem, die bezat ze evenmin als hij. Haar schede was bereikbaar via zijn iets nauwere ingang. Onder de hand die zij bijna zedig over haar buik had gelegd, verborg zij een geërecteerde kittelaar van zeker anderhalve decimeter. Zoals een jongen volhardend zijn been, bij het opstappen, over het zadel van een meisjesfiets slingert, zo bleef dit meisje hardnekkig zichzelf vingeren, terwijl de grootte van haar orgaan toch de jongensmethode rechtvaardigde.

[p. 84]

‘Als ik zo maar aan de gang blijf,’ zei Danny, ‘dan is dat dikke gevoel in m'n strot geen rotgevoel. 't Wordt dan anders... iets lekkers. Als ik maar bezig blijf. Ik ben ook iets of wat bang om klaar te komen. Ik ben bang dat die dikke keel dan alleen maar erger wordt. Denk erom dat ik je d'r dan meteen uittrap.’

Toch kon Ernst zich er niet van weerhouden bijna ongemerkt, zonder te stoten, dieper in haar te dringen. Zij protesteerde niet verder; haar enige protest bestond uit een heftiger bewegen van haar hand - een onnavolgbare draaibeweging, waarvan geen geleerde ooit de formule heeft kunnen opschrijven. O, hij zou haar zo intens in haar smalle kutje neuken dat zij, op den duur, niet anders meer kon dan haar gezwollen orgaan als een jongen te gaan hanteren. En zo gebeurde het ook. Er begon iets te ontdooien, vervolgens te tintelen, aan de wortel van zijn geslacht. Hij voelde lust zich te laten gaan, waarna protest alleen nog maar aanmoediging zou zijn. Ernst schoof zijn handen onder haar billen; ze voelden nog wat dun en bottig aan, zonder veerkracht, maar dat wond hem alleen maar heviger op: elk teken van tengerheid benadrukte de omvang van haar clitoris.

Al protesteerde zij hooguit met een enkel kreuntje, en waren er geen pogingen zich onder hem uit te kronkelen, toch waagde hij zich niet dieper in haar dan tot aan de elastische rand van het condoom, dat enigszins omhooggekropen was. Ernst keek naar haar gezicht: van opeengeklemde tanden weggekrulde lippen, tandvlees omschuimd door speeksel. Toen was er het wonder. Op dat moment moet bij haar het besef zijn doorgebroken dat zij zichzelf groter genot zou kunnen verschaffen als zij zich op de mannelijke wijze zou masturberen. Even hing haar hand aarzelend boven de van de buik opverende clitoris, met bijna bezwerend gespreide vingers - die vervolgens het orgaan omklemden alsof ze het nooit meer wilden loslaten. Eerst nog wat onwennig, maar allengs kordater, begon zij zich af te trekken. De hand van het meisje zo vurig haar kittelaar te zien berijden, wond Ernst nog meer op dan het kijken naar het beieren van Danny's ballen. Het mollige vleeskapje dat bij andere meisjes hun bescheiden knopje zo kuis bedekt, was hier tot in het bijna groteske uitgerekt; met snelle halen trok zij de huid over de glans van de clitoris heen en weer.

Zo buitensporig als dit alles mocht zijn, de rest van haar vagina - het Ernst toekomende deel - bleef klein, nauw, inwendig verborgen, zonder meer uiterlijke kenmerken dan de rimpels van een samengeknepen oog.

Het was of het meisje al jaren naar deze overgave aan de mannelijke variant had toegeleefd, maar de monomane heftigheid van haar bewegingen had niet tot resultaat dat zij in dezelfde tijd klaarkwam als Danny staande had gedaan. Al bleek het niet uit de gretigheid van haar hand, zij stelde zich tegelijkertijd teweer tegen het orgasme, dat, zoals zij had gesuggereerd, zijn aanwezigheid binnenin haar ondraag-

[p. 85]

lijk zou maken. Overgave en verzet waren in dezelfde hand. Het verzet leed de nederlaag. Haar hand stopte abrupt, maar niet dan nadat deze de voorhuid zo ver naar beneden had getrokken dat het toompje op knappen scheen te staan. Doordat het meisje onder hem begon te schokken - een roffel ergens onderaan haar rug, waar de springveren in de divan van gingen zingen - gleed Ernst dieper in haar weg. Verder leek er niets te gebeuren. Hij keek naar de monsterachtig gezwollen eikel van de clitoris, waarvan het purper zich nog verdiepte. O, verborgen orgasme van de vrouw! Wonder van ingetogenheid! Het verdween spoorloos in het vlees! Had deze zelfonderdrukking de mannen, door de eeuwen heen, niet op het idee gebracht haar hele wezen te onderdrukken?

Opeens keek het meisje hem aan met één oog wijd opengesperd, terwijl het andere, zwaar van een glazige eyeliner, half dicht bleef; uit de ooghoek welde hier een dikke, troebele traan. Het volgende moment opende zich haar mond, die zo het zegel van kleurloze lak verbrak, zonder dat deze de gelegenheid kreeg te stollen. Een korte uitstoot van adem deed de draden tussen de lippen trillen. De kittelaar, door de hand verlaten, beefde - maar er lag al een wit glanzend spoor van de kin, over de plaats waar haar borstjes moesten komen, tot aan de navel, waarvan het roze spruitje bijna ondergedompeld was. Door die aanblik trok al het suikerwater dat zijn bloed verving naar zijn lendenen. Maar voordat hij het in lange golven in haar kon uitgieten, zag hij hoe het meisje een magere knie optrok, waarna een voet met kracht tegen zijn borst werd geplant, en hij uit haar schoot.

Hij had met eigen ogen gezien dat een vrouw in staat was te ejaculeren.

Al had hij zijn geschenk dan niet in haar mogen leggen, ze keken allebei toe hoe hij haar voor deze prestatie wilde belonen. In het door haar binnenste ietwat okergeel geverfde reservoirtje van het condoom rolde uit de kop van zijn roede een gave parel. Of was het zo dat hij met die vlezige tentakel, dat natuurlijke pincet van zijn lichaam het sieraad alleen maar had opgediept uit de grillige oester van haar ingewand?

‘Sorry, ik kon je d'r niet meer in hebben.’ Haar stem klonk laag, hees, aangedaan door het nieuwe wat haar overkomen was. ‘Maar ik zie dat het toch gelukt is.’

Zo zat hij, nog altijd met zijn knieën in het kussen gedrukt, tegenover haar: verstarde parel tegenover het vrijelijk rondspattende leven. Toen pas begon de weldaad, de gecomprimeerde ontspanning van het orgasme, zich in hem te verspreiden. Het opgehitste bloed trok zich terug, maar nooit was de zilte lucht van een eb bedwelmender geweest. Hij besefte - een fysiek besef - dat elk orgasme sinds zijn twaalfde halt had gehouden voor een drempel, waarachter het orgasme wachtte dat hij zojuist had ondergaan. Hij kon ook zeggen: met dat diepere orgasme had hij, sinds zijn eerste zaaduitstorting, gewacht tot hij een meisje had gevonden dat, net

[p. 86]

als hij, kon ejaculeren. Tientallen had hij er in de loop van vijfentwintig jaar meegemaakt: ze waren er niet op toegerust.

En hier was ze, eindelijk. Ze heette Danny.

Hun geslachtsdelen speelden elkaar sprongetje voor sprongetje, schokje voor schokje na bij het zich neerleggen. Om straks geen dweilerige aanblik te bieden, verwijderde Ernst het condoom met de omzichtige handelingen van iemand die, achter een gekromde hand, met een tandenstoker onder zijn tong zit. Danny's slinkende clitoris had, op weg naar de kwartier- en de tienoverhalfstand, een dikke nylon draad voortgebracht, waarvan de spankracht en de breekbaarheid over een halve buikbreedte getest werden; hij bleef intact. Danny wreef in haar oog.

‘Het bijt. Net als die keer dat ik door m'n oog wreef met iets of wat sambal op m'n vingertop.’

‘Het oog verdraagt het niet.’

Danny borstelde met de rug van haar hand over haar lippen.

‘Net of ik echt gepijpt hebt. Zoutig smaakt 't.’

‘Slecht voor nierlijders.’

‘Zou ik 't aan m'n nieren hebben? M'n ding voelt aan of er 'n kiezelsteen doorheen gegaan is.’

‘Zo draagt ieder z'n eigen katapult bij zich, Danny. Meisjes ook.’

‘Allocht.’