De Revisor. Jaargang 21

[p. 123]

Peter de Visser
Gedichten

Onder de zuilen, achter de poorten

Onder de zuilen, achter de poorten liet je
wat je hindert en wat je

gidst: de goorheid van de dag, pest en
tinnef.

In de vervulling zit je nu, te midden van de
goedheid, een

kring om je heen.

Een man die een stoel of een fiets
repareert, van wie

de polsen dikker worden.

[p. 124]

Van de ongeschuwde natuur

Je ging en schreef iets moois tegen de
vermenselijking - heldere engelen
in je schors.

Zieltogend poets je misschien je vleugels
als ze de jouwe zijn:
heldere stem.

Waar ben ik van gemaakt?

Van water?

Hier ga je als niets dan de schitterendste
schakels,
gouden nacht.

De bocht in het kanaal die je voor je zag,
avondzon,
ochtendzon.

Schitteringen in zichzelf.

[p. 125]

Nooit voldoende, de grensstenen langs het pad der volharding

Je leefde een leven ernaast, je
lichaam richtte zich naar
wat er niet was: verblijf zonder

schaduw, volkomen zicht. Niet
verlaat je de

gewenste paleizen, er komt
een razende

voltooiing op je weg.

[p. 126]

De wonderlijke samengesteldheid van de wereld

Groot werd de hemel en onberoerd door wat ons omving.

Het late landschap, de late wapenstilstand, onttooide
winkels tussen de siertegels, in het late, het ongedeelde

licht.

Kinderen spelend tussen verblijfplaatsen, snel als ratten tussen
de autobanden, bijna knappend hun juichende, hun

onberoerde ogen.

Je staat op en ziet het klamme in je huid, gaat door de straten,
de stad die je ooit ontving, je verheft je blik, het strak
gespannen

uitspansel.

Het slaat door je heen en vervult je, de onmogelijke
landschappen: reizigers

op weg naar een berg, portretten uit de vroeg-renaissance, de
abstracte locaties van derderangs films, goedkope porno.

Groot was de hemel.