De Revisor. Jaargang 21

[p. 150]

Ed Leeflang
Lijfeigene

I

Ik speel en zing haar liefste lied
van pop en jas op oude zaterdagen.
Als ik iets weet, de wijs voor haar
beminde ogenblikken, haar schoenen
en haarstrikken, de sla, de pizza
die zij eet. Ik zwerf of zweef
in haar gedachten lang. Zij telt
tot één. Er zijn geen nachten.
Zo moet ik gaan in het onwijze
dat mij vergeten noch vergrijzen kan.
Sint-Juttemis de nevelgeest. Liereman.

II

Het grijze vrouwtje van de molen laat
de wieken draaien voor mijn lieveling,
ze heeft wat mooie storm gestolen.
De paardjes staan weer aan het hek,
brood is er, klontjes, koekjes van
Jamin, het glimmend appeltje, niet gek
dat ik van koude meeuwen, dat ik
al zacht van oude eenden zing.
Ik leg me bij herhaling neer,
bij haar beangst verlangen, zo bij
seizoenen als het weer en laat de natte
veters niet uit haar schoenen hangen.
Haar vraag is al wanneer.

[p. 151]

III

Ik blijf niet als de stoel, het bed
en loop uit het gesprek, de regen in,
uit het gezicht en waaruit niet.
Ik moet weer mee met de muziek.
Het oude kind met pijl en boog
zit op zijn boomtak, uit het oog
en uit het hart. Het heeft wel schik
in de gehoorzame planeten en in
mijn omloop. Toch was ik gemaakt
om te vergeten, niet voor de hoop,
niet om zo levenslang te zijn bezeten.

‘Lijfeigene’ is de correcte versie van het in De Revisor 93/6 door een drukfout ontsierde gelijknamige gedicht.

[p. 152]