De Revisor. Jaargang 21

[p. 13]

Mathilde Lippens
Gedichten

Lichtmis

Ik heb mijn dagen weer
in bloed gedrenkt, schoonheid
die zich reinigt van het beest.
Mij wacht zijn nieuwe feest,

zijn witte wijn die weg-
vloeit in mijn kelk,
vierlippendienst waarbij hij
zuigt en bijt en boert.

Elke maan ben ik de maagd
die zich klaarmaakt voor zijn hoer.

Nylons

Zwart moesten ze zijn om mijn vlees.
Om het melkwit ervan. Contrasten
wekken hartstocht wist ik door hem.
Vandaar het gillend rood aan mijn
lippen, de Pasen-nagels, zijn
blauwe klauwen in mijn rug.

Tot een nieuw contrast hem trof,
dertig jaar jonger, hijgend blond,
de bilnaad zichtbaar door de zijden
slip, vlug dier, gelaarsde schat,
de jongen die hij zelf ooit was.

[p. 14]

Model

Laat mij hem uittekenen.
Hij zet de ezel op, beveelt mij
in de pose die hem lokt, zwijgend
moet ik nijgen, de stilte voor de vorm.

Het duurt wel even voordat iets
in hem beweegt. Kijk zijn mond
kieren, zie zijn tong week en vol
het lippenvlees toucheren.

Zijn adem rijst, uit zijn middel
zwelt de zucht, zijn hand aan het
penseel. Is hij met me klaar

geen veeg, geen fractie verf.
Het doek is leeg op het gebroken
wit na, dat ik uit hem heb geknepen.

Bij wijze van

Frambozen zou ik krijgen
moeder, weet je nog? Geen
spenen. Wat bavarois zou heten
smaakt naar tiet.
Zonen lusten geen meisjes-
metaforen, geen rozeknop maar
kittelaar. Zonen halen vaders aan.

[p. 15]

Reconstructie

Ik houd hem in de zomer vast. Hoewel
met geen tekstverwerker te beschrijven,
met geen beschrijving te verwerken
maar wat moet ik tegen foto's die even

goed liegen? We liggen op een laken,
wak in de wei, want mak zal het gaan.
Ik laat hem fluisteren over het ruisen
van halmen, doe hem talmen aan de

knopen van mijn blouse. Tot zover moment-
opnames van het sprookje van de maagd.
Maar dan zijn beten in mijn hals,

zijn hoeven aan mijn dijen, zijn
hinnikende kloten, schuimend hengst.
Ik onder hem barstensvol vlees en bloed.