De Revisor. Jaargang 21

[p. 45]

Jan Kuijper
Sonnet

De tombe van Hart Crane

Zo licht als maanlicht sneeuw op de dakranden
ontmoet ik jou als ik maar aan je schrijf.
Een wolk trekt weg, ik weet weer waar ik blijf
al is het ver, ik raak je met mijn handen -
voor manestralen zijn het geen afstanden,
het is een tel vanuit hun dagverblijf,
zoals toen (in de wolken, de maanschijf
onderhield tijdelijk geen aardebanden)

de vlokken zo zwaar wogen dat wij vielen
naar waar ieder van ons dacht thuis te horen.
Wat daarvan zij, wij zaten eraan vast
en sindsdien schrijven wij dat onze zielen
een verre, eeuwige woning is beschoren
die net binnen lichte dakranden past.

[p. 46]