De Revisor. Jaargang 21

[p. 16]

Maria van Daalen
Crisco

Hoe hij het opkomen van zijn pik streelt als hij voor de spiegel staat. Een man die zijn pik omvat met zijn rechterhand, die langzaam de voorhuid naar achteren trekt, die nauwelijks merkbaar lacht terwijl hij zijn tanden even op zijn onderlip zet. De sterke geur van een stijf wordend lid. De middelvinger van zijn linkerhand streelt aandachtig de ingang van mijn zachte opening. Of er ruimte is.

Zijn haren hadden een vreemde, wijnrode glans, die vanuit het zwart kwam alsof het licht gaf. Ze vroeg hem of hij het had geverfd. Nee, het was een erfenis, van zijn moeder. Kon haar koperrode haar samen met die Arabische krullen zo'n kleur opleveren? Het was op de andere plekken van zijn lichaam niet te controleren: zijn borst was vrijwel onbehaard en de krullen onder zijn oksels waren zwart, net als zijn schaamhaar dat omhoog reikte naar zijn navel-zodat hij even bij het ontkleden half een god, half een faun leek. Maar zijn benen waren glad en bruinverbrand. Hij hield zijn sokken aan. Ze merkte het pas na uren. Mounir was de enige die het zo deed. M hield soms zelfs zijn broek aan. Hij opende de ritssluiting, hief zijn enorme lid over de rand van zijn donkerblauwe onderbroek, draaide haar om, zocht nonchalant met één hand naar de opening en vulde haar, terwijl hij haar met een lichte druk in het schouderblad vooroverboog.

De taal zakt weg in mijn keel. Als ik mijn ogen sluit tegen het zonlicht legt de pereboom mij zijn schaduwbladeren op de oogleden. Roze, donkerroze - zo schuift het schimmenspel over mijn ogen, over de twee gaten in mijn huid, mijn huid die gestreeld wordt door schaduwen. Wiegend in de hangmat word ik gestreeld door een licht kleurverschil, bewegend, onbewogen.

Van binnenuit begrijp ik niets. Ik ben gevangen in de geuren van grassen, van gemaaid hooi dat aanwaait van over de smalle sloot, geuren van pastinaakbloemen, van warme klaver, de bittere geur van papaver. Een ondertoon van verrotting komt van de slootkant, een licht streepje verse boombast van de schuurplek boven mijn hoofd. Schommelend; het touw wrijft zich nu in de ruwe structuur van de stam. Perehout. Ik stel mij zijn gebondenheid voor, zonder te kijken; vastgemaakt touw verbindt de boom met de andere boom en schuurt zijn naaktheid open.

Met de ogen gesloten. Ik ben in mijn huid gevangen, in tintelende, prikkende huid. Op mijn lippen proef ik niets, zelfs geen stof. Schaduw moet ze vullen, vult nu waarschijnlijk ook mijn oren, maar behalve de vlagende wind die ritselt met het gras, is er geen geluid mee verbonden.

Het zijn dezelfde handen waarmee hij de pasta maakt. Hij goot met een langzaam gebaar de fles olijfolie leeg over mijn lichaam.

Ik lag op mijn linkerzij; hij stond achter mij, achter de rode rustbank. Echt een rustbank; slapen erop kon je niet, daarvoor waren de kussens te hard.

Ik was naakt. Mijn rechterschouder was in het licht. Hij stond achter mij en hield de vierkante fles met de olijfgroene vloeistof - met droesem - schuin

[p. 17]

boven mijn harde, schonkige schouder. Hij boog door: pols kantelend. Een nu opeens goudgele dunne straal raakte mijn schouder, streelde die, vloeide uit langs mijn rug, verdeelde zich tussen mijn borsten.

Koele olijfolie. Aandachtig, zoals een kind naar een speelgoedautootje kijkt, bewoog hij de fles langs mijn lichaam: van de schouder over de armen naar de hand, dan over de heup en het dijbeen naar de gebogen knie. Bij de voet was de fles leeg.

‘Hij is op,’ zei hij. De juichtoon ontging mij niet. Ik lag zacht druipend op het fluweel. Stil als ik lag voelde ik, hoorde ik bijna de zacht-vette druppels hun sporen trekken langs mijn borsten, onder mijn oksel, tussen mijn vingers, in mijn schaamhaar. Ik wreef de druppels er langzaam in.

‘Het trekt zich vanzelf inwaarts.’ Ik leg mijn ingevette hand aan de rand, bij de opening; de drie middelste vingers wijzen kalm naar binnen.

Dan begint het.

Zuigend. De eerste barrière bestaat niet. Als vanzelf opent hij zich, ruimt zijn ring, wijder en wijder, zuigt vacuüm, en mij in. Mijn vingers zijn losgemaakt van mijn lichaam, mijn hand is los van mijn lichaam; ik voel, maar ik zie allengs de eerste vingerkootjes sluipend weggezogen worden, de warmte in.

Het achteroverhangen, de benen geopend. Het zachtjes schommelen in de sling. Ik heb mijn ogen dicht, zachtjes dicht; een roze waas zie ik, en een streep licht filtert door mijn wimpers. Ik hoor de dempende discomuziek op afstand, net buiten de deuropening; daarvandaan komt ook het verschuivende licht. Diep onder mij ruik ik de geur die mij bezighoudt, opwindt: leer, zwart leer, doordrongen van crisco, ranzig, zurig bijna, nu het warm wordt in deze halfdonkere ruimte waarin de warme lichamen dicht op elkaar licht bewegen. Stemmen op de achtergrond, een hand die mijn scrotum aanraakt, streelt en drukt, streelt.

De eerste spier ontspant zich vanzelf: omdat mijn lichaam weet wat er volgt, omdat mijn lichaam getraind is, ring voor ring, op het toewerken naar ontsluiting.

De eerste bocht is linksboven, onder het hart; de tweede is rechts, boven de lever; de vingers die mijn darm diagonaal trekken, strelen in het voorbijgaan mijn maag. Regel voor regel ga ik open, elke millimeter een ringspier die openspat als vuurwerk. Maar dat strelen, mijn vliesdunne knedende binnenzijde, die zich spiertje voor spiertje om zijn hand stulpt, zijn hand, zijn bovenarm die ik omvat en waar ik millimeter voor millimeter overheen kruip zodat hij mij vult - ik wil klaarkomen en het is onmogelijk om zelfs maar stijf te worden, ter hoogte van mijn middenrif hangt schreeuwen dat geen klank kan maken, dat niet wil opstijgen, en ik gooi mijn hoofd heen en weer, de ogen gesloten.

Dit satijn dat over mijn hand kruipt, dat mij opzuigt, dat opengaat bij de lichtste aanraking van mijn vingertoppen, cirkel voor cirkel over mijn vingers schuift en mij toelaat tot aan de elleboog, dit strelen dat mij streelt, dit regel voor regel mij inlezen, dit warm en kloppend bezitten, voorzichtig, steeds hoger.

Zoals zijn zachte vingers mij openen en masserend zoeken naar de doodlopende achterwand, die wijkt, wijkt en zich dan begint samen te trekken, hevig, heviger - een andere tong in mijn mond die mijn lippen likt aan hun binnenkant, ze onderzoekt, mijn tong aftast op haar smaakzin, haar spraak.

In de avond: aan de telefoon toets ik het nummer in. Dertien cijfers. Het geluid zoekt zich een weg in de verte; klik na klik opent de afstand en de hoorn wordt opgenomen. ‘Je moet niet meer opbellen,’ zegt de stem aan de andere kant van de lijn. ‘Dit is geen gesprek, dit is een stillicidio.’ Stillicidio. Stilla, de druppel; -cidio, van cadere, doden. Het sterven in druppels. Het langzaam leegbloeden na de

[p. 18]

moordaanslag. Stillicidio, het leegdruppelend sterven. Voordat ik gezegd heb dat leven hetzelfde is kruipt de stilte de lijn in, kruipt naar mij toe, passeert de Alpen, Bazel, Keulen en eindigt in mijn hand. 's Nachts droom ik dat de lijn is doorgesneden; er druppelt bloed uit het koper van de leiding.

Ik ken het woord stillicidio, niet de werkelijkheid van een gesprek. Een naamgeving van een gebeuren legt het vast in een woord en brengt de werkelijkheid op afstand; ervaring wordt onmogelijk gemaakt. Ik zoek naar pijn, naar voelen; er is een onmacht om te voelen, impossibilità di soffrire, zegt de stem aan de andere kant van de lijn; poëzie moet mij die weer terugbrengen, maar hoe kan dat als taal afstand schept?

Bestaat de ander die ik zoek werkelijk, Aristophanes, als mijn andere helft, zoals je zei tegen Socrates toen je uitlegde dat de mensen om hun macht door de goden in tweeën zijn gesneden en nu voortdurend hun complement zoeken - of heb ik alleen een woord uitgezet in de verte om afstand te maken tussen mijzelf en mijzelf, om een resonantieruimte te creëren waarbinnen de fragmenten van die ik ben geworden, van mijn herinnering, rondspoken en zich hergroeperen?

Toen de Arabische prinses Layla, die beroemd was om haar schoonheid, onverwachts haar minnaar prins Majnun wilde bezoeken - Majnun was beroemd vanwege zijn liefde voor haar - wilde hij haar niet ontvangen, maar hij liet haar door een slaaf zeggen dat zij weg moest gaan; want hij was diep in contemplatie over haar schoonheid en kon niet gestoord worden; haar lijfelijke aanwezigheid zou hem afhouden van de schoonheid van de contemplatie.

De werkelijkheid verstoort de contemplatie, ze verstoort ook telkens de taal.

Hij ging op zoek naar de tekens. Overal zag hij ze; met een kladblok en een potlood schreef hij, terwijl hij voorzichtig van tegel naar tegel door de straat schuifelde. Pagina's en pagina's notities, en dat alleen vanwege de liefde. Vanwege de breuken in de tegels, de scheuren in het oppervlak; de rottende bladresten die erin zijn achtergebleven. In de bladeren tekenen zich de nerven af van de doden die daaronder verborgen blijven, halfverteerd liggen ze op de grond en laten zich wegspoelen door de regen. Ook op de zolen van oude schoenen ontstonden teksten; ook op de voetzolen. Hij schreef.

Het teken is een verdikking. Wij bewaren het vet op onze buik, op onze heupen. Het vet hoopt zich op op plaatsen waar we denken. Om ze te beschermen? Het voelt aan als een zacht kussentje, op mijn buik, als ik er mijn hand op leg. Warm; zachte, donzige huid. Wat wordt daaronder gedacht? Wat denkt mijn buik dat hij samentrekt als ik hem zie, in de spiegel? Als hij zich wast nadat hij in me geweest is? ‘Ze ruikt het anders’, zegt hij als hij me ziet kijken. ‘Ze ruikt dat ik bij je geweest ben.’ Hij glimlacht. Zijn glimlach is leeg en breed; het genot heeft hem al verlaten, heeft hoogrode blosjes op zijn kaken getekend. De kou buiten zal hij niet voelen voordat hij zijn auto instapt, het portier achter zich sluit. Wegrijdt.

Ik doe het licht uit in de gang en leun tegen de dichte deur. Hier is het donker, koud, stil. De tussendeur dempt het geluid van de verwarming die aanslaat aan de andere kant. Ik kan mij nog even voorstellen dat hij hier is, in die anderhalve vierkante meter. Koude granitovloer, kapstok, spiegel. ‘Ik zal mijn hele hal behangen met spiegels, voor als je komt.’ Zijn geur is nog in mijn neusgaten; voorzichtig ademen. Zolang het koud is vergeet ik niets.

De taxichauffeur die mij van het vliegveld naar de stad bracht, stopte middenop straat. Links en rechts reden auto's toeterend langs, toen een oranje stadsbus en een even knaloranje tram. Voor ons, tussen de hoge kantoorgebouwen, was een deel van de Dom verschenen: een witmarmeren suikertaart, met iets gouds heel klein en schitterend erboven-

[p. 19]

op. ‘O Madonnina, che guarda Milano’ - de uitroep klonk snikkend, hij had het stuur losgelaten en zijn armen opgeheven, als om haar op te vangen.

Ik liet me afzetten bij het grote plein voor de Dom; binnen is de berookte en bewierookte beeltenis, gekroond, met kind op de arm, ternauwernood zichtbaar bij het licht van tientallen kaarsen op lange gietijzeren standaards. Het marmer van de vloer weerkaatst het licht, er lopen fluisterend schaduwen over en er is in de hele, enorme, kerk een voordurend, onregelmatig achtergrondgeruis van stemmen, ritselingen, schuifelende voeten. Een enorme, schemerige grot, met hier en daar gekleurde lichtvlekken van wat er aan licht nog door de hoge gebrandschilderde ramen valt; een grot met de stalactieten buiten, boven op het dak: het marmerbeeldhouwwerk.

Er is een smalle trap naar boven die zich door het beeldhouwwerk omhoog windt als het uitgehakte pad in een ijshelling - naar wat wel de troon van god mag heten: bloemen, vogels, wijnranken, bijbelse taferelen, zeshonderd heiligen met hun attributen, engelen die uit het marmer vliegen, met een gat in de borst voor de afvoer van het regenwater. En bogen, arcaden, en weer bogen, schuimend in wit marmer, rondom een dak van platen wit marmer, flauw hellend aan weerszijden van een brede, marmeren nok, en netjes begrensd door een marmeren railing, weer met bladeren, vogels.

Bovenop is het stil. In de diepte is de stad nog, maar onhoorbaar. Precies boven het koor van de kerk wervelt nog een kleine wenteltrap omhoog naar de gouden Madonnina. Verboden toegang. Rondom zijn beelden boven de kruisvorm van de kerk, die zwevend als engelen elk op hun eigen marmeren naaldpunt balanceren, een zone waar marmer, met ijler wordende fragmenten, overgaat in lichtere luchtlagen.

Soms schrikt zij 's nachts van een zacht ritselen. Zij staat moeizaam op uit bed en schuifelt naar de rozenhouten kast, zij opent de deur. Daar staan de antieke glazen karaffen, de kristallen wijnglazen, de geslepen glazen gemberpotten, driehonderd jaar oud, of meer. Tussen de wijnglazen - voor rode en witte wijn, voor port - ligt een eetlepel halfdoorzichtig fijnkorrelig gruis. Silicium. Eén van de glazen is uiteengevallen in de oorspronkelijke bestanddelen, zomaar, niet door een trilling, door geen andere oorzaak dan tijd. Een licht ritselen is wat er rest- in een klein deel van een seconde.